หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 217

บทที่ 217 ไอ้คนกระจอกที่หวังกินข้าวฟรี

ไอ้คนกระจอกที่หวังกินข้าวฟรี

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเสว่ สายตาของลู่เสี้ยงหยางก็เกิดเลศนัยขึ้นมาทันที บ้าเอ้ย นางตัวแสบคนนี้คิดจะเล่นกลกับเรางั้นหรือ ฮ่าๆ ไม่มีทางหรอก

“ฮ่าๆ ศิษย์น้อง น้องสาวที่แสนดีของพี่ รีบบอกพี่มานะว่าตอนนี้พี่อยู่ในระดับไหนแล้ว” ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยอารมณ์ขัน

“.…..” หวังเสว่ถึงกับไปต่อไม่เป็น และใบหน้าของเธอค่อยๆ แดงขึ้นมาอีกครั้ง

พี่น้องที่แสนดีบ้าบออะไรกัน นายนั่นแหละที่ต้องเป็นน้องที่แสนดี

“แล้วพบกันใหม่ เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ค่อยติดต่อมาก็แล้วกันนะไอ้น้องชายที่แสนดี” หวังเสว่กวักมือไล่เขา

ลู่เสี้ยงหยางก็หมดธุระจึงหันเดินจากไป

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางจากไปอย่างไร้เยื่อใยเธอก็ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้

......

หลังจากลู่เสี้ยงหยางออกไป เขาก็ตรงเข้าไปที่กองถ่ายแล้วเริ่มทำการถ่ายทำต่อ

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาเขาได้รับได้สายจากซุนเซียงเซียง

ในสายนั้น เสียงพูดของซุนเซียงเซียงฟังดูกังวลมาก

“ท่านประธานคะ ที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเราเกิดปัญหาขึ้นอีกแล้วค่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

ซุนเซียงเซียงพูดต่อ “ตอนนี้ข่าวของโรงงานเราที่จะถูกสั่งให้รื้อถอนได้แพร่กระจายออกไปจนทำให้พันธมิตรและนักลงทุนที่นับไม่ถ้วนเริ่มมีปัญหา พวกเขาต่างก็จะยกเลิกสัญญากับเรา ดังนั้นจึงทำให้หุ้นในตลาดหลักทรัพย์ของเราได้รับผลกระทบไปด้วย ซึ่งตอนนี้คาดว่าบริษัทของเราเสียหายไปนับพันล้านแล้วนะคะ”

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างใจเย็น “ยังไม่ต้องห่วงเรื่องหุ้น คุณทำการตลาดไปก่อน ต้องเอาตลาดทั้งหมดที่ชิงเหอกรุ๊ปแย่งไปกลับคืนมาให้ได้”

“รับทราบค่ะท่านประธาน ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ” ซุนเซียงเซียงพูดเสร็จก็วางสายทันที

ลู่เสี้ยงหยางกลับไปแสดงบทบาทของเขาต่อ

จนถึงฟ้ามืด ทีมงานถ่ายทำบทของวันนี้ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว ทุกคนกำลังเก็บข้าวของเพื่อเตรียมเลิกงาน แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับได้รับสายที่ไม่คาดคิด เป็นสายเรียกเข้าจากหลิ่วหรูยู่

ในสายนั้น เสียงของหลิ่วหรูยู่ค่อนข้างเบา “คืนนี้คุณมีเวลาไหม? ฉันอยากชวนคุณไปดื่ม”

ลู่เสี้ยงหยางคิดว่าจะปฏิเสธหลิ่วหรูยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธไม่ลงและทำได้เพียงพยักหน้าตอบ “คุณบอกสถานที่กับเวลามาสิ”

“บลูไอส์แลนด์ KTV คุณมาตอนนี้เลยนะ” หลิ่วหรูยู่พูดจบก็วางสายลง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็ได้พบกับหลิ่วหรูยู่ที่หน้าลานจอดรถของบลูไอส์แลนด์ KTV

หลังลงจากรถเขาก็เดินเข้าไปหาหลิ่วหรูยู่ เขาเห็นเพียงใบหน้าที่งดงามของเธอซีดเซียวเล็กน้อย และดวงตาที่ยังคงชุ่มชื้นไปด้วยน้ำตา

ลู่เสี้ยงหยางถามเธอด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? คุณโอเคไหม?”

