หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 203

บทที่ 203 ผมรักคุณเข้าแล้ว

ก่อนที่เมิ่งไห่เทาจะสังเกตเห็นความผิดปกติของเมิ่งต้าชวน เขายิ้มเบิกบานแล้วพูดว่า “คุณปู่ เราจะลงโทษคนยโสโอหังมองไม่เห็นหัวคนอื่นคนนี้ยังไงดี”

เมิ่งจื่อหยุนกลืนน้ำลาย เขาเพิ่งสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเมิ่งต้าชวนซึ่งเลื่อมใสศรัทธามากผิดปกติ เหมือนแฟนๆ ได้เห็นไอดอลของพวกเขา

ทันใดนั้นหัวใจก็เต้นแรงราวกับว่ามันถูกทุบอย่างแรงด้วยค้อนขนาดใหญ่

“แม่งเอ๊ย มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง หรือว่าเจ้าหนุ่มคนนี้มีภูมิหลังที่ใหญ่โต” ทันใดนั้นเมิ่งจื่อหยุนก็นึกถึงความจริงที่น่าขนลุกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง

ในตอนนี้เมิ่งไห่เทายังคงเอะอะโวยวายอยู่: “คุณปู่ รีบจัดการเจ้าเด็กคนนี้ซะ ผมจะหาหลานสะใภ้ให้......”

ผัวะ!

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็ถูกเมิ่งต้าชวนตบหน้าอย่างแรง

“อ๊ะ! เมิ่งไห่เทาร้องออกมาด้วยความแปลกใจ ถูกตบถอยหลังออกไปสองสามก้าว ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว ดวงดาวนับไม่ถ้วนบินอยู่ตรงหน้าเขา

แม่งเอ๊ย!

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

บรรดาลูกน้องของเมิ่งจื่อหยุนเบิกตากว้าง คุณปู่รักคุณชายมากที่สุดเสมอมาไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงลงมือรุนแรงเช่นนี้?

เมิ่งจื่อหยุนเอามือปิดตา ทนเห็นมันไม่ได้อีกต่อไป มันเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ลู่เสี้ยงหยางมีภูมิหลังที่น่าตกใจ

“อา คุณปู่ คุณปู่ตีผมทำไม? แก่จนเลอะเลือนไปแล้วเหรอ? เจ้าโง่นี่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ผม คนที่คุณปู่ต้องตบคือเขา!” เมิ่งไห่เทาเอามือกุมหน้าหลังจากถูกตบ มองไปที่เมิ่งต้าชวนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมิ่งต้าชวนโกรธมากจนอยากบีบคอเมิ่งไห่เทาไอ้หลานนอกคอกที่สร้างแต่ปัญหาให้ตายคามือ

ตอนนี้ยังไม่สนใจเขา ตัวสั่นเทิ้ม คุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วกล่าวด้วยความเคารพ “ศิษย์เคยพบกับอาจารย์แล้ว ขอให้อาจารย์สุขภาพแข็งแรง”

ในช่วงเวลานี้เขาได้ศึกษาใบสั่งยาที่ลู่เสี้ยงหยางมอบให้เขาในตอนแรกอย่างละเอียดแล้ว เมื่อเจาะลึกลงไปเขาก็ยิ่งพบสิ่งที่น่ากลัวในใบสั่งยานั้น เรียกได้ว่าเป็นความรู้ที่ลึกซึ้งกว้างไกล ในอนาคตเขาจะขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของวิทยาศาสตร์ชีวภาพในประเทศจีนได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับการชี้แนะของลู่เสี้ยงหยางแล้ว

ฮือ!

และในวินาทีนั้น ได้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในห้องทำงาน ทุกคนต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กราวกับว่าพวกเขาได้เห็นภาพที่นึกไม่ถึง ในฐานะผู้เชี่ยวชาญในสาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพอันน่าเกรงขาม คุกเข่าลงคำนับลู่เสี้ยงหยางอย่างคาดไม่ถึง!

“โอ๊ย ให้ตายเถอะ คุณปู่แก่จนเลอะเลือนไปแล้วเหรอ?” ขาทั้งสองของเมิ่งไห่เทาอ่อนปวกเปียก ทรุดนั่งลงบนพื้น

“พระเจ้า! เขาใหญ่มาจากไหนกัน?” เมิ่งจื่อหยุนหายใจถี่จนถึงขีดสุด หัวใจของเขาเต้นแรงอยู่ในอกพร้อมที่จะกระโจนออกมาทางลำคอได้ทุกเมื่อ

สามารถทำให้พ่อผู้หยิ่งยโสของเขาคุกเข่าลงได้นั้น ลู่เสี้ยงหยางต้องมีอำนาจกว้างขวางอย่างแน่นอน!

