หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 319

ตอนที่ 319 แม่มดสีฟ้า

เหมือนกับวรินทร ไม่ยอมให้อภัยคน มีจิตวิญญาณที่แปลกมาก.

กวินมองทาวัตอย่างเมินเฉย ยื่นหน้ากระซิบ "พ่อ ช่างโง่นัก แม้แต่ว่ายน้ำยังว่ายไม่เป็น ”

"….”วรินทรอึ้ง สถานการณ์ชั่งคุ้นเคย เมื่อก่อนเธอก็ถูกกวินดูถูกเหยียดหยาม

ดีเลย ตอนนี้ก็ให้ทาวัตลองดูสักหน่อย ทันใดนั้นเธอก็มีความสมดุล

"ดูเหมือนว่าจะว่ายเป็นแล้ว ในเมื่อว่ายเป็นแล้วถ้าพวกเรากับแม่เธอตกน้ำ เธอจะช่วยพ่อหรือแม่?” ทาวัตไม่ใช่วรินทรจะไม่โดนกวินหลอกเหมือนเธอ กวินเอียงหัว เอาหัวซุกเข้าไปให้อ้อมกอกวรินทร ไม่ตอบคำถามแม้แต่นิด

ผู้ใหญ่สองคนเห็นหน้าตาคล้ายกัน ก็มองหน้ากัน

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป งานเลี้ยงวันเกิดของคาร่า

วันนี้คนที่มากับทาวัตไม่ได้มีแค่วรินทรยังมีกวินมาด้วย เวลานี้เขาก็อยู่กับคาร่าที่ห้องพักผ่อน

"น้าค่าราวันนี้น้าสวยมากเป็นเกียรติเต้นรำกับผมสักหนึ่งเพลงได้ไหม?” วันนี้กวินใส่ชุดสูทอย่างสง่า คอปกผูกเน็คไทลายผีเสื้อ เหลือบมองคาร่าอย่างอ่อนโยน

แน่นอน คืนนี้คนที่เต้นรำกับคาร่าก็คือกวิน"คาร่าบีบแก้มกวิน”

วันนี้เธอใส่ชุดกระโปรง สวยงามเป็นสง่า

เป็นเพราะวรินทรตั้งใจออกแบบให้กับเธอเป็นพิเศษ

"ออกไป เพลงแรกที่ลูกของฉันจะเต้นรำด้วยต้องเป็นฉัน เจ้าอย่าได้มาแย่ง”วรินทรเดินเข้ามาพากวินออกไปนั่งม้านั่งอีกตัว มองเธอที่ยั่วยุ

คาร่ายื่นมือไปตบเธอ แต่ช่างทำผมกำลังทำผมให้เธออยู่เธอลงมือดึงหัวเจ็บจนแยกเขี้ยว

"คืนนี้เธอก็เป็นหญิงที่งดงามหน่อยเถอะ!” วรินทรทำเสียงจุ๊ปาก มองเธออย่างน่าหัวเราะ

คาร่านั่งมองวรินทรที่มีความสุขบนความทุกข์คนอื่นพูดอย่างทนไม่ไหว "แต่กลับมาคุยกัน ไม่ใช่ว่าคุณไม่เหมือนกับกวินที่ถูกคนอื่นปฎิบัติเป็นพิเศษหรอกหรอ?พากวินออกมาแบบนี้ ถูกพวกสื่อมวลชนใจแคบถ่ายเอาจะทำยังไง?”

"มีอะไรน่าถ่าย อยากถ่ายก็ถ่าย ลูกฉันโตมาหล่อขนาดนี้ถ่ายยังไงก็ขึ้นกล้อง”วรินทรหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วบีบแก้มของกวิน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทำไมถึงไม่มีความสนุกเอาสะเลยนะ

กวินหย่นใบหน้าของเขา แล้วตาของเขาก็ตกลง เขามองไปที่ใบหน้าตัวเอง ขาที่เล็บแหลมยาว แสดงถึงทำอะไรไม่ได้

คาร่าตะโกน"มองเธอทำเสียงงั้น ทาวัตให้คุณเป็นคนสวยหรอ? ไม่เช่นนั้นคุณสามารถพากวินออกมาอย่างเชื่อฟัง?”

