หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 375

ตอนที่ 375ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอไง

แถวนั้นเป็นที่ที่ทรงอิทธิพลสูงสุดของเค้า,หากชยุตอยู่ที่นั่นแล้ววหล่ะก็เค้าไม่ทางเป็นอะไรแน่นอน

“คุณประภาพ,กลับมาแล้วหรอ” ผู้คนที่ฐานเมื่อเห็นประภาพก็ต่างพากันทักทาย ผู้คนเหล่านี้ครั้งนึงล้วนเป็นกองสนับสนุนตะกูลศรีภักดีที่อยู่ภายใต้อำนาจของเฟิร์น,ถึงแม้ว่าเฟิร์นจะไม่ได้สืบทอดต่อแล้วก็ตาม ดังนั้นพวกจึงเรียกประภาพว่า"คุณประภาพ"

ประภาพพยักหน้าพลางยิ้ม, เป็นรอยยิ้มนั้นอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์ แต่ก็เย็นชาราวน้ำแข็ง

ชยุตอยู่ด้านหลังของประภาพ, สายตาของเค้ามองไปรอบๆสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโลภและเห็นแก่ตัว

ชยุตมาที่นี่เป็นครั้งแรก

แม้ว่าเค้าจะควบคุมประภาพไว้อยู่แต่ว่ากับกองกำลังของเค้านั้นก็ไม่เป็นที่ชัดเจน ดังนั้นการตั้งใจที่จะมาแทนที่นั้น ก็ยังดูไม่มีโอกาสที่จะเป็นไปได้

เค้ารู้ดีว่าคนเหล่านี้ ไม่ใช่จะฟังใครง่่ายๆดังที่ว่าถ้าจะให้ลูกน้องเคารพ ลูกพี่เค้าต้องเคารพเราก่อน ถ้าเค้าทำให้ประภาพอยู่ในกำมือได้แล้วหล่ะก็เค้าก็ไม่กลัวว่าใครจะไม่เชื่อฟังเค้าอีกต่อไป

ขอเพียงแค่ได้ตามที่เขาคิดไว้ก็เท่านั้น อน่าว่าแต่กองหนุนเล็กๆเลย ประเทศCทั้งประเทศจะต้องอยู่ในกำมือของเค้าแต่เพียวผู้เดียว!

"คุณก็อยู่ที่นี่ไปก่อนซักสองสามวัน, คนพวกนั้นหาคุณไม่เจอแน่นอน" ประภาพพาเค้าเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะพูดกับเค้าด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

ชยุตแม้ว่าจะตกอับแล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน เค้าทำเสียงหึก่อนจะพูด" ตอนนี้คุณก็เจอวรินทร์แล้วนี่, งั้นก็พาเธอมาหาฉันสิ ไม่ได้เจอนานละ ฉันหล่ะคิดถึงเด็กน้อยของฉันเต็มทีแล้ว

แววตาของประภาพมองชยุตอย่างรังเกียจ, รู้ๆกันอยู่ว่าวรินทร์ไม่ใช่ลูกของตัวเอง ก็พูดซะเหมือนว่าคิดถึงเธอขึ้นมาจริงๆ

"ฉันบอกแล้วไงว่าตอนนี้เธอป่วยหนัก, รอให้เธอหายดีก่อนแล้วฉันจะพาเธอมาหาคุณให้" น้ำเสียงของเค้าชักจะเริ่มอดรนทนไม่ไหว ไร้ซึ่งความเคารพต่อชยุตแล้ว

"หึ ป่วยแล้วไง?มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยหล่ะ ถ้าฉันอยู่ให้เธอมาเธอก็ต้องมา" ชยุตรอนานขนาดนั้นไม่ไหวแล้ว!

