หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 93

ตอนที่ 93 ทั้งสั้นทั้งเล็กตาไม่ถึง

โง่จะตาย!

เธอหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที พยายามให้ตนเองสงบอารมณ์ สู้แรงไม่ไหว ก็สู้ความสงบละกัน “ได้ วันนี้คุณนอนโซฟาฉันนอนเตียง ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

“มี”ทาวัตตอบ นำกุญแจวางไว้บนโต๊ะ

“อะไรนะ?”

“ผมก็จะนอนเตียง”เขาหน้าไม่แดงใจเต้นไม่แรง พูดข้อเสนอแนะของตนออกมาโดยตรง

วรินทรเครียดจนไม่ไหว มองเขาแล้วกัดฟัน “เตียงมีแค่เตียงเดียว คุณคงไม่ให้ฉันไปนอนโซฟาหรอกมั้ง?ความเป็นลูกผู้ชายไปไหนหมด?”

ทาวัตกลับยิ้มแล้วเดินเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ “ใครบอกจะให้คุณนอนโซฟา?”

วรินทรรีบถอยหลัง มองเขาด้วยความตักเตือน เหมือนคิดอะไรออก จ้องจนตากลม “อย่าบอกนะว่าคุณอยาก……”

“วางใจเถอะ สำหรับหุ่นที่ผอมแห้งแบบคุณผมไม่มีอารมณ์” ทาวัตยิ้มอ่อน แล้วหยิบเสื้อนอนเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำเตรียมตัวอาบ

“เป็นเพราะว่าคุณทั้งสั้นทั้งเล็กแล้วยังตาไม่ถึง……”วรินทรบ่นเบาๆ

ทาวัตที่หูดีมาตลอดก็ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเขาแย่มากแล้วมองที่เธอกะทันหัน “คุณพูดอะไร?”

ทั้งสั้นทั้งเล็ก?

“ไม่ ไม่ ไม่ ฉันหมายถึงนิ้วมือฉัน ทั้งสั้นทั้งเล็ก ถ้ายาวๆผอมๆจะดีมากเลย……”เหมือนกำลังพิสูจน์คำพูดของตนว่าคือความจริง วรินทรสีหน้าเสียใจแล้วมองนิ้วมือตน

นิ้วมือเธอขาวสวย ยาว ไม่ใช่อย่างที่เธอพูดเลยว่าทั้งสั้นทั้งเล็ก

ทาวัตออกเสียงเย็นไปหนึ่งที ปล่อยเธอไปก่อนละกัน หันตัวเข้าไปในห้องอาบน้ำ

วรินทรโล่งอกไปที มองชุดนอนบนร่างกายของตน เป็นชุดนอนกระโปรง ถึงเข่าพอดี ตรงเอวยังมีสายมัด ดีมากมิดชิด

เธอขึ้นเตียง นำผ้าห่มบางๆมาห่มที่ตัวของตนอย่างแน่น มีแค่ศีรษะที่โผล่ออกมา

เสียงน้ำในห้องอาบน้ำหยุดแล้ว สมองของวรินทรที่ง่วงนิดหน่อยตื่นทันที จ้องทางห้องอาบน้ำไม่กล้าผ่อนคลายเลยแม้แต่นิด

สักพัก ทาวัตเดินออกมา สวมใส่ชุดนอนสีเทา

ผมยังเปียกนิดหน่อย ร่างกายที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมีกลิ่นหอมสบู่ผู้ชายอ่อนๆ

วรินทรคอยๆหดหน้าเข้าในผ้าห่ม หน้าร้อนนิดหน่อย เธอไม่ยอมรับหรอกว่าเจอทาวัตแบบนี้แล้วเธอจะหน้าแดง

ทาวัตใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมของตน เงยหน้าขึ้นก็เห็นวรินทรที่ห่อตัวเองจนแน่นแบบนี้ เผลอหัวเราะออกมา

“อยากให้ตัวเองขาดลมหายใจตายหรือไง?” เขาเดินไป นั่งอีกข้างของเตียง

“ทาวัตฉันจะบอกคุณนะ คืนนี้ถ้าคุณกล้าแตะเนื้อต้องตัวฉัน ระวังฉันกัดคุณ” วรินทรตักเตือนเขาอย่างดุร้าย เหมือนแมวโกรธ

ทาวัตหัวเราะ “จะมองยังไงคนที่อันตรายก็คือผม? อย่าโฉยโอกาสดึกๆมากินเต้าหู้ผมหล่ะ”