นี่เป็นเรื่องจริง

วรินทรกับกวินถูกใจอย่างเงียบๆ

ครั้งนี้เป็นความเห็นของทาวัตจริงๆ แต่วรินทรก็มีความคิดเห็น อีกอย่างกวินเป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่จะถูกเสียงผลกระทบไม่ดีของสังคมภายนอกพวกนั้นได้

"จริงสิ ของขวัญหล่ะ?”คาร่านึกขึ้นได้วรินทรยังไม่ได้ของขวัญกับเธอ คาร่าถาม

"ให้เธอช้าหน่อย รับรองทำให้เธอพอใจจนอยากหอมฉันเลยหล่ะ วรินทรยิ้มอย่างมีเล่ห์สนัย บนใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความภูมิใจ”

คาร่ามองค้อน "ขอเพียงไม่ใช่ห้าปีที่แล้ว คุณให้กระต่ายน่ารักๆกับฉันก็พอแล้ว”

"ปีที่แล้วฉลองวันเกิดผม แม่ให้ตุ๊กตากระต่ายที่ต่อยมวยได้มา…กวินพูดเสริมขึ้นมาอย่างเงียบๆ”

ตุ๊กตาตัวนั้นน่ารักก็น่ารักแต่กวินแค่ยื่นมือมาบีบมันก็ถูกตี หลังจากที่ถูกเขาปรับแก้ก็ไม่สามารถต่อยมวยได้ มิฉะนั้นเขาไม่กล้าแตะของพวกนั้นอีก

ดูเหมือนแม่จะชอบให้ของพวกนี้กับคนอื่นเป็นพิเศษ….กวินคิดในใจอย่างเงียบๆ

"คุณวรินทร แม้แต่ลูกตัวเองยังทำอย่างนี้! ผู้หญิงใจร้าย!” คาร่าจ้องวรินทร ใบหน้าที่เจ็บปวด

กวินแค่ถูกตีแค่นั้นเอง แต่เธอกลัวทุกครั้งที่ฉีกของขวัญ หรือไม่ก็ถูกตีหลายครั้ง…..

เสียงยั่วยุด้านล่างเวทีดังไม่หยุด ทาวัตขมวดคิ้วอย่างไม่เป็นสุข

สีหน้าน่ารักของกวินไม่เปลี่ยน เหมือนกับไม่ได้ยินเสียงของพวกเขา

คาร่าเคยรับแม่มดสีฟ้า ในใจรู้อยู่ก่อนแล้วว่าต้องเป็นลูกของวรินทร ยังกล้ามาขอเต้นรำกลางผู้คน

โอกาสดีอย่างนี้ คาร่าจะทิ้งโอกาสนี้ได้ยังไง

เธอยื่นมือไปจูงมือกวินโดยไม่ลังเล แม่มดสีฟ้ากัดริมฝีปาก กระพริบตามองกวิน พาออกไปจากฟลอร์เต้นรำ

อะไร?!

พวกคนที่รอเต้นรำกับคาร่าด้านล่างนิ่งอึ้งไป นึกไม่ถึงเลยว่าเธอไม่เลือกคนหล่อๆมากมายพวกนั้นแต่กลับไปเต้นรำกับเด็กนั่น

แต่ตอนที่กวินหันหลังกลับมามองทุกคนในงานก็แตกตื่นโวยวายกัน จ้องมาที่กวินเป็นตาเดียวเหมือนที่ทาวัตจ้อง ถ้าไม่ใช่เพราะเขากำลังจะเต้นรำกับคาร่าคาดว่าต้องพาเขามาสอบสวนอย่างละเอียด

"พี่ลูกพี่นี่สุดยอดเลย จะเป็นน้องสาวแล้ว อนาคตต้องมีเด็กผู้หญิงไม่น้อยประสบความหายนะ”ธรรศมองมาที่ฟลอร์เต้นรำอดไม่ได้ที่จะอุทานชื่นชมออกมา

เมื่อก่อนเขาเจอผู้หญิงสวยๆหน้าก็จะแดง

ทาวัตจิบเหล้า หัวเราะแต่ไม่พูด

นรชัยดื่มเหล้าอย่างอึดอัด ไปไม่กี่ครั้งไม่ฟังไม่ถามทัตดาที่อยู่ข้างๆเลย

คาร่าโค้งตัวเต้นรำกับกวินที่ฟลอร์เต้นรำ ถึงแม้จะเต้นไม่ได้จังหวะเหมือนมาเล่นกันแต่สามารถดึงดูดคนกลับไม่ใช่จังหวะการเต้นรำแต่กลับเป็นกวิน

คาร่าถูกมองอย่างไม่เป็นอิสระ "กวินสายตาคนพวกนี้มองอย่างกับจะกินคนแหนะ”

ใบหน้ายิ้มแย้มของกวินไม่เปลี่ยน "ไม่เป็นไรครับ คนที่พวกเขาจะกินคนแรกต้องเป็นน้าคาร่าแน่นอน”