หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 72

ตอนที่ 72 เอามือปีศาจของคุณออก

วรินทรมองบน เพิ่งนึกได้ว่าเขาไม่ดูละครพวกนี้ แล้วพูด “ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีตัวตน เอามือปีศาจของคุณออก”

ทาวัตเมมปาก แววตาประกายความอ่อนโยน ปล่อยมือที่บีบแก้มเธอไว้ ดีดหน้าผากเธอ

“วู้ว！”วรินทรปิดตรงที่โดนดีดแล้วจ้องเขา สนุกใช่ไหมดีดคนอื่นเนี่ย？！

――――

วรินทรอยู่โรงพยาบาลจนถึงวันที่ห้าก็ทนอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว เกมส์ในไอแพดเธอก็เล่นจนหมด ไม่มีขนม ไม่มีกวิน วรินทรรู้สึกชีวิตไม่มีความหมายเลย

เธอมองดูเพดานอย่างเงียบๆ เริ่มนับแกะในใจแล้ว

ทาวัตเดินเข้ามาก็เห็นวรินทรนอนอยู่บนเตียงเหมือนปลาตาย แววตาโล่งๆมองเพดาน เห็นเขาเข้ามา ดวงตาที่มองเขาด้วยความโกรธ

“ทาวัต เรามาปรึกษากันหน่อยได้ไหม?”วรินทรมองทาวัตถือถุงที่สวยงามเข้ามา พูดด้วยความน่าสงสาร

“พูด”ทาวัตนำถุงวางไว้บนโต๊ะ นำกล่องที่อยู่ข้างในออกมา

“ฉันออกโรงพยาบาลก่อนได้ไหม？”วรินทรมองเค้กเกาลัดพวกนั้น ดื่มน้ำเข้าไปเยอะเลย

ถึงแม้ว่าโรงบาลจะเปลี่ยนอาหารแล้ว แต่ช่วงเวลาที่ไม่มีขนม กระเพาะของเขาเหงา！

“เป็นไร??”ทาวัตมองเธอไปแวบหนึ่ง จับเค้กเกาลัดขึ้นมาหนึ่งชิ้นยัดเข้าปากเธอ แล้วถาม

เค้กเกาลัดที่อยู่ในปากหวานแต่ไม่เลี่ยน เคี้ยวทีละลาย ความรู้สึกเวลาเคี้ยวนุ่มมากเหมือนกับที่กินตอนเด็กๆไม่เปลี่ยนเลย

“น่าเบื่อมาก”วรินทรเคี้ยวเค้กเกาลัดในปากอย่างละเอียด หรี่ตาด้วยความสบาย

“คุณแน่ใจ?”ทาวัตยักคิ้วมองเธอ มองยังไงคิดยังไง

วรินทรเหมือนจะมีความหวัง รีบพยักหัว “แน่ใจแน่ใจ!”

“ปกเกศ ทำเรื่องออกโรงบาล”ทาวัตสั่งอย่างเฉยๆ แล้วอุ้มวรินทรขึ้นด้วยความระมัดระวัง เตรียมตัวจากไป

วรินทรกอดเค้กเกาลัดไว้ในอ้อมกอด ยิ้มอย่างได้ใจ

——แต่ว่า พอรถบูกัตติ เวย์รอนขับเข้ามาในคฤหาสน์ วรินทรก็หัวเราะไม่ออก

เธอเกาะคอทาวัตไว้ เขย่าแรงๆ “คุณมาผิดหรือเปล่า ？บ้านฉันไม่ได้อยู่นี้สักหน่อย！”

ทาวัตอุ้มเธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ออกเสียงไปทีหนึ่ง “หมอแจ็คที่คฤหาสน์ฝีมือดีเยี่ยม สามารถรักษาคุณให้หายได้ในระยะเวลาสั้นๆ คุณลงพื้นไม่ได้จะดูแลตัวเองยังไง？”

