หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 321

ตอนที่ 321 เขาเคยตามหาเธอ !

ทาวัตถอนหายใจเบาๆ แล้วนำมือทั้งสองมาวางไว้บนเอวของเธอ จับแก้มของเธอเบาๆ แต่เธอไม่พอใจเล็กน้อย"ฉันตั้งใจทำให้คุณไม่เชื่อใจอย่างนั้นเหรอ ?”

วรินทรเม้มริมฝีปาก มองเขาที่ไม่พูดอะไรสักคำ

"ตอนนั้นที่ผมตามหาคุณ คุณก็เดินทางไปต่างประเทศแล้ว” น้ำเสียงของทาวัตเต็มไปด้วยความเสียดาย ตอนนั้นถ้าทำได้ เขาอย่างจะบอกความรู้สึกต่างๆต่อวรินทร

ในตอนนั้นเธอไม่รู้จะทำยังไง นอกจากรีบเดินทางไปต่างประเทศ

พูดก็พูดเถอะ เขาเคยตามหาเธอมาก่อน！

วรินทรอะวรินทร เธอนะเป็นเหมือนที่เขาพูดจริงๆ อะไรก็ไม่รู้เรื่องสักอย่าง นอกจากโง่อย่างเดียว

"ไม่ต้องมองผมด้วยสายตาที่รู้สึกผิดแบบนี้ ถ้ารู้สึกผิดจริงๆ ก็แค่ตอบแทนผม ก็โอเคแล้ว” ทาวัตใช้สายตาเพื่อปลอบใจ และใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆ

"........” วรินทรไม่พูดอะไรออกมาเลย นอกจากใบหน้าแดงๆที่ซ่อนอยู่ตรงหน้าอกของเขา และเธอกัดปากตัวเองเพราะเธอไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

โชคดีที่เธอกลับมา โชคดีที่พวกเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง และโชคดีที่เขาไม่หยุดรอเธอด้วย

สิ่งเดียวที่เธอสามารถตอบแทบให้เขาได้ คือมอบหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข บริสุทธิ์ทุกอย่างให้เขา

……

ซึ่งเหมือนกับปีก่อนๆ ในเมือง A ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะที่ขาวนุ่มเหมือนดั่งขนห่าน

วันนี้เป็นวันของ CR Winter Fashion Show สถานที่การจัดงานคือคริสตัลฮอลล์ ชั้น 3 และเนื่องจากสถานที่การจัดงานมีพื้นที่จำกัด เพราะฉะนั้นจำนวนแขกที่ได้รับเชิญมางานการแสดงแฟชั่นโชว์มีจำนวนเพียงแค่ 250 ที่นั่งเท่านั้น

ซึ่งความพิเศษของงานในครั้งนี้คือเสื้อผ้าแฟชั่นของ CR และน้ำหอมดาวรุ่งที่ได้ร่วมมือกันจัดงาน เพื่อให้สุภาพสตรีและบุคคลสำคัญที่มาร่วมงานได้ชื่นชมกับความพิเศษนี้

"วรินทรยังมาไม่ถึงเหรอ ?” ทาวัตสวมเสื้อสเวตเตอร์สีกากี กางเกงทรงหลวมสีดำ เสื้อโค้ทกระดุมสองแถวสีดำ รูปร่างสูงดูดี สง่างามคล้ายๆกับนายแบบในนิตยสาร

ตามหลักแล้วเขาและวรินทรจะมาด้วยกัน แต่เธอดันลืมชุดที่เอากลับบ้านไปแก้ใหม่อย่างละเอียดอีกครั้ง ซึ่งงานนี้อยู่ในความรับผิดชอบของเธอและทาวัต ดังนั้นเธอจึงให้ทาวัตมาก่อน

"ประธานทาวัตค่ะ เมื่อสักครู่คุณวรินทรโทรศัพท์มาบอกว่ารถติดมาก ต้องรอพัก จึงจะมาถึงค่ะ” เลขานิธูรหยุดสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่ และตอบท่านประธานไปอย่างสุภาพ

ทาวัตพยักหน้าเล็กน้อย เพื่อแสดงให้เห็นว่ารับรู้ต่อคำตอบแล้ว หลังจากนั้นก็เดินไปที่ระเบียงชั้น 3 ทันที เพื่อดูหิมะที่ตกลงมามากมาย และในไม่ช้าหิมะที่ตกลงมานั้นก็เต็มไหล่เขา แถมยังมีลม เย็นๆ หนาวๆ อีกด้วย และลมหนาวนี้เหมือนกับจะทำให้ร่างกายหนาวและแข็งไปทั้งตัวด้วย

ดูเหมือนว่าหน้าหนาวปีนี้ จะหนาวกว่าปีก่อนๆเยอะมากเลย

เส้นทางที่วรินทรใช้เดินทางมายังคริสตัลฮอลล์รถติดเอามากเลย จนหิมะที่ตกลงมาบนถนนนั้นเยอะจนจะเลยล้อรถแล้วด้วย ซึ่งถ้าหากหิมะบนถนนยังไม่ถูกเคลียร์ออก ยังเป็นแบบนี้อยู่ก็จะทำให้การขับขี่รถจะลำบากเอามากๆเลย

เธอบีบแตรอย่างหงุดหงิด และมองรถข้างหน้าที่ติดยาวเยียด จนทำให้เธอรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว

ถ้าไปถึงงานช้ากว่านี้ ก็จะไม่ทันงานเริ่มแน่เลย

ผ่านไป 15 นาทีแล้ว รถยังไม่ขยับไปไหนเลยวรินทรนั่งอยู่บนรถและเธอก็ได้ยินเสียงทะเลาะจากข้างนอก ราวกับว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นข้างหน้า และตำรวจก็กำลังจัดการอยู่ อาจจะต้องรออีกครึ่งชั่วโมงถึงจะเคลียร์เรื่องทั้งหมดและสามารถใช้รถใช้ถนนได้

ครึ่งชั่วโมง ??

วรินทรหยิบโทรศัพท์มาเพื่อดูนาฬิกา ซึ่งยังเหลืออีกแค่ 40 นาที งานก็จะเริ่มขึ้นแล้ว มีเวลาขับรถไปคริสตัลฮอลล์แค่ 10 นาที จะทำยังไงให้ไปถึงที่นั้นทันละ ?

เธอใช้ความคิดพิจารณาอยู่สักครู่หนึ่ง แล้วเธอก็สวมเสื้อโค้ท หยิบโทรศัพท์แล้วลงจากรถทันที

สีหน้าของทาวัตเริ่มเปลี่ยนไป และจ้องมองที่นั่งที่ว่างเปล่านั้นอยู่ไม่กี่นาที เขาก็ก้มลงตรวจสอบรอยเท้าที่พื้น ดูว่าบนหิมะนั้นมีรอยเท้าว่าวรินทรหรือไม่

ถึงหิมะจะตกลงมาหนัก แต่ก็ยังเหลือร่องรอยเอาไว้ เช่น โทรศัพท์ของวรินทรที่ตกหล่นโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจและจากท้ายรถก็ยังมีร่องรอยของล้อรถจักรยานที่ปั่นไปยังทางลัดด้วย

ทาวัตถอนหายใจด้วยความโล่งใจ แล้วหยิบโทรศัพท์ของวรินทรที่หล่นอยู่ที่พื้นขึ้นมา และกลับไปที่รถของตัวเอง แล้วโทรศัพท์ให้คนมาขับรถของวรินทรไป หลังจากนั้นจึงขับรถเลียบไปทางลัดนั้น

เขาขับรถมาพักใหญ่แล้ว แต่ก็ยังไม่เจอวรินทรเลย

ทาวัตรู้สึกไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งผ่านไปนานก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แถมขับมาได้ครึ่งทางแล้วก็ยังไม่มีวี่แววเลย เขาจึงตัดสินใจจอดรถและลงจากรถ

ถ้าวรินทรปั่นจักรยานไปที่งาน แล้วถ้าเธอไปถึงคริสตัลฮอลล์แล้วเขาก็ต้องเจอเธอแน่นอน แต่ดูแล้วเธอน่าจะเพิ่งจะเริ่มปั่นไปเอง เขาขับรถมาตลอดทาง แถมไม่มีทางเป็นไปได้ที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ

ทาวัตเม้มริมฝีปากบาง และใช้สายตาที่เฉียบแหลมเน้นมองหาพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะเยอะๆ

ในที่สุดเขาก็เจอรอยล้อรถจักรยานคันที่เขาตามหา แต่สิ้นสุดตรงนี้แถมไม่ได้จอดแบบปกติอีกด้วย

ร่องรอยบนพื้นก็ดูยุ่งเหยิน ราวกับว่าถูกบังคับให้จอดรถ และยังมีร่องรอยของรถอีกคัน

ทาวัตนั่งยองๆลง เพื่อแยกร่องรอยบนพื้นอย่างละเอียด นี้ไม่ใช่รอยล้อรถเขา ล้อรถของเขากับรถปกติจะไม่เหมือนกัน เพราะว่าเขาสั่งทำเป็นพิเศษ ฉะนั้นจึงแตกต่างกันมาก แค่มองแว๊บเดียวก็รู้ทันทีเลย

วรินทรปั่นมาถึงตรงนี้ และยังมีรอยเท้า แต่ไม่ใช่ของวรินทรคนเดียว เหมือนกับมีรอยเท้าคนอื่นอีกหลายคน

มีใครบังคับให้วรินทรไปด้วย และยังเป็นคนที่คุ้นเคยอีก

รอยเท้าพวกนี้ถึงแม้จะเยอะ แต่ว่าดูไม่ยุ่งเหยิงอะไร ซึ่งพอที่จะเป็นหลักฐานว่าเป็นคนที่วรินทรคุ้นเคย และวรินทรก็ไปกับคนๆนั้นอย่างสมัครใจด้วย