หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 65

ตอนที่ 65 คุณมีคำร่ำลาอะไรไหม

เหมือนเจอตุ๊กตาที่แบ๊วมาก ชอบ จึงอยากบีบๆหยิกๆแล้วกอดดดดด

“คุณชายน้อย จะเอายังไงต่อครับ?”

“ผ้า”กวินพูดออกมาคำเดียว สิงห์รู้เลย จึงดึงผ้าดำออกจากหัวปรภตและอมันด้า

สองพี่น้องที่ในที่สุดก็ได้เห็นแสงสว่างหรี่ตา ไฟของรถที่อยู่ตรงหน้าส่องที่ตาเต็มๆทำให้ไม่สบายตา

รูปร่างที่เล็กของกวินมาจากทางแสงไฟ ตัวเล็กแท้ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกกับคนว่าไม่กล้าขยับ

“คุณ พวกคุณเป็นใคร？จะทำอะไร？”อมันด้ากลัวจนหดตัวแล้วสั่น

อย่าบอกนะว่านี้คือการลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่？

“นี้คงต้องถามว่าพวกคุณทำอะไรลงไป”กวินพูดอย่างเฉยชา น้ำเสียงไม่โกรธ ผสมผสานด้วยความอ่อน เพราะฉะนั้นอารมณ์ยังไม่พอ

“ฉันรู้แล้ว！”อมันด้ารู้สึกกลัวนิดหน่อย“พวกคุณอยากได้เงิน ขอแค่พวกคุณปล่อยพวกฉันไป เงินเท่าไหร่ฉันก็ให้ได้！”

“เงิน？พวกฉันไม่ต้องการ” เอยกขาขึ้นถีบไหล่ของอมันด้าซ้ำแล้วซ้ำอีก รอยยิ้มเยาะเย้ย “ถ้าจะโทษก็โทษตัวพวกคุณเอง หาเรื่องคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย”

กวินเอียงหัว มองปรภตที่อยู่ข้างๆไม่พูดไม่จา เดินเข้าไปย่อตัวลงมองเขา “ลุง คุณมีคำร่ำลาอะไรไหม”

ทั้งๆที่เป็นเสียงที่อ่อน แต่กลับเหมือนโดนแท่งน้ำแข็งแทงเข้าไปในหัวใจ เย็นหมดจด

“ฉัน ฉัน。。。。。。”ปรภตพูดไม่สุดสักที หัวยังไม่กล้าเงยขึ้น

กวินเหล่ตามองพื้นพบว่า พื้นตรงใต้ล่างปรภตเปียก

“เอฟ ช่วยผมดึงเขาออกหน่อยสิ่” กวินยิ้มอ่อน พูดกับเอฟ

เอฟพยักหน้า จับข้อมือของปรภต ดึงออกมาทางข้างเบาๆ คุณปรภตสุดหล่อจะมีแรงขืนแรงของเอฟได้ยังไง กระชากออกง่ายดาย

กวินมองพื้นที่ปรภตคุกเข่าไว้เมื่อกี้ หัวเราะออกมาอย่างฮา ที่แท้ก็ฉี่แตก！

กวินไม่เคยเห็นผู้ชายที่กากขนาดนี้ เขาคิดว่าลูกผู้ชาย ก็ควรเหมือนแดดดี๊เขา เจอเรื่องอะไรก็ไม่ตกใจเสียหลัก ฆ่าให้ข้อมือแตกหัก ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รักได้ แล้วยังสามารถต้านทานสิ่งล่อลวงภายนอก

ที่สำคัญก็คือ！ความมีชีวิตชีวา！

“คุณยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม？ที่กล้าทำแบบนั้นกับมามี๊ผมได้ลงคอ ก็ควรคิดก่อน ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง” กวินเหยียบมือของปรภตที่วางอยู่บนพื้น ใช้แรงเหยียบ เสมือนจะระบายความโกรธแค้นออกมาทีเดียวทั้งหมด

ตอนนี้มามี๊ของเขายังอยู่ที่โรงพยาบาล สองคนนี้ ก็อย่าคิดว่าจะอยู่อย่างมีสุข

“มามี๊？ใครคือมามี๊คุณ？”อมันด้าตาโตกะทันหัน มองกวิน คนที่พวกเขาทำร้ายมีแค่คนเดียว แต่ไม่เคยได้ข่าวว่าวรินทรมีลูกชายนิ！

หรือว่า.......

กวินยิ้มอย่างเย็นชา แรงใต้ขายิ่งมากขึ้น

“อ้า！อ้า！เจ็บ！”ปรภตอยากขัดขืน แต่กลับโดนเอฟล็อคตัวไว้ ขยับไม่ได้แม้แต่นิด ได้แต่ทนรับไว้

“คุณชายน้อย ต้องการมีดไหมครับ？”เอพูดขึ้นมากะทันหัน แววตาที่ลองใจ

ถ้ากวินกล้ารับไว้ ก็แสดงว่าเด็กคนนี้มีความกล้าหาญที่ทำให้พวกเขาต้องยอมเลยทีเดียว ถ้าไม่รับไว้ ก็แสดงว่าเขาไม่มีความดุเดือด ไม่เหมาะสมพอที่จะให้พวกเขารับใช้

ใครจะไปรู้ว่ากวินหัวยังไม่หัน พูด “ไม่ต้อง”

ถ้าแดดดี๊รู้ถึงความเป็นอยู่ของเขา จะเอาเขาไปแล้วทิ้งมามี๊หรือเปล่า

กวินเข้าใจแล้ว ถึงความหวาดระแวงของวรินทร เขา จะไม่มีวันไปจากวรินทรแน่นอน

อย่างมาก……ก็ไม่เอาแดดดี๊ก็ได้

ใจกวินวุ่นวายนานมาก ใบหน้าน้อยๆก็แย่ลง ให้คนดูแล้วรู้สึกเป็นห่วง

มีความคิดหนึ่งที่ผ่านสมองเขา

“เอฟ”กวินเห็นปรภตใช้มีดพับสวิสแทงเข้าไปในตาตุ่มของอมันด้าจริงๆ ไม่ได้มองและสนใจเสียงร้องของอมันด้า หันหลังมองเอฟ

“ครับ”

“มัดพวกเขา แล้วส่งตัวให้คุณนายทาวัต”กวินรับมีดพับสวิสที่เขาเช็ดสะอาด แล้วพูด

คุณนายทาวัต ทั้งเมือง c ก็มีคนชื่อทาวัตแค่คนเดียวสินะ

ถึงเอฟจะรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถาม พยักหน้าตอบครับ

“อะไรนะ?ไหนบอกว่าจะปล่อยฉันไปไง?”ปรภตตกใจตาโตแล้วมองร่างเล็กๆของกวิน ความรู้สึกที่กำลังรอคอยความตายครอบงำไปหมด

“ปล่อยคุณ?เมื่อกี้ผมบอกว่าจะพิจารณา ไม่ได้บอกว่าจะปล่อยไปเลย”กวินยิ้ม แล้วเดินจากไป

ปรภตคุกเข่าอยู่บนพื้น อ้าปากค้างพูดไม่ออก แววตาที่สิ้นหวัง

“คุณชายน้อย ตอนนี้จะไปไหน จากเรื่องเมื่อกี้ เอฟไม่ได้สงสัยอะไรในตัวกวินแล้ว และตัดสินใจในใจ จะฝึกฝนเขาให้ดี