หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 77

ตอนที่ 77 เอาวาดฝันไปซ่อนไว้ไหน

“ไม่ ไม่มีอะไร！ลงไปตอนนี้แหละ！”วาดฝันวุ่นวาย ดูท่าแล้วไม่ได้บอกชยุตกับณัฐพิชาไว้อย่างที่คิด รีบยืนขึ้น

“รอฉันกลับมาแกเจอดีแน่！”ก่อนที่วาดฝันจะไปก็ถีบวรินทรไปหนึ่งที แล้วเดินไปอย่างเชิด

ปิดประตู แต่วาดฝันกลับลืมปิดไฟ

วรินทรที่นอนอยู่บนพื้นขยับไม่ได้เลย ไม่ใช่เพราะโดนมัดแขนมัดขาหรอก อีกอย่างโดนรองเท้าส้นสูงของวาดฝันถีบจนเจ็บเกิน ขยับแค่นิดเดียวก็ทรมานแทบตาย

วรินทรรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอฟกช้ำแล้ว โดนถีบจนเจ็บเป็นจุดเป็นจุดเลย ก็ไม่ได้รู้สึกดีกว่าตอนที่บาดเจ็บที่ขาเลย

เธอมีเซ้นส์ว่า ครั้งนี้วาดฝันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่นอน ดูจากความเกลียดที่เธอเกลียดเธอแล้ว เธออยากจะเก็บชีวิตไว้ก็คงยาก

นั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้แล้วหล่ะ！

วรินทรพยายามมองรอบๆสุดแรง แต่ว่ามองได้ไม่นาน ตาก็ดำวูบ สลบไปเลย

ก่อนที่จะสลบไปวรินทรมีแค่ความคิดเดียว รอเธอออกไปได้เธอจะระเบิดตระกูลทิ้งทั้งบ้านถึงจะหายแค้น เจ็บฉิบหาย

ทางกวินและทาวัตก็แยกย้ายกันหาวรินทร แต่ทั้งสองก็ฉลาดมาก เล็งกล้องวงจรของถนนไว้เลย โดยเฉพาะทางของคฤหาสน์ กวินและเอฟเปิดออกมา

กวินดูภาพในกล้องแบบไม่กล้ากระพริบตาเลย ย้อนดูอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็เห็นรถแท็กซี่ที่วรินทรนั่งขึ้นไป ไม่ได้ขับไปทางที่พัก แต่ขับไปสถานที่อื่น สถานที่ที่ไหนเนี่ย วิดีโอนี้พอถึงท่อนนี้ก็โดนตัดแล้ว

“เอ ตรวจสอบทะเบียนรถเลขที่ xxxxxx ว่าตอนนี้คนขับอยู่ตำแหน่งไหน”เอฟโทรหาเอ ให้เอตรวจสอบโดยเร็ว เอค่อนข้างที่จะถนัดเรื่องแบบนี้

“รับทราบ” ทางนู้นมีเสียงพาพาพาของแป้นพิมพ์แพร่มา ผ่านไปสักพักก็มีเสียงของเอแพร่มา “อยู่ที่จอดรถสาธารณะแถวคฤหาสน์xx คนขับรถเป็นผู้หญิง ผมส่งรูปให้ดู”

เอวางสาย ส่งรูปมาทางมือถือของเอฟอย่างรวดเร็ว กวินยืนบนเก้าอี้แล้วเอียงศีรษะไปดู ในขณะที่มองภาพคนในรูปหน้าใบเล็กๆอยู่ๆก็ดูแย่กะทันหัน

น้าสาวของเขา วาดฝัน

“คุณนายน้อยรู้จักเธอ？”เอฟเห็นสีหน้ากวินแค้นจนปากหยิกๆ จึงถาม

“อืม พวกเรารีบไปคฤหาสน์xxเถอะ！”กวินกระโดดลงเก้าอี้ ดึงเอฟแล้ววิ่งออกทางข้างนอกเลย เร่งรีบมากๆ

ขณะที่กวินไปถึงคฤหาสน์ที่วาดฝันอยู่แล้ว ทาวัตยืนอยู่หน้าประตูบ้านตั้งนานแล้ว

กวินตะลึงนิดหน่อย ทีแรกนึกว่าพวกเขาจะเร็วกว่า ที่ไหนได้แดดดี๊ก็เร็วไม่แพ้เขาเลย

“สุดหล่อ เร็วกว่าพวกเราไปนิดเดียว”กวินลงจากบนรถ เดินไปข้างๆของทาวัตที่กำลังจะถีบประตูเข้าไป บนใบหน้าสวมแค่แว่นดำไว้ ใส่เสื้อยีนส์กางเกงยีนส์ไว้ทั้งตัว สภาพเท่ๆ

