หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 390

ตอนที่390 ทายาทที่ดีที่สุด

ชยุตมองรอบๆเพื่อหาเสียงนั้น แต่ก็ไปเจอกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังยืนข้างอยู่กับหญิงสาวที่ชุดรัดรูปสีดำ ในมือถือปืนสีเงินที่น่าหลงใหล

กระสุนตะกี้ ใช้เด็กนี้ยิงมาหรือเปล่า?!

"พวกแกเป็นใคร? " ชยุตมองไปที่หน้าของกวิน รู้สึกค้นหน้า เหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่

"เค้าไม่รู้ว่าเราเป็นใครหรอ?พี่เอๆ ข่าวที่เมืองพี่เอมันช้าขนาดนี้เลยหรอ?" กวินหันไปมองด้วยใบหน้าที่ผิดหวังอ

เอหัวเราะแล้วเอ่ยปากพูด"มันไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้วคนคนนี้เป็นคนที่ตกข่าวถึงได้ไม่รู้จักกวินไง"

"จริงหรอฉันออกจะเป็นเด็กที่หล่อขนาดนี้เป็นไปได้ไงที่จะไม่มีคนรู้จัก" แบะปากเล็กของกวินกับสายตาที่กลมโตเหมือนหิมะเยือกเย็นมองไปที่เขาโดยตรง

ชยุตยิ่งมองใบหน้าของกวินชัดขึ้น

ใบหน้านั่น..... มันก็ใบหน้าของทาวัต นึกเก็กนี้จะเป็นลูกของทาวัต

ชยุตเพิ่งนึกออกว่าเห็นข่าวว่า ลูกของวรินทรกับทาวัต ชื่อว่า กวิน

"อยู่ทางนี้!" คนข้างหลังบอกต่อกัน ชยุตรีบหันไปดูคนพวกนั้นกำลังตามมา

ไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรพวกนี้แล้ว ชยุต รีบลงจากรถ สำรวจดูประตูที่ปิด มีความสูงของผู้ใหญ่สามคน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปีนออกไปได้ง่าย

มีวิธีเดียวเท่านั้น

ชยุตหันกลับมองไปที่กวินโดยที่ลืมว่าใครที่ยืนข้างๆกวิน จากนั่นก็วิ่งไปทางกวิน ด้วยใบหน้าที่น่ากลัวและโกรธแค้น

ถ้าจะต้องตาย ก็ต้องลาก ลูกของวรินทรกับทาวัตไปตายด้วย มันถึงจะคุ้มค่าที่จะตาย

ดูเหมือนเค้าจะลืมไปเลยว่ามีตัวตนของเอ อยู่

เค้าได้ไปเข้าใกล้เอ รีบเอาปืนชักออกมาเลยก็ยิงเป้าไปที่อกของเขา กวินพูดว่าห้ามให้เค้าตายไปง่ายๆ

ชยุตหยุดชะงักฝีเท้า อกเขามีแผลที่เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลไม่หยุด เขาได้ก้มมองดู ปืนในมือก็หล่นลงพื้น ทิ้งตัวนั่งคุกเข่า

"พี่เอๆ ผู้หญิงเราห้ามป่าเถื่อนแบบนี้นะ เดี๋ยวจะไม่มีคนเอานะ" กวิน พูดพร้อมกับไส้หัว

"เธอไม่ใช่เธอเลี้ยงดูฉันแล้วทำไมฉันจะต้องไปแต่งงานกับใครด้วย

ชยุตอ้าปาก ยกหัวขึ้นมาดูเอ การดูครั้งนี้ทำให้เค้าเห็น คอปกที่มีอักษรสัญลักษณ์ที่เหมือนกับแหวนลับนั้น

"เธอ....เธอคือคนของตระกูลไชยมี จ้องไปที่คอปกของเอ อย่างมีความหวัง

เอ ตอบแบบไม่บ่ายเบี่ยง ยังไงก็สภาพชยุตก็เหมือนคนใกล้ตาย "ใช่"