“ใครจะกินเต้าหู้ของคุณ？คุณเห็นฉันเป็นโรคจิตหรือไง？！”วรินทรไม่เคยเห็นใครหน้าด้านขนาดนี้ ที่ว่าเธอเป็นแบบนี้

เธอไม่ใช่คนแบบนั้น！

“ไม่ทำก็ดี ปิดตา นอน”ทาวัตใช้รีโมทปิดไฟใหญ่ของห้องนอน แล้วก็ปรับแสงโคมไฟข้างหัวนอน นอนอีกข้าง

วรินทรอึดอัด ห้องนอนทั้งห้องเงียบไปหมดได้ยินแค่เสียงลมหายใจแล้ว

อีกทั้งเธอสามารถได้กลิ่นตัวหอมสบู่ของทาวัตจากทางนู้นอีกด้วย กลิ่นที่เข้มข้นของผู้ชายเสมือนจะห่อเธอทั้งตัว ทำให้แก้มของเธอแดงกว่าเดิม

ใจเธอวุ่นวายไปหมด นอนไม่หลับด้วยซ้ำ

“เห้ ทาวัต คุณนอนหรือยัง？”วรินทรค่อยๆหันหน้า ใบหน้าของเขาอยู่ภายใต้แสงไฟที่อ่อนทำให้หน้าคมขึ้นไปอีก

“แฮ่มแฮ่มแฮ่มแฮ่ม......”ดื่มน้ำหมดไปหนึ่งแก้ว วรินทรรู้สึกลำคอกลืนอย่างเดียว จ้องทาวัต “คุณอยากอ้วกไม่อยากอ้วก？น้ำที่ดื่มแล้วมาให้ฉันดื่มอีก！”

“คุณจะดื่มน้ำไม่ใช่หรอ？”ทาวัตนำแก้ววางบนโต๊ะ มองเธอ

“แต่ฉันไม่ได้จะดื่มน้ำที่คุณดื่มแล้วสักหน่อย！”วรินทรกัดปากล่าง ด่าทาวัตในใจ ไม่น่าให้คุณชายนี้มาเติมน้ำให้ดื่มเลย แย่ชะมัด

“งั้นคุณอ้วกออกมาสิ”ทาวัตยักคิ้วใส่เธออย่างได้ใจ เดินไปอีกข้างเปิดผ้าห่มนอนขึ้นไป

วรินทรแอบๆมองเฉียงๆ สองมือพยายามเอาผ้าห่มออก

เห็นเธอยกขาขึ้น เล็งตำแหน่งที่ทาวัตนอนไว้แล้วกระทืบแรงๆ ทาวัตไม่ทันตั้งตัว โดนเธอถีบตกลงไป

“กระทำรุนแรง”เสร็จวรินทรชะโงกหน้าไปดู ก็เห็นทาวัตนั่งอยู่บนพื้นแล้วนวดศีรษะ หัวเราะออกมา

“วรินทร！”ทาวัตออกเสียงเบาๆด้วยความหงุดหงิด แล้วพิงเตียงนั่งขึ้นบนผ้าปูขนแกะที่สะอาด

วรินทรโดนดุไปทีก็รีบหยุดขำ ลุกขึ้นนั่งแล้วพิงหัวเตียงมองเขาด้วยความดุ แล้วใช้นิ้วชี้วางบนริมฝีปาก “อย่าเสียงดัง นอนดึกแก่นะ รีบนอน”

พูดเสร็จก็นอนลงอย่างเท่ ดึงผ้าห่ม มาห่มไว้อย่างแน่น ปิดตา นอนหลับ

ทาวัตโดนวรินทรปั่นจนหน้าเขียว

เขานอนไม่หลับ วรินทรอยากไปนอน？เป็นไปได้หรอ？

สุดท้ายทาวัตก็กระทำที่ปัญญาอ่อนมาก เขากระโดดขึ้นเตียงแล้วดึงผ้าห่มของวรินทรออกแรงๆ โยนไปไกลๆอย่างเฟี้ยวๆเลย

“ทาวัต！คุณจะทำอะไร？”วรินทรนอนอยู่ก็รู้สึกตัวเย็นๆโล่งๆไป เปิดตาดูผ้าห่มของตนบินไปทางอื่น นอกจากทาวัตไม่มีใครแย่งผ้าห่มเธอแล้ว！

ทาวัตไม่ได้พูดอะไร มองเธอด้วยความปะทะ

วรินทรลุกขึ้นด้วยความใจเย็น ใช้เท้าหนีบผ้าห่มของเขามา ใช้มือกำๆเป็นก้อนๆ ใช้แรงโยนไปทางหน้าต่างยาว