ทาวัตได้พบพวกเขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ตอบ “อืม” ไปที ยกขาขึ้นถีบประตู ท่าทางชิวมาก ทีเดียวรู้เรื่อง สง่าแบบไม่มีใครเทียบได้

“พวกเขาอยู่ที่นี้ได้ไง？！”วาดฝันอยู่บนตึกแล้วมองเห็นพวกทาวัตเดินเข้าประตูบ้านเธอ รู้สึกกระวนกระวายกะทันหัน ถ้าให้ทาวัตรู้ว่าวรินทรโดนเธอลักพาตัวมา เธอจบแน่ๆ？！

ทำไงดี ทำไงดี？

ทาวัตมาถึงห้องของวาดฝัน ยกขาถีบ ถีบประตูบานนั้นที่ปิดไว้อย่างแน่นจนออก เดินเข้าไป

กวินที่เดินตามหลังว้าวอ้าปาก แดดดี๊เท่สุดๆ โตมาเขากวินก็จะเตะประตูออกอย่างเท่ๆหล่อๆแบบนี้

ทาวัตเดินเข้ามาในห้องของวาดฝัน กดปุ่มเปิดปิดบนกำแพง กลิ่นน้ำหอมที่แรงลอยมาที่หน้าของเขาจนเขาขมวดคิ้วแน่น เขารีบสำรวจห้องนี้ ไม่มีคน ผ้าม่านก็ปิดไว้หมด แสงเข้ามาไม่ได้สักนิด

เขาเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว สำรวจ กลัวว่าจะหลุดรายละเอียดบางอย่างไป

กวินตัวเล็กกว่า มุดมาจากข้างๆตัวทาวัต ก้มหน้าดู ก็เห็นข้างๆใต้เตียงมีกระดุมถูกทับไว้ เป็นกระดุมที่อยู่บนเสื้อเชิ้ต

“ไหนผมดูหน่อย” ทาวัตหยิบกระดุมเม็ดนั้นมา กระดุมสีฟ้าอีกครึ่งสีใส วันนี้เสื้อเชิ้ตตัวที่วรินทรใส่ก็คือสีน้ำเงิน น่าจะตกลงมาจากตัวเขานั้นแหละ

ทาวัตตาคมลึก มองข้างเตียง บนผ้าปูผืนนั้น มีรอยขีดข่วนที่เห็นได้อย่างชัดเจน บนผ้าปูสีขาวยังมีรอยเท้า ดูจากสภาพแล้ว วรินทรโดนวาดฝันมัดไว้

“วาดฝัน ประธานทาวัต……”ทีแรกณัฐพิชาคิดว่าจะเห็นภาพที่ทาวัตกระทำดีๆและอ่อนโยนกับวาดฝัน ใครจะไปรู้ว่าในห้องของวาดฝัน นอกจากทาวัตกับกวินและเอฟ แม้แต่เงาของวาดฝันยังไม่มี

“ประธานทาวัต วาดฝันของบ้านฉันหล่ะ?”ณัฐพิชาไม่เจอวาดฝัน แต่เมื่อกี้เธอยังเจอ ทำไมคนหายไปไหน?

“ประโยคนี้คงเป็นผมมากกว่าที่ต้องถามพวกคุณ เอาวาดฝันไปซ่อนไว้ไหน”ทาวัตยืนขึ้น มือกำกระดุมเม็ดนั้นไว้ แววตาที่เยือกเย็นดุร้ายนั้นเสมือนจะยิงทะลุผ่านณัฐพิชา ใบหน้าที่หล่อเหลาดุร้ายเย็นชาอีกครั้ง

“ประ ประธานทาวัต หมายความว่ายังไง?”ณัฐพิชาตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ไม่กล้าสบตาทาวัต

“หมายความว่าไงงั้นหรอ?ลูกรักของพวกคุณลักพาตัววรินทรของผมไป ผมอยากจะถามพวกคุณมากกว่าว่าหมายความว่ายังไง”ทาวัตจ้องเธอด้วยความเย็น ถึงวรินทรจะเป็นที่รังเกียจของตระกูลนี้ แต่คนอย่างพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องวรินทรเด็ดขาด!