หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 412

ตอนที่ 412 นี่เป็นการขอแต่งงานหรอ?

ทาวัตผงกศีรษะโดยไม่ปริปากพูด โน้มตัวไปจูบริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็เห็นใบหน้าแดงก่ำที่งดงามและละเอียดอ่อนของวรินทร ยิ้มมุมปากอย่างลึกซึ้ง

“ฉัน......ฉันบอกตอนไหนว่าจะแต่งงานกับคุณ?” เสียงโห่แซวของคนด้านหลังทำให้เธอหน้าแดง ยื่นมือไปตีหน้าอกเขาพลางทำเสียงอู้อี้

ถามจริง? เธอในฐานะเจ้าสาวเพิ่งรู้ว่าตัวเองจะต้องแต่งงานในวันสุดท้าย!

“คุณคิดพิจารณาดีๆนะ ว่าเคยพูดจริงๆไหม?” เสียงทาวัตมีเสน่ห์น่าหลงใหล ทำให้เธออดจะครุ่นคิดไม่ได้

“ไม่เคย......นะ!” วรินทรเพิ่งจะปฏิเสธไป แต่ในหัวนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาเป็นฉากๆ ทำให้ถอนหายใจออกไปหนึ่งเฮือก

เธอนึกออกแล้ว!

ครั้งที่แล้ว!

แต่นั่นเรียกว่าเป็นการขอแต่งงานหรอ? คุณเคยเห็นว่าใครเคยถามอย่างพิถีพิถันอย่าง ‘คุณยินดีที่จะแต่งงานกับผมไหม’ ไหม?

“แหวนก็ไม่มี ดอกไม้ก็ไม่มี คุกเข่าขอก็ไม่มี ฉันถามคุณหน่อย คุณใช้อะไรขอฉันแต่งงาน?” วรินทรเชิดหน้ามองทาวัตราวกับเป็นเจ้าหญิงผู้สูงส่ง

แบบนี้เหมือนฝังหลุมให้เธอ ถ้าเธอไม่คิดบัญชีเขาเขาจะละอายใจได้อย่างไร?

ใครจะรู้ว่าทาวัตยิ้มอย่างมีเลศนัย จูงมือเธอเดินไปข้างหน้า

วรินทรถึงพบว่าที่นี่คือคฤหาสน์ของบ้านธัมรุจินันท์ แต่เพียงตกแต่งไม่เหมือนแต่ก่อน เธอมองไม่ออกไปสักพัก

วรินทรเดินไปข้างหน้าด้วยสงสัยเต็มเปี่ยม ตอนที่เห็นรูปภาพฟิล์มที่ฉายอยู่สองข้างทางก็อึ้งไปเลย

นั่นเป็นรูปภาพเธอตอนเด็กๆ น่าจะตอนใกล้หนึ่งเดือนเต็ม ยิ่งเดินไปก็ยิ่งเห็นภาพเธอตอนหนึ่งขวบ สองขวบ สามขวบ......

รูปภาพทุกรูปล้วนชัดเจนมาก ราวกับฉายภาพวรินทรตอนเด็กอีกครั้ง

วรินทรอดไม่ได้ที่จะปิดปากตนเองมองภาพตรงหน้าเหล่านี้ นัยน์ตาเบิกกว้างสุดขีด ถ้าไม่ใช่ทาวัตจูงเธอมา ไม่รู้ว่าเธอจะเดินไปไหนแล้ว

“พวกนี้เป็นรูปภาพตอนคุณเด็กๆ ตั้งแต่หนึ่งเดือนจนถึงตอนนี้ ทุกรูปผมเลือกมาอย่างพิถีพิถัน ชอบไหมครับ?” ทาวัตยิ้มมุมปากชัดเจน มองวรินทรอย่างรอคอยคาดหวัง

นี่เป็นรูปภาพที่ไปหามาไม่ได้ง่ายๆจากบ้านพูลสวัสดิ์กับโรงเรียนที่วรินทรเคยเรียน ทุกรูปภาพได้มาอย่างยากลำบาก

เพียงเพื่อคิดงานแต่งที่แปลกใหม่แก่เธอ

“ชอบค่ะ ฉันชอบมาก! คุณไปหามาได้ไง?” วรินทรมองรูปภาพพวกนี้ นัยน์ตามีน้ำตาใส กอดเขาอย่างอดไม่ได้แล้วประทับจูบกลีบปากเขาเบาๆหนึ่งที

รูปภาพตอนเธอเด็กๆเยอะมาก มันถูกเก็บไว้ในกล่องใต้เตียงในห้องเธอที่บ้านพูลสวัสดิ์ แต่รูปใบนี้ ไม่เพียงแต่มีเธอ แต่มีคุณแม่เธอด้วย ถึงแม้จะเป็นภาพด้านหลังหรือด้านข้าง ไม่ให้คนรู้ว่าเธอคือใคร