ในตอนนี้เขาค่อนข้างโชคดี โชคดีที่ได้เชิญพ่อของเขามาที่นี่ ถ้าไม่อย่างนั้น หากเขาทำอะไรซี้ซั้วลงไป ครอบครัวของเขาจะต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่มีทางฟื้นคืนได้ตลอดไป

“อืม คุณมาแล้ว” เมื่อเผชิญหน้ากับการแสดงความเคารพจากเมิ่งต้าชวนเช่นนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

เหงื่อไหลหยดย้อยโทรมกายของเมิ่งต้าชวน พลางพูดว่า “อาจารย์ เจ้าหลานนอกคอกเมิ่งไห่เทาทำให้คุณขุ่นเคือง ผมจะไม่ยอมตามใจ ผมจะจัดการเขาอย่างสาสม”

“ดี หวังว่าวิธีของคุณจะยุติธรรมจริงๆ ไม่เช่นนั้นผมจะผิดหวังในตัวคุณไปด้วย” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วส่งใบสั่งยาแผ่นนั้นที่เมิ่งไห่เทาทำให้กับเมิ่งต้าชวน

เมิ่งต้าชวนกวาดสายตามองใบสั่งยาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวและม่วงด้วยความโกรธ

จากมุมมองของผู้เชี่ยวชาญ ใบรายการใช้ยานี้มันเป็นเรื่องขี้หมาจริงๆ

ปริมาณยาที่ใช้ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ ราคายายิ่งเป็นเรื่องเหลวไหลไปกันใหญ่

ทันใดนั้นไฟโทสะที่หาสาเหตุไม่ได้ก็แผดเผาอยู่ในร่างกายของเขา ถึงแม้ปกติเขาจะรักและหลงหลานชายของเขามาก แต่ก็ยังมีคุณธรรมอยู่ เขาทนเห็นไอ้หลานนอกคอกเมิ่งไห่เทาก่อกรรมทำชั่วทำร้ายคนอื่นและตัวเองได้

“แม่งเอ๊ย เมิ่งไห่เทานี่แกสั่งบ้าอะไรเนี่ย? คอยดูถ้าวันนี้ฉันไม่ตีแกให้ตายนะ!” เมิ่งต้าชวนโกรธจัด ลุกขึ้นยืนจากพื้นทันที พลางหยิบท่อนไม้จากด้านข้างแล้วเดินปรี่เข้าไปหาเมิ่งไห่เทาอย่างรีบร้อน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งเมิ่งไห่เทาและเมิ่งจื่อหยุนก็เหมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

คุณปู่เป็นคนยุติธรรมและซื่อสัตย์มาโดยตลอด พูดอะไรออกก็สามารถทำได้ทุกอย่าง ดูท่าทางในอนาคตพวกเขาจะอยู่ลำบากเสียแล้ว

“ตกลง งั้นเอาตามนี้แล้วกัน คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มด้วยความปลื้มใจแล้วเอื้อมมือออกไปตบบ่าของเมิ่งต้าชวน

เมิ่งต้าชวนถึงกับอึ้งเพราะได้รับความเมตตาอย่างคาดไม่ถึง “เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ครอบครัวทำเรื่องไม่ดี ทำให้ต้องขายหน้าอาจารย์”

“เอาล่ะ ในเมื่อเรื่องนี้ได้รับการแก้ปัญหาแล้ว งั้นคุณก็ไปทำงานต่อเถอะ” ลู่เสี้ยงหยางกล่าว

“ครับผม อาจารย์ ถ้ามีเวลาผมจะมาเยี่ยมคุณอีก” เมิ่งต้าชวนโบกมือแล้วให้ลูกน้องของเมิ่งจื่อหยุนอุ้มเมิ่งไห่เทาและเมิ่งจื่อหยุนออกไป

ครู่ต่อมา ชิวรั่วหานกลับไปที่สำนักงานด้วยความยินดี เธอมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางพลางกล่าวว่า “ข่าวดี คุณรู้แล้วหรือยัง? ทางโรงพยาบาลจะรักษาอาการป่วยของน้าตงจู๋ให้อย่างเต็มรูปแบบ แถมยังไม่มีค่าใช้จ่ายอีกด้วย”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วกล่าวว่า “งั้นก็ถือเป็นเรื่องที่ดี”

ชิวรั่วหานมองลู่เสี้ยงหยางอย่างว่างเปล่าแล้วถามว่า “เรื่องนี้คุณแอบช่วยหรือเปล่า?”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า “ผมจะไปมีความสามารถขนาดนั้นได้ยังไง”

ชิวรั่วหานไม่ค่อยเชื่อ เธอกล่าวว่า “เมิ่งไห่เทาก็ถูกตรวจสอบเหมือนกัน คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไร แค่ยักไหล่เล่นๆ

ชั่วครู่หนึ่ง สายตาของชิวรั่วหานที่มองลู่เสี้ยงหยางก็ลึกซึ้งอย่างยิ่ง เธอรู้ว่าพี่เขยของเธอคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นเธอก็วิ่งหน้าแดงเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง เขย่งแล้วจูบบนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง “พี่เขย คุณใจดีจัง ฉันว่าฉันตกหลุมรักคุณจนถลำลึกแล้ว จะทำยังไงดี?”

ชิวรั่วหานกล่าวด้วยความรัก