หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 137

บทที่ 137 ถูกสวมเขา

ในเวลาเดียวกัน

ถังหลงกับพี่สาวของเขาอย่างถังปิงหยู่ก็นั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของหานเซ่าซวน

พวกเขาค่อย ๆ ขมวดคิ้ว สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

เมื่อกี้ตอนที่เย่สวนเดินไปห้องน้ำ ก็เดินผ่านข้าง ๆ พวกเขาไป ดังนั้นทั้งสองคนจึงมั่นใจว่าต้องเป็นเธออย่างแน่นอนในทันที

ถังหลงกับถังปิงหยู่มาถึงที่นี่ตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว ตอนที่เพิ่งจะได้นั่งลง พวกเขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหานเซ่าซวนดูคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างมาก แต่เพราะว่าเห็นแค่ด้านหลัง ดังนั้นก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่ตอนนี้พวกเขาจำเย่สวนได้แล้ว

“แม่ง!” ถังหลงทุบกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง จากนั้นก็กัดฟันพูดออกมาว่า “ยัยผู้หญิงสมควรตายคนนี้ช่างใจกล้าเสียจริง คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าสวมเขาให้ลูกพี่!”

สีหน้าของถังปิงหยู่เต็มไปด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอกล่าวว่า “เราอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นไป ถ้าหากว่าเธอแค่ออกมาพบเพื่อนล่ะ”

ถังหลงแค่นเสียงในจมูกแล้วพูดว่า “พบเพื่อนอย่างนั้นเหรอ จะเป็นไปได้ยังไง พี่ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่า สีหน้าท่าทางต่ำทรามของผู้ชายคนนั้นเมื่อกี้นี้บอกอย่างชัดเจนว่ามันอยากจะขึ้นเตียงกับผู้หญิงของพี่ใหญ่ของพวกเรา”

ถังปิงหยู่คลึงขมับแล้วพูดออกมาอย่างปลง ๆ ว่า “พี่ใหญ่ของเราเป็นถึงวีรบุรุษที่มีชื่อเสียงก้องโลก คิดไม่ถึงว่าจะถูกสวมเขาเข้าจนได้ น่าขำจริง ๆ ”

“พี่” ถังหลงกดเสียงต่ำ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “เวลาแบบนี้แล้วก็หยุดพูดจาประชดประชันเสียทีเถอะ”

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมจะโทรไปหาลู่เสี้ยงหยาง แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง

แต่ตอนที่กดโทรหาลู่เสี้ยงหยาง โทรศัพท์ก็แจ้งเตือนขึ้นมาว่าอีกฝ่ายอยู่นอกเขตพื้นที่ให้บริการ

ถังหลงกัดฟัน ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เขาทำได้เพียงต้องตัดสินใจเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกพี่เองแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานเย่สวนที่ไปห้องน้ำมาก็กลับมาอีกครั้งแล้ว เธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหานเซ่าซวน

สีหน้าของหานเซ่าซวนกลับมามีรอยยิ้มที่อบอุ่นอีกครั้ง เขามองเย่สวนแล้วพูดว่า “เมื่อกี้นี้ผมไม่ระวังเกินไปหน่อย ผมผิดเองครับคุณเย่ หวังว่าจะไม่ทำให้คุณกลัวนะ ใช่แล้ว คุยกันอยู่ตั้งนาน คอแห้งแล้วใช่ไหมครับ ดื่มกาแฟสักหน่อยแล้วกัน”

พูดพลางก็ยกแก้วกาแฟของเย่สวนส่งให้เย่สวน

เย่สวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังดีที่หานเซ่าซวนไม่ได้พูดเรื่องเมื่อกี้นี้ต่อ ไม่อย่างนั้นละก็เธอคงจะรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงมากจริง ๆ

“ขอบคุณนะคะที่คุณชายหานเข้าใจฉัน” เย่สวนยกยิ้มเล็ก ๆ จากนั้นก็รับกาแฟที่หานเซ่าซวนส่งมาให้

วินาทีต่อมาตอนที่เธอกำลังจรดแก้วกาแฟลงบนริมฝีปากแล้วคิดที่จะดื่มอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งยื่นมาจากทางด้านหลัง แล้วยั้งแก้วกาแฟของเธอไว้

ถังหลงเดินเข้ามาโดยมีถังปิงหยู่ตามอยู่ด้านหลัง

ถึงแม้ว่าถังหลงจะไม่พอใจที่เย่สวนนัดพบกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ แต่เขาก็ยังพูดเสียงดังออกมาอย่างมีมารยาทว่า “พี่สะใภ้”