" ฉัน....ฉันคือเจ้านายแก แกจะต้องังคำสั่งของฉัน! " ชยุตใช้เรียวแรงที่มือเอาแหวนออกจากกระเป๋าเสื้อเขาให้เอดู

เอ.แข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าเขาสามารถนำเธอไปฐานประจำการได้ มันง่ายที่เขาจะคิดบัญชีกับทาวัต

แต่ว่า ความเป็นจริงไม่ได้ราบรื่นเหมือนที่เขาคิด

เอมองๆปที่แหวนแล้วพูดคำพูดที่ทำให้ชยุตผิดหวัง"ที่ให้แกไปมันก็แหวนขยะ ? อย่างแกหรอกที่จะเหมาะสวมแหวนนี้ได้? ไม่ต้องพูดแหวนนั่นเป็นของหรอก ถ้ามันเป็นจริง พวกเราไม่ฟังคำสั่งของแกหรอก

ถึงแหวนวงนี้จะมีผลต่อพวกเขา แต่ถึงพวกเขาจะต้องฟังคำสั่งของคนถือแหวน

เลือดพุ่ง ชยุตหมดแรง ล้มลง และไม่สามารถที่จะลุกมายิงคนได้อีก

ทาวัตกำลังจะยิงไปอีกรอบ แต่ก็ได้ยินเสียงกวินที่กำลังตกใจ "ม๊ามี๊"

"จับเขาลงไปชั้นใต้ดิน และค้างร่วมไว้กับพวกเธอ " ทาวัตสั่งลูกน้องไว้ ร่างที่เย็นเฉียบ กับแววตาที่โกรธมาก เหมือนกับสามารถเผาทุกอย่างได้พริบตา

ลูกน้องรีบทำตามคำสั่ง นำนายชยุตออกไป

วรินทรไม่เคยถูกยิงมาก่อน ตรงที่ถูกยิงเหมือนเจ็บแบบแสบๆร้อนๆ เหมือนไฟกำลังไหม้ตรงส่วนนั่น เจ็บจนเธอสลบไป

"วรินทร!! " ทิ้งปืนที่อยู่บนมือ แล้วเข้าอบวรินทรที่ล้มลงไปไว้ด้วยใบหน้าที่ซีด

——

วรินทรถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ไฟห้องฉุกเฉินสว่างขึ้น ทาวัตกับกวินยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างกังวลใจ

"เป็นเพราะผมคนเดียวถ้าผมไม่วิ่งออกมาม๊ามี๊ก็ไม่ต้องโดนยิง เพราะช่วยผม" กวินก้มกับใบหน้าที่ผิดหวัง เค้าแค่อยากช่วยม๊ามี๊กับแดดดี้ ใครจะไปรู้เมื่อเขาเข้ามาทำให้ชยุตมีโอกาส

ทาวัดโกรธอยู่ แต่ไม่ได้โทษกวินและลูบหัวเขาเบาๆ ปลอบใจเขา "จะโทษก็ต้องโทษชยุตที่เล่ห์เหลี่ยมเกินไป แม่ของลูกไม่ยอมเห็นลูกบาดเจ็บและลูกก็ไม่อยากเห็นแม่บาดเจ็บเช่นกัน"

เหมือนครั้งก่อนที่กวินโดนลักพาตัวเขาก็เอาตัวเองเข้าไปช่วยจนได้รับบาดเจ็บ เค้าก็ไม่ต้องการให้กวินได้รับอันตราย

กวินก็ยังยอมรับว่าตัวเองเป็นต้นเหตุกำมือเล็กๆทั้งสองข้างอย่างแน่น เขารู้ว่าแดดดี้ต้องพาชยุตลงไปในชั้นใต้ดิน

และเขาจะไม่มีวันปล่อยตัวเขาไปอย่างแน่นอน