แต่ความประทับใจเธอเพิ่งมีคือหลังจากเธอขึ้นมัธยมปลายถึงจะมีรูปถ่ายคู่กับทาวัต

ด้านบน ตั้งแต่เธออายุสองขวบถึงตอนหลังจากนั้น ในภาพของเธอ แม้ว่าจะมีร่างทาวัตอยู่ข้างๆ

องศารูปภาพพวกนี้เหมือนว่าเขาถ่ายเอง ภาพมีความสุนทรียภาพและอบอุ่น สิ่งที่ทำให้วรินทรชอบมากที่สุดก็คือรูปใบหนึ่งตอนที่เขาน่าจะเกือบๆสิบขวบ นั่งที่สนามหญ้าบ้านธัมรุจินันท์ถือการ์ตูนเล่มหนึ่ง เธอที่อายุสี่ห้าขวบกำลังกลิ้งไปมาอยู่ข้างๆเขา เสื้อเชิ้ตขาวบริสุทธิ์ของเขายังมีรอยมือเปื้อนอยู่

“ตราบใดที่ตั้งใจ ยังไงก็หาเจออยู่แล้ว” ทาวัตโทนเสียงนิ่งเรียบ แม้ว่ารูปภาพพวกนี้ทำให้เขาหามานานแสนนาน บางรูปกว่าจะได้มาจากมือคนอื่นก็ต้องเสียเงิน แต่เพียงทำให้เธอมีรอยยิ้มบนหน้า อย่างอื่นจะไปคิดอะไรอีก?

วรินทรกับทาวัตไม่ได้เดินไปข้างหน้า หน้าจอสองข้างทางก็ยังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ วรินทรอดไม่ได้ที่จะมองอย่างหลงใหล

“แม่ครับ พ่อจริงใจขนาดนี้ รีบตกลงเร็วครับ” กวินที่สวมชุดเพจบอยของเด็ก ใบหน้านุ่มนิ่มน่ารักแต่งหน้าด้วย ในมือถือตะกร้าดอกไม้

แต่เจ้ากวินไม่ยอมเป็นเพจบอยด้วยกันกับเด็กหญิงคนอื่น ดังนั้นเพจบอยจึงมีเจ้ากวินคนเดียว

กวินตื่นเต้นมาก ก่อนหน้าที่วรินทรจะมาก็คอยตามตูดตามหลังทาวัตแต่งฉากด้วยกัน และเรียกลูกน้องตนให้มาช่วยด้วย แบบนี้ประหยัดเวลาไปได้ไม่น้อย

ใบหน้าเล็กของวรินทรแดงนิดหน่อย เดิมทีนึกอยากจะโพสต์ท่าสักหน่อย สายตาสบกับดวงตาที่ลึกซึ้งและจริงจังของทาวัต ในใจก็รู้สึกอบอุ่น

“รีบตอบรับเร็วๆสิวรินทร แกเหม่อทำไมเนี่ย?” คาร่าในชุดเพื่อนเจ้าสาว ข้างกายมีตวัสในชุดเพื่อนเจ้าบ่าวยืนอยู่ เธอมองวรินทรที่ยังคงจ้องทาวัตอย่างเหม่อลอย อดไม่ได้ที่จะเตือนเธอหนึ่งประโยค

วรินทรถึงได้มีสติขึ้นมา

“คุณเอามาแค่แหวนวงเดียว แต่ฉันเอามาสองวงโอเคไหม สินสมรสฉันมากว่าของคุณอีก” วรินทรหาโอกาสในการทับถมทาวัตยากมาก เลยอดไม่ได้ที่จะโอดครวญเบาๆอย่างซึนๆ รับช่อดอกไม้ในมือทาวัตมา

เธอเอากวินมาด้วย ในท้องก็ยังมีเจ้าถั่วแดงอีกหนึ่ง แต่งกับเขาจะคุ้มไหมเนี่ย?

ดวงตาทาวัตเผยความเอาอกเอาใจออกมา ก่อนยืนขึ้น

แขกที่ถูกเชิญมานั่งลงทีละคน ในงานถึงมีเสียงเพลงมาร์ชงานแต่งขึ้น เพลง could this be love ของแอวริล ลาวีน เป็นเพลงอังกฤษที่วรินทรชอบมาก

ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ปล่อยดอกไม้บนท้องฟ้า ไม่ใช่เป็นกลีบ แต่เป็นก้าน ดอกไม้แต่ละชนิดร่วงลงมาจากท้องฟ้า

เธอมีความสุขมาก

อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์