หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 5

ตอนที่ 5 ใครให้เธอไป

อะไรนะ ? แก้เสื้อผ้า ?

ได้ยินอย่างนั้น วรินทรรีบใช้มือกอดอกปกป้องตัวเองทันที

“ไม่ต้องแล้วหรอกครับคุณหันมณี หุ่นของผมก็เป็นแบบนี้ ไม่มีกล้ามเนื้อจริงๆ”เธอยิ้มพูดต่อรอง แค่หวังว่าดารินทร์จะเก็บคำพูด

แต่ดารินทร์ จะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร ภายใต้เจตนารมณ์ของเธอ ผู้ชายที่ล้อมวรินทรไว้ก็เดินไป และดึงเสื้อผ้าของวรินทร

เธอกลัวจนหน้าซีดขาว!

ถ้าโดนถอดเสื้อผ้าตรงนี้ ตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผยแน่ๆ ?

แม่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล..... เพื่อค่ารักษาพยาบาล เธอจะล้มเหลวตรงนี้ไม่ได้ !

วรินทรดิ้นรนสุดชีวิต ปกป้องปกเสื้อตรงหน้าอกอย่าเอาเป็นเอาตาย ซี!ได้ยินเสียงฉีก เสื้อผ้าบางๆถูกฉีกจนเป็นวงขนาดใหญ่ ผิวหนังสีขาวราวกับหิมะโผล่ออกมา วรินทรรีบยื่นมือมาปิดไว้ ก้าวถอยไปด้านหลัง

เธอไม่ได้มองไปด้านหลัง จนเหยียบรองเท้าหนังคู่หนึ่งไป และล้มเข้าอ้อมกอดที่อบอุ่น

กลิ่นฮอร์โมนที่คุ้นเคยของผู้ชาย เข้ามาจมูกเธออย่างแรง วรินทรตกใจ เงยหน้ามองไป คือทาวัต！

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

มองเห็นผู้ชายคนนี้ สมองเธอคิดถึงเรื่องคืนนั้นทันที หน้ารีบแดงไปทั่ว

โชคดีที่แสงไฟในบาร์มืดสลัว ไม่มีใครมองเห็น

คนล้อมรอบเห็นเธอล้มอ้อมอกของเขา ไม่กล้าไปดึงเสื้อผ้าเธออีก

ใครๆก็รู้ว่า ทาวัตมีนิสัยสะอาดสะอ้านระดับหนัก ไม่เคยให้ใครเข้าใกล้ตัว ได้ยินว่า เมื่อก่อนมีผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีร้ายมาตีสนิทกับทาวัต สุดท้ายถูกทาวัตสั่งให้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้คนแล้วทิ้งไว้ที่ข้างถนน

ตอนนี้วรินทรยังกล้าไปเข้าอ้อมกอดทาวัต ไม่ต้องคิดก็รู้เธอจะโดนลงโทษเป็นอะไร

ทันใดนั้น ผู้คนมองไปวรินทรด้วยสายตาย่ามใจ

ทาวัตรู้สึกเพียงว่ามีร่างนุ่มๆหล่นลงมาในอ้อมอก แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เมื่อก้มหน้าก็มองก็เห็นผิวคอขาวเนียน ไล่ลงไปถึงบริเวณกระดูกไหปลาร้า ถ้าลงไปอีกก็คือ...

ทาวัตหายใจแรงขึ้น เด็กนี่ทำให้เขามีความรู้สึกขึ้นมาได้

ไอ้เฮี่ย!

ผีหลอกจริงๆ !

ผู้หญิงสวยๆมากมายมาถวายตัวกับเขา เขาไม่เคยสนใจ ตอนนี้ไอ้เด็กผู้ชายล้มอยู่อ้อมกอดเขา เขากลับมีความรู้สึก

ดารินทร์พูดด้วยเสียงดุ “หยุดนะ ! ใครให้นายไป ?!”

วรินทรไม่ได้สนใจเธอ และเดินออกไปทางประตูของบาร์

ผู้ชายที่ฉีกเสื้อเธอที่ยื่นอยู่ข้างหลังจะตามไปดักเธอไว้ วรินทรตกใจจนหน้าซีด

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาห้ามผู้ชายเหล่านั้นไว้

วรินทรไม่ได้หันกลับมามอง ไม่รู้ว่าด้านหลังเกิดอะไรขึ้น เธอรู้เพียงว่าเธอออกมาจากบาร์อย่างปลอดภัยแล้ว

สภาพเสียขวัญของเธอรีบดึงดูดความสนใจของคนนอกบาร์

เธอปิดบังหน้าอก แบะก้มหน้าเรียกแท็กซี่

พนักงานของบาร์คนหนึ่งตามออกมาเรียกเธอไว้ “คุณชายพูลสวัสดิ์ อันนี้ให้คุณครับ” เป็นเสื้อโค้ตตัวหนึ่ง บนเสื้อยังมีกลิ่นของผู้ชายนั้นอยู่

วรินทรตกใจ “นี่คือ ?”

“ท่านประธานทาวัตให้ผมเอามาให้คุณครับ”

พูดจบพนักงานก็หันกลับไป มีแต่วรินทรยืนงงอยู่ที่เดิม