เค้าอยากที่จะพบกับวรอนทร์โดยไว, หลังจากนั้นเค้าก็จะได้ในสิ่งนั้น ถ้าไม่อย่างนั้น แผนการที่เค้าวางเอาไว้อย่างดีมาหลายปีนี้ก็จะไร้ผล

"....." ประภาพมองชยุตด้วยสายตาเย็นชา, ไม่พูดอะไรออกมาซักคำ แล้วเค้าก็เดินออกจากห้องไปโดยให้คนปิดประตูของชยุตไว้ด้วย

"คุณประภาพ" มีคนเดิรเจ้ามาและเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตู

"ดูเค้าไว้ให้ดีๆ"

เค้าทิ้งท้ายด้วยประโยคนี่แล้วก็เดินจากไปในขณะนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย ก่อนจะรีบกลับไปคฤหาส

เค้ารับสายของสิบสอง, ตอนนี้วรินทร์ฟื้นแล้ว แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอได้สูญเสียความทรงจำไป

พูดไม่ถูกประมานว่าว่าควรจะรู้สึกยังไง, อีกใจก็โหวงเหวงอยู่ในใจอีกใจหนึ่งก็ดีใจ นั่นทำให้เค้าค่อนข้างจะทำตัวไม่ถูก

วรินทร์ความจำเสื่อมไปแล้ว เธอลืมทุกๆสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมด รวมถึง

เรื่องนั้น…

สี่ชั่วโมงหลังจากนั้น,ประภาพกลับมาถึงคฤหาสเรียบร้อย,เค้ายังคงยืนอยู่หน้าแระตู ในใจสับสนลังเล

เค้ากังวลใจ เค้ากลัวว่าเมื่อเค้าได้เห็นแววตาคู่นั้น แววตาของวรินทร์นั้น เค้ากลัวว่ามันจะจะมีความหวาดกลัว ความโกรธ หรือความไม่พอใจในนั้น

แต่ว่าตอนนั่นเอง ประตูก็ได้เปิดออก สิบสองนั่นเองเธอมองมาที่ประภาพอย่างประหบาดใจ "ทำไมมาถึงไวจัง?ปกติไม่เห็นว่าจะอยากมาไม่ใช่หรอ?"

เขาเข้าใจเธอดี

ถ้าจะพูดอีกแบบนึงก็คือ เขาคอยมองเธอเติบโตขึ้นเรื่อยๆ

ไม่ว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่ มันจะแสดงออกมาทางสายตา ตั้งแต่ที่อยู่อังกฤษ ที่เขาใช้ตัวตนของประภาพในการเข้าใกล้เธอ หลังจากนั้น ในสายตาของเธอมีแต่ความดื้อรั้นและมุ่งมั่นอยู่เสมอ ไม่เคยมีสายตาที่อ่อนแอเลย

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดูไม่เหมือนเธอเลย อย่างไรก็ตามเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา วรินทรความจำเสื่อม อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

“คุณเป็นใคร?” วรินทรมองหน้าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆแบบเงียบๆ รู้สึกเหมือนคุ้นตามาก แต่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอเขาที่ไหน

“ฉันชื่อประภาพ” ประภาพเดินไปตรงหน้าของเธอ ใบหน้าที่อบอุ่นที่ดูราวกับกำลังมองคนรักของตัวเองอยู่ “ฉันคือคู่หมั้นของเธอ”

“สิบสองบอกฉันแล้ว” วรินทรยังคงหน้านิ่งเช่นเดิม ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับการที่เขามาแล้วแม้แต่น้อย

เหตุการณ์แบบนี้ ประภาพรู้สึกคุ้นเคยมาก ครั้งแรกที่พบกัน ปฏิกิริยาของเธอก็เป็นแบบนี้แหละ

หลังจากพูดจบประโยค วรินทรก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เงียบและไม่ใส่ใจ

“ตอนนี้ข้างนอกอากาศดีมาก ฉันพาเธอออกไปรับแสงแดดหน่อยดีไหม?” ประภาพไม่รีบร้อน เขาเป็นหมอ เข้าใจควมรู้สึกของคนที่สูญเสียความทรงจำอยู่แล้ว

วรินทรมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพยักหน้าช้าๆ

ในลานกว้าง หิมะได้ค่อยๆละลายลงไปบ้างแล้ว แสงแดดที่อบอุ่นก็สอดส่องเข้ามา ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาก