หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 340

ตอนที่ 340 เป็นของประภาพ

ดวงตาสีดำของทาวัตเริ่มน่ากลัว เขาจ้องมองวรินทรเพื่อฟังคำอธิบายของเธอ

วรินทรกำลังจะบอกว่าเป็นของฐานทัต แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนจะออกมาฐานทัตบอกกับเธอว่า ห้ามไม่ให้เธอบอกคนอื่นว่าตอนนี้เขาอยู่ประเทศC แม้แต่กับกวินก็ห้ามบอก ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่เพราะวรินทรอยู่ในอันตราย เขาก็คงมาออกมา

ที่ฐานทัตทำแบบนี้มันคงมีเหตุผล เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอยังบอกทาวัตไม่ได้...

" ของประภาพ ” วรินทรตอบ

เธอรู้สึกผิดในใจ ขอโทษด้วยนะประภาพ คงต้องยืมชื่อมากันหน่อยนะ อย่าโทษฉันเลยนะ

ที่วรินทรพูดแบบนั้นก็เพราะประภาพเองก็มีผ้าพันคอสีแดงพอดี

เมื่อเธอพูดจบ ทาวัตก็จ้องตาของเธอ เพราะเธอพูดโกหก เธอจึงละอายใจไม่กล้าสบตา

ทาวัตจิบปากไม่พูดอะไรต่อ เขาวางผ้าพันคอไว้ที่เดิม ดวงตาของเขาเย็นชา " กินเถอะ ”

วรินทรกัดปากแน่น เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าทาวัตนิ่งๆ ดูไม่ออกว่าเขากำลังรู้สึกอะไร

บรรยกาศบนโต๊ะอาหารเย็นเฉียบ อุณหภูมิลดลงอย่างฉับพลัน เธอสูดลมหายใจเข้า หรือว่าเครื่องปรับอุณหภูมิจะเสีย?

จนถึงเวลาเข้านอน ทาวัตก็ไม่ได้พูดอะไรกับวรินทร พออาบน้ำเสร็จก็เอาหนังสือมาอ่านหนึ่งเล่มอยู่ข้างเตียง

วรินทรรู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าทาวัตเป็นอะไร หรือว่าจะโกธรที่เธอบอกว่าอยู่กับประภาพ?

วรินทรมองทาวัตที่นั่งอยู่ข้างเตียง เขาดูนิ่งไม่เหมือนมีความสุขแต่ก็ไม่เหมือนไม่พอใจ

ยิ่งอยู่ยิ่งดูเขาไม่ออกแล้วสิ

วรินทรเดินเข้าห้องอาบน้ำ

เมื่อเธอเดินออกมาก็เห็นว่าทาวัตยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ท่าเดิม เธอเดินไปดื่มน้ำ เหลือบไปเห็นหนังสือบนมือของทาวัต เธอถึงกับตกใจ

เธอเข้าไปอาบน้ำประมาณยี่สิบนาที แต่เขาไม่ได้เปิดหน้าต่อไปเลย ยังคงอยู่ในหน้าแรก

ดวงตากลมๆของเธอยังคงจ้องมอง เธอวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ แล้วค่อยๆเดินไปอีกด้านของเตียง เปิดผ้าห่มแล้วค่อยๆมุดไปหาทาวัต

เธอยิ้มหวานให้ทาวัต " ทาวัต? ”

ทาวัตไม่ได้มองไปหาเธอ เขาพลิกไปอีกหน้าหนึ่ง

" ทาวัต ทำไมคุณถึงไม่สนใจวรินเบบี๋ของคุณ? ” วรินทรทำปากจู๋อย่างสับสน เขาไม่สนใจเธอตั้งใจตอนกินข้าว เธอรู้ว่าตัวเองโกหกไม่เก่ง แต่เธอเองก็มีเหตุผลนี่ ยังบอกเขาไม่ได้

เมื่อได้ยินคำว่าวรินเบบี๋ของคุณ ทาวัตจึงหันมามองเธอด้วยท่าทีนิ่งๆแล้วหันกลับไป

ฮือๆ นี่ฉันโดนเย็นชาใส่เหรอเนี่ย

เบบี๋วรินปวดใจ เบบี๋วรินช้ำใจ!

วรินทรสูดลมหายใจเข้า แล้วขยับเข้าไปหาทาวัตอีก จนร่างจะสิงกันอยู่แล้ว กอดเอวของเขาไว้ ใบหน้าแนบเอว " ฉันน่ารัก น่าเอ็นดูขนาดนี้ ทำไมถึงไม่สนใจฉัน? ”

ทาวัตพูดไม่ออก ที่จริงคนง้อต้องชื่นชมคนงอนสิ ทำไมเธอถึงชมตัวเองล่ะ?

วันนี้เธอตื่นเช้ามาก ประมาณเจ็ดโมงครึ่ง ปกติเวลานี้ทาวัตยังคงนอนอยู่ข้างกายเธอ แต่วันนี้...

ที่นอนยังคงมีไออุ่นของเขา แต่เขาไม่อยู่

วรินทรรู้สึกแปลกๆ เธออาบน้ำเสร็จก็ลงไปด้านล่างทันที

พี่ลิงที่เห็นเธอเดินลงมาก็รีบเอาอาหารเช้ามาวางให้ " อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณนาย วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกตินะคะ ”

" อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ลิง ” วรินทรยิ้มตอบ เธอมองไปทาวครัวแต่ก็ไม่เห็นทาวัต แววตาของเธอผิดหวัง " พี่ลิง ทาวัตเขาไปทำงานแล้วเหรอคะ? ”

" ใช่ค่ะ วันนี้คุณชายออกไปตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าแล้วค่ะ ” พี่ลิงตอบแล้วนิ่งไปสักพักแล้วพูดขึ้นอีกว่า " วันนี้คุณชายสีหน้าไม่ค่อยดีเลยค่ะ พวกคุณ...”

คำพูดหลังจากนั้นเธอไม่ได้พูดออกมา เพราะวรินทรสีหน้าไม่ค่อยดีแล้ว

จริงๆด้วย...ไม่ได้การแล้วสิ ทาวัตโกธรจริงๆด้วย

จู่ๆวรินทรก็นึกได้ ทาวัตไม่ชอบให้ใครมีเรื่องปิดบังตนเอง โดยเฉพาะเธอ ไปโกหกเขา เขาคงจะดูออกแล้ว...

ทำไมถึงเพิ่งสังเกตเห็นนะ โง่จริงๆเลย

เมื่อคิดได้เธอก็รีบขับรถออกไปที่บริษัท

เธอต้องไปหาเขา ไปอธิบายให้เขาฟังว่าเธอไม่ได้อยากโกหก แต่เธอมีเหตุผลที่ยังบอกไม่ได้

แต่พอไปถึงบริษัท เธอก็ได้รู้ว่าทาวัตขึ้นเครื่องไปฝรั่งเศสกับเลขาแล้ว คงจะกลับมาวันพรุ่งนี้