หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 12

บทที่ 12 ได้รับจดหมายเทียบเชิญ

ต่อมา เมื่อจัดการเรื่องราวจนเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่มีอารมณ์อยู่ที่นี่ต่อแล้ว หลังจากบอกให้ทุกคนกลับไป ตัวเองก็อยู่พูดคุยกับหลิวผิงสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

ตอนเขากลับมาถึง หลิวจิ้งกับเย่สวนก็ยังไม่กลับ เขาจึงนอนหลับไปคนเดียว

เช้าวันต่อมา เขาก็ไปทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป

เพิ่งนั่งลงยังไม่ทันไร ซุนเซียงเซียงก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านประธาน ข้างนอกมีคนชื่อเย่หยุนเทาอยากพบคุณค่ะ”

“มาพบผมทำไม? เขาได้บอกไหม?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม

“ไม่ได้บอกไว้ค่ะ แต่ก็พอจะเดาได้ ว่าคงมาเพราะเรื่องโควตาเข้าร่วมเวทีการอภิปรายทางธุรกิจที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเราเป็นเจ้าภาพ” ซุนเซียงเซียงพูดขึ้น

“อืม บอกให้เขากลับไปเถอะ แล้วก็ฝากบอกเขาด้วยว่า ห้ามคนของตระกูลเย่ก้าวเท้าเข้ามาในบริษัทของเราแม้แต่ก้าวเดียว แต่เว้นเย่สวนไว้คนหนึ่ง ถ้าจะมาก็ให้เย่สวนมาคุยที่บริษัทด้วยตัวเอง” ลู่เสี้ยงหยางออกคำสั่งเรียบๆ

“ค่ะ ท่านประธาน” ซุนเซียงเซียงขานรับ จากนั้นก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้น เย่หยุนเทาก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหิ้วปีกโยนออกนอกบริษัท จากนั้นก็นำคำพูดของลู่เสี้ยงหยางมาบอกกับเขาด้วยท่าทางนิ่งๆ

เย่หยุนเทานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปไม่ต้องการพบใคร นอกจากเย่สวน อย่างนั้นเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง?

แม้รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่กระนั้นสิ่งแรกที่เย่หยุนเทาทำก็คือนำเอาข่าวคราวนี้กลับไปบอกคนในตระกูลด้วยอาการกระหืดกระหอบ

ตระกูลเย่กรุ๊ปบริษัทสาขาใหญ่ของตระกูลเย่

ภายในห้องประชุม

สายตาของทุกคนต่างจดจ้องมาที่เย่สวนจนแทบทะลุ ถือสิทธิ์อะไร ทำไมประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปถึงอยากเจอแค่เธอคนเดียว

เย่ซวงจ้องเย่สวนเขม็ง ใบหน้าแสดงความไม่พอใจออกมา เธอเป็นลูกสาวของเย่เจิ้งซาน ในตระกูลมีแค่เย่สวนที่หน้าตาดีกว่าเธอ การศึกษาก็สูงกว่าเธอ เพราะฉะนั้นเธอเลยรู้สึกเป็นรองอยู่ตลอด

“เย่สวน ในเมื่อท่านประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอยากพบแก งั้นแกก็ไปเถอะ” ในที่สุดท่านย่าก็เอ่ยพูดออกมา

เย่สวนมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เธอไม่เชื่อที่เย่หยุนเทาพูด ว่าประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอยากพบเธอจริงๆ คิดแค่ว่าเย่หยุนเทาถูกหยูเม่ยหยินกรุ๊ปปฏิเสธไม่ต้อนรับ เลยรู้สึกไม่พอใจ จึงแต่งเรื่องขึ้นมา เพื่อให้เธอไปขายหน้าที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปด้วยอีกคน

“ทำไม ไม่อยากไปเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเย่สวนลีลาไม่ตอบรับสักที ท่านย่าจึงเพิ่มความเข้มในน้ำเสียง

“ได้ค่ะคุณย่า ฉันจะไป” เย่สวนฝืนพยักหน้าตอบรับออกไป

“อืม เวลามีไม่มากนัก รีบไปเถอะ โควตานี้มันสำคัญกับพวกเราตระกูลเย่มาก” คุณย่าพูดเร่งรัดอย่างอดรนทนรอไม่ไหว

เมื่อเย่สวนออกไปจากห้องประชุมแล้ว เย่ซวงก็เรียกเย่หยุนเทาให้ออกมาจากห้องประชุมเพื่อปรึกษากัน

“หยุนเทา ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกๆไปหน่อยเหรอ? ถ้าเย่สวนทำเรื่องนี้สำเร็จจริงๆ ในอนาคตเธอต้องได้เลื่อนตำแหน่งในบริษัทแน่ๆ แล้วถ้าหากมันสั่นคลอนตำแหน่งของนายจะทำยังไง?”

จู่ๆก็รู้สึกฮึกเหิมห้าวหาญ กำลังใจในการสู้ก็ยิ่งมีมากกว่าเดิม

ประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่คับฟ้าในแวดวงธุรกิจแห่งเมืองปินเหอใครบ้างจะไม่อยากเจอ?

เย่สวนกลับตระกูลด้วยหัวใจที่ระริกระรี้

ณ บริษัทสาขาใหญ่ ภายในห้องประชุมของตระกูลเย่กรุ๊ป

ทุกคนในตระกูลเย่อยู่กันครบ เมื่อเห็นว่าเย่สวนเดินเข้ามา แต่ละคนต่างก็ยืดคอชะโงกหน้ามองมาที่เธอ เพื่อคาดเดาผลลัพธ์จากสีหน้าของเธอ

ความระริกระรี้และความปีติยินดีบนใบหน้าของเย่สวนถูกปกปิดเอาไว้ ในเวลานี้บนใบหน้าของเธอ จึงเหลือแค่ความเรียบนิ่ง

ซึ่งในมุมมองของพวกเย่หยุนเทากลับคิดว่า เย่สวนคงทำล้มเหลวมาแน่ๆ

“ฮ่าๆ คุณย่าครับ ดูเหมือนเธอก็ทำไม่สำเร็จเหมือนกันนะ เธอทำเรื่องดีๆของตระกูลเราพัง ที่ตระกูลเราไม่ได้โควตาเข้าร่วมงานอภิปรายของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป เป็นเพราะเธอทำไม่เต็มที่ คุณย่าครับ เพื่อความยุติธรรม คุณย่าต้องลงโทษเธอนะครับ” เย่หยุนเทาผลักภาระมาที่เย่สวนอย่างหน้าด้านๆ

“ใช่ค่ะคุณย่า ถ้าเย่สวนเก่งกว่าคนอื่นจริงๆ แล้วทำไมถึงจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ล่ะ? ต้องโทษที่เธอทำงานไม่ได้เรื่อง ซ้ำร้ายยังทำให้เรื่องมันยิ่งแย่ลงกว่าเดิมอีก”

ท่านย่าหน้าตึง ใบหน้าเผยความผิดหวังออกมาเล็กน้อย

แต่ในตอนนี้เอง เย่สวนก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆท่านย่า ยิ้มออกมาบางๆแล้วพูดว่า “คุณย่าคะ นี่จดหมายเทียบเชิญ คุณย่าเปิดดูสิคะ”