ฉันมีกวิน！วรินทรจับแน่นจนบ้าคลั่งไปหน่อย กวินของเธอดีกว่าแจ็คอีกร้อยคนอีก？

“ฉันดูแลตัวเองได้。。。。。。”ตอนที่วรินทรพูดคำนี้ไม่ค่อยมีความมั่นใจสักเท่าไหร่ พักผ่อนจะพักถึงตอนไหนกัน เบบี้ต้องคิดว่าเธอไม่เอาเขาแล้วแน่ๆ

เมื่อได้ยิน ทาวัตปล่อยมือ วรินทรก็ตกลงบนโซฟาที่นุ่ม หน้าตรงกับเพดานแต่กลับขยับไม่ได้

“ถ้าตอนนี้คุณลุกขึ้นยืนได้ผมจะปล่อยให้คุณกลับไป”ทาวัตกอดอก สายตาที่บอกแม่บ้านไม่ต้องยุ่ง มองวรินทรกันครบเลย

“ได้！”วรินทรดีใจ จับริมโซฟาไว้แล้วพยายามนำขายกขึ้น แต่บาดเจ็บที่ขาขวา ขยับนิดเดียวก็เจ็บแล้ว อยากลุกขึ้นยืนเป็นไปไม่ได้

เธอไม่ยอมหรอก!

วรินทรจับโซฟาไว้แน่นมาก ฟันกัดริมฝีปาก แรงขา เสมือนจะใช้แรงทั้งกายแล้ว

เธอไม่เคยคิด วันหนึ่งเธอต้องมาหงุดหงิดเพื่อที่จะยืนขึ้น

“อ๋อ？เมื่อกี้ยังเห็นทำได้นิ？”ทาวัตเหมือนจะแกล้งเธอจนติดใจซะละ พูดด้วยความเจตนา

วรินทรหันหน้าไป ไม่สนใจคนไร้น้ำใจแบบนี้

“อยากดูไหม ว่าคนที่ทำร้ายคุณสภาพเป็นยังไง？”อยู่ๆทาวัตก็พูด

คนที่ทำร้ายเธอ？

วรินทรตาสว่าง รีบพยักหน้า

ปรภตกับอมันด้าถูกขังในห้องใต้ดินของคฤหาสน์ กุญแจมีแค่ทาวัตกับปกเกศที่มี ไม่สามารถทำดอกที่สามได้ อีกอย่างห้องใต้ดินไม่ขังใครง่ายๆ

ห้องใต้ดินไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่วรินทรคิด เปียกชื้น มีหนูกับแมลงสาป ตรงกันข้าม ที่นี้สะอาดมาก ถึงไม่มีแสงแดดส่องเข้าไปแต่มีแสงโคมไฟอ่อนๆสามารถมองเห็นสิ่งของต่างๆได้อย่างชัดเจน

ปรภตกับอมันด้าโดนมัดติดกับเสาข้างล่างห้องใต้ดิน บนร่างกายมีแต่รอยแผลมีด ศีรษะก้มลง

วรินทรนั่งอยู่บนรถเข็นที่ทาวัตสั่งคนเตรียมไว้ให้เธอ ทาวัตเข็นเธอไป แม้ว่าจะมองยังไงก็เจ็บใจอย่างนั้น แต่วรินทรก็ทน

คงให้ทาวัตอุ้มเธอไปทุกที่ไม่ได้หรอก？

อมันด้าได้ยินเสียง เงยหน้าขึ้นด้วยความกลัว ใบหน้ามีแต่คาบเลือด

ทาวัตเข็นวรินทรยิ่งเดินยิ่งใกล้ ในที่สุดวรินทรก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนคนนั้นคือใคร

อมันด้า

เธอนี้เอง

งานโชว์วันนั้นที่วรินทรได้ยินว่าจะมีคนทำร้ายทาวัตเธอเข้าใจผิดไป เธอเลยให้ปกเกศไปปกป้องทาวัต คิดไม่ถึง เป้าหมายของคนคนนั้นไม่ใช่ทาวัต แต่เป็นเธอ