พี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ

หานเซ่าซวนขมวดคิ้ว

เย่สวนตะลึงยิ่งกว่า เธอไปเป็นพี่สะใภ้ของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“คุณเป็นใครกัน ทักคนผิดหรือเปล่าคะ”เย่สวนส่ายศีรษะ สีหน้าแฝงด้วยความไม่พอใจอยู่หลายส่วน

ถังหลงยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ผมจะทักคนผิดได้ยังไง ลูกพี่ของผมคือลู่เสี้ยงหยางน่ะ”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ลู่เสี้ยงหยาง’ สามพยางค์นี้ ร่างกายแบบบางของเย่สวนก็แข็งทื่อในทันที หัวใจของเธอกระตุก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกค่อนข้างที่จะสับสน

แต่หลังจากนั้นไม่นานก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก และแน่นอนว่ามันควรจะเป็นแบบนี้

ก่อนหน้านี้แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยโทษที่ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนไร้ความสามารถ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำเรื่องสกปรกในคลับหงเฉินลับหลังเธอ

เธอได้ลิ้มรสการทรยศเป็นครั้งแรก

หานเซ่าซวนยิ้มแล้วพูดว่า “คุณเย่ดูสิครับ คนแบบเขาไม่ต่างอะไรกับพวกคนป่าเถื่อนไร้การศึกษา คุณเชื่อคำพูดของพวกเขาอย่างนั้นเหรอครับ”

เย่สวนส่ายหน้า

คำพูดและการกระทำของถังหลงนั้นค่อนข้างหยาบคาย ไม่เหมือนกับพวกคนในสังคมชั้นสูง น่าจะเป็นพวกอันธพาล คิดว่าเขาคงตั้งใจพูดเรื่องพวกนี้เพื่อใส่ร้ายป้ายสีหานเซ่าซวน

และเมื่อกี้ถังหลงก็เพิ่งจะบอกเองว่าเขาเป็นลูกน้องของลู่เสี้ยงหยาง ที่ใส่ร้ายหานเซ่าซวนในตอนนี้ก็มีหลักการและเหตุผลสอดคล้องกัน

ถังหลงโมโหจนหน้าดำคล้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะลู่เสี้ยงหยาง เขาก็ไม่สนหรอกว่าเย่สวนจะเป็นตายร้ายดียังไง

เขาชี้ไปที่หานเซ่าซวน แล้วพูดออกมาทีละคำ ๆ ว่า “ฉันขอเตือนแกไว้เลยนะ ถ้ากล้าทำร้ายพี่สะใภ้ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

ประกายความเย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาของหานเซ่าซวน วันนี้เรื่องดีงามของเขาถูกถังหลงทำลายจนราบคาบ เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้ถังหลงยังกล้าตะโกนใส่เขาอีก วอนตายโดยแท้

“คุณเย่ ดูเหมือนว่าวันนี้การนัดพบของเราจะต้องจบลงเพราะคนไร้การศึกษาพวกนี้แล้วละ คุณกลับไปก่อนเถอะครับ ครั้งหน้าผมค่อยนัดเจอคุณใหม่” หานเซ่าซวนยิ้มแล้วพูดออกมา

เย่สวนพยักหน้า ก่อนจะถือกระเป๋าแล้วเดินออกไป

ถังหลงฉีกยิ้ม มองหานเซ่าซวนแล้วพูดออกมาว่า “ไอ้หนู นับว่าแกรู้ความใช้ได้ ที่ไม่อยากถูกกระทืบต่อหน้าผู้หญิง”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหานเซ่าซวนล้ำลึก มองถังหลงแล้วพูดว่า “แกรู้ไหมว่าที่นี่เป็นอาณาเขตของใคร”

ถังหลงหัวเราะเสียงดังฮ่า ๆ ราวกับว่าได้ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต มองหานเซ่าซวนแล้วยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันพลางว่า “ทั่วทั้งปินเหอล้วนเป็นเขตแดนของลูกพี่ฉัน แกว่าเป็นอาณาเขตของใครกันล่ะ”

“จริงเหรอ ทำไมถึงไม่น่าเชื่อเลยสักนิด” หานเซ่าซวนส่ายหน้า หยิบแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วเขวี้ยงลงไปบนพื้น

นี่เป็นการส่งสัญญาณ ทันใดนั้นชายฉกรรจ์หลายร้อยคนทั้งจากในร้านกาแฟและจากทั่วทุกทิศทุกทางก็เข้ามาล้อมถังหลงกับถังปิงหยู่ไว้

“แย่แล้ว” ถังหลงและถังปิงหยู่ต่างตกใจจนหน้าถอดสี