หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 172

บทที่ 172 สุดยอดปีศาจ

จากนั้น เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความอึดอัด ลู่เสี้ยงหยางรีบออกจากห้องนอนแล้วไปเตรียมอาหารเช้าที่ห้องครัว

หลังจากเตรียมอาหารเสร็จแล้วเขาค่อยไปเรียกหลิวจิ้งกับเย่สวนมากินอาหารเช้าด้วย

จนถึงตอนนี้เย่สวนยังคงหน้าแดงและเขินอยู่

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้า ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เย่สวนเห็นได้ก็แอบนินทาในใจ : ไอ้คนสารเลว ไอ้คนไม่รู้จักอาย!

หลังอาหารเช้า

ลู่เสี้ยงหยางส่งเย่สวนเข้าบริษัทก่อน แล้วเขาก็ไปที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป

ทันทีที่ไปถึงออฟฟิศ ซุนเซียงเซียงก็เข้ามาพูดกับเขา “ท่านประธานคะ หัวหน้าฝ่ายวิจัยและพัฒนาของเราต้องการขอพบคุณค่ะ”

ซิลี่ได้ถามซุนเซียงเซียงเกี่ยวกับเรื่องของลู่เสี้ยงหยางตั้งแต่เช้า

ซึ่งซุนเซียงเซียงรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นเป็นคนถ่อมตน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเขาไป เธอบอกเพียงว่าลู่เสี้ยงหยางจะไปที่แผนกแล้วให้คำปรึกษา

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เขาจึงได้แต่ตอบว่า “ผมจะไปตอนนี้เลยครับ”

เขาลุกขึ้นแล้วไปที่แผนกวิจัยและพัฒนาทันที

เมื่อเข้าไปถึงห้องวิจัยลู่เสี้ยงหยางก็เห็นสาวร่างสูงหน้าตาดีในเสื้อคลุมสีขาวซึ่งกำลังเลือกยาที่จะปรุงแต่งอยู่พอดี

ทันทีที่ซิลี่เงยหน้าขึ้นมองเธอก็แสดงสีหน้าขยะแขยงเมื่อเห็นการแต่งตัวในชุดธรรมดาและหน้าตาจืดชืดของลู่เสี้ยงหยาง

ไอ้เด็กเปรตคนนี้มาจากไหน? เดินหลงทางอยู่หรือเปล่า?

เธอยังไม่รู้ว่าไอ้เด็กเปรตในสายตาเธอคนนี้ก็คือปีศาจที่เธออยากเจอมาตั้งนาน

“โทษนะ ที่นี่คือสถานที่หวงห้ามของบริษัท ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา ถ้าไม่อยากถูกไล่ออกก็รีบออกไปจากห้องนี้เลยนะ!” ซิลี่พูดอย่างไม่เกรงใจ

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่ยิ้มพูด “ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้นนะ แล้วก็ผมจะให้โอกาสคุณแค่ครั้งเดียว รีบพูดมาว่าคุณไม่เข้าใจอะไรตรงไหนของกระบวนการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่”

ว่าไงนะ?

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ซิลี่ก็รู้สึกเอะใจ

หรือว่าไอ้เปรตคนนี้ก็คือคนที่ให้สูตรยาตัวนั้นกับหัวหน้าซุนของพวกเขา?

คำถามแบบนี้คงถามต่อหน้าไม่ได้ ซิลี่จึงแอบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออกตามเบอร์ที่ซุนเซียงเซียงให้มาเพื่อยืนยันว่าใช่คนเดียวกันหรือไม่

ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ต้องตกตะลึง เพราะทันทีที่เธอกดโทรออกเสียงเรียกเข้าของลู่เสี้ยงหยางก็ดังขึ้น

พระเจ้า เขาก็คือสุดยอดปีศาจคนนั้นหรือเนี่ย!

ซิลี่ตกใจอ้าปากค้างจนคางแทบหลุดลงมา เธอรีบกดวางสายและรู้สึกสั่นไปทั้งตัว

เธอไม่กล้าคิดเลยจริง ๆ ว่าคนธรรมดาอย่างลู่เสี้ยงหยางกลับเป็นสัตว์ประหลาดผู้ยิ่งใหญ่ของนักชีววิทยาที่เขาเลื่องลือกันคนนั้น

“คุณซิครับ หากคุณมีคำถามอะไรโปรดช่วยถามผมโดยเร็วที่สุดนะครับ เพราะผมยังมีงานต้องทำต่อ” ลู่เสี้ยงหยางเห็นซิลี่ยืนนิ่งเขาจึงพูดกระตุ้นเธอ

ซิลี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอเพิ่งตั้งสติได้ จากนั้นพยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบถามคำถามทั้งหมดที่เธอสงสัยเกี่ยวกับการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่นี้

ลู่เสี้ยงหยางมีความอดทนสูงมาก เขาได้ให้คำตอบเธอทีละข้ออย่างละเอียด

จนกระทั่งข้อสงสัยในใจเริ่มกระจ่าง ซิลี่มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วถามเขาว่า “คุณลู่คะ รุ่นพี่ของดิฉันก็ทำงานในสถาบันวิทยาศาสตร์ชีวภาพและเธอก็มีปัญหาที่อยากจะให้คุณช่วยไขข้อสงสัยเหมือนกัน ไม่ทราบว่าคุณจะว่างไปหาเธอด้วยกันไหมคะ?”

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้แน่นอน”

ซิลี่รู้สึกดีใจมากที่ลู่เสี้ยงหยางตอบตกลง เธอจึงรีบโทรหาหลิ่วหรูยู่เพื่อเลื่อนเวลาตามนัดเข้ามา

หลังจากนั้นซิลี่ก็พาลู่เสี้ยงหยางออกจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ปแล้วตรงไปที่สถาบันวิทยาศาสตร์ชีวภาพทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมาลู่เสี้ยงหยางและซิลี่ก็ได้มาถึงสถาบันวิทยาศาสตร์ชีวภาพ

“อยู่เงียบ ๆ ก็ไม่มีใครหาว่าเธอเป็นใบ้หรอก” หลิ่วหรูยู่มองหน้าซิลี่อย่างเหี้ยมโหด

ซิลี่ได้แต่แลบลิ้นและไม่พูดอะไรต่อ

เธอยังแอบนินทาในใจว่า “เห็นผู้ชายแล้วไม่เห็นหัวรุ่นน้องคนนี้เลยนะ!”

ลู่เสี้ยงหยางแกล้งไอเบา ๆ แล้วมองไปที่หลิ่วหรูยู่และถามเธอว่า “ที่คุณให้คุณซิช่วยพาผมมาที่นี่คงไม่ได้ตั้งใจจะให้ผมมาดูคุณสองคนเถียงกันใช่ไหม?”

หลิ่วหรูยู่จึงรู้ตัวและรีบพูดเข้าประเด็น “แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้ว ฉันก็แค่ตั้งใจอยากถามคุณว่าตัวหนังสือที่เลอะคราบเลือดนี้มันเขียนว่าอะไรเท่านั้นเองค่ะ?”

ลู่เสี้ยงหยางจึงมองกลับไปที่สูตรยาอีกครั้งแล้วบอกเธอ

แต่หลิ่วหรูยู่กลับไม่ได้พูดอะไรต่อและเดินเข้าไปห้องวิจัยทันที

และในเวลานั้นออฟฟิศของหลิ่วหรูยู่ก็เหลือเพียงลู่เสี้ยงหยางกับซิลี่สองคน

อยู่กันสองต่อสองแบบนี้ซิลี่ก็เริ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอจึงพยายามหาคำถามเพื่อชวนลู่เสี้ยงหยางคุย

ส่วนลู่เสี้ยงหยางก็ตอบทุกคำถามของเธอ

ลู่เสี้ยงหยางในอดีตได้ติดตามปรมาจารย์หลายต่อหลายคน นอกจากการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้แล้วเขายังได้เรียนรู้วิชาทางการแพทย์อีกมากมาย

จนทำให้เขาในวันนี้มีทักษะความสามารถทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม

จากนั้นความน่าทึ่งของซิลี่ที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางก็ไม่สามารถอธิบายด้วยคำพูดได้อีก เพราะมีคำถามหลายข้อที่ไม่มีใครสามารถตอบเธอได้แม้แต่รุ่นพี่และอาจารย์ของเธอ แต่ลู่เสี้ยงหยางคนนี้กลับตอบเธอได้ทุกข้อ

สิ่งนี้จึงแสดงให้เห็นถึงความรู้ความสามารถของลู่เสี้ยงหยางนั้นมีมากเพียงใด

ไม่แปลกใจเลยที่รุ่นพี่ของเธอบอกว่าอยากกินลู่เสี้ยงหยางเข้าไปทั้งตัว

และครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ทันใดนั้นหลิ่วหรูยู่ที่เดินออกไปจากออฟฟิศได้วิ่งเข้ามาจากห้องวิจัยอย่างรีบร้อน