หลิ่วหรูยู่ได้แต่ส่ายหัวตอบ “เราเข้าไปก่อนดีกว่า”

“อื้ม” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในร้านKTVพร้อมกับหลิ่วหรูยู่

แต่เขาเดินได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นว่า “ลู่เสี้ยงหยาง”

เมื่อลู่เสี้ยงหยางหันไปมองก็เห็นจ้าวหรูเย็นจับมือโจวอานเดินเข้ามาด้วยความหวานแหวว

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจกับภาพที่เห็นเล็กน้อย จ้าวหรูเย็นตอบตกลงกับโจวอานแล้วคบกันแล้วหรือ?

“อื้ม ได้ค่ะ” หลิ่วหรูยู่พยักหน้าแล้วเข้าไปในร้านKTVก่อน

สายตาของโจวอานมองไปที่หลิ่วหรูยู่อย่างมีนัย หลิ่วหรูยู่มีหุ่นที่เร่าร้อนเป็นพิเศษ ที่สำคัญกว่านั้นเธอมีความเย็นเยือกในตัว เป็นความเย็นเยือกที่เข้าถึงได้ยาก แต่กลับทำให้ผู้ชายอย่างเขารู้สึกปรารถนาที่จะพิชิตมัน

เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เพราะคนกระจอกอย่างลู่เสี้ยงหยางทำไมถึงมีสิทธิ์ได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงเพอร์เฟคแบบนี้?

“เหอะๆ หรูเย็น บางทีเราอาจจะเข้าใจผิดกันก็ได้นะ หรือว่าเขาอาจจะมีเรื่องลำบากใจก็เป็นไปได้” โจวอานดูเหมือนจะพูดเข้าข้างลู่เสี้ยงหยาง แต่ความจริงแล้วมันเป็นการใส่พริกใส่เกลือซะมากกว่า

แน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าจ้าวหรูเย็นก็ยิ่งตึงเครียดกว่าเดิม เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ลำบากใจเหรอ? ใครไม่มีเรื่องลำบากใจล่ะ แต่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะเกาะผู้หญิงกินสักหน่อย”

ลู่เสี้ยงหยางเกาะผู้หญิงกินก็ว่าไปอย่าง ปัญหาคือเขาเป็นลูกเขยตระกูลเย่ไปแล้ว แต่ทำไมถึงอยู่กับหลิ่วหรูยู่ได้ ช่างเป็นผู้ชายที่กะล่อนปลิ้นปล้อนจริงๆ

เมื่อพูดจบแล้วจ้าวหรูเย็นก็รู้สึกเจ็บใจไม่น้อย เธอหวังอยากให้ลู่เสี้ยงหยางยืนหยัดในตัวเองมากขึ้น เธอไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีต่อเขาถูกปนเปื้อนไป

แม้ว่าความจริงตรงหน้าจะชัดเจนแล้ว เธอกับลู่เสี้ยงหยางนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เธอก็ยังหวังดีต่อเขาอยู่เสมอ

อาจมีปาฏิหาริย์ที่ทำให้ลู่เสี้ยงหยางไม่ต้องพึ่งพาในผู้หญิงก็ได้

แต่ทุกวันนี้ที่เขาเกาะผู้หญิงกินก็ทำให้ความหวังดีของเธอสูญเปล่าไปมากเพียงพอแล้ว

โจวอานหัวเราะแล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตายั่วยุและพูดต่อ “เขาอาจจะลำบากยากจนมากเกินไป จึงทำอะไรที่เหมือนคนธรรมดาไม่ได้......”

จ้าวหรูเย็นขัดจังหวะก่อนที่เขาจะพูดจบ

“ความยากจนกับใจเสาะมันต่างกันนะ” ในสายตาเธอ ลู่เสี้ยงหยางก็คือคนใจเสาะ เป็นแค่คนที่ต้องคอยพึ่งพาคนอื่น

เขามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมแท้ๆ เขาสามารถหาเลี้ยงชีพด้วยวิชานี้ก็ได้ แต่ทำไมเขาถึงขี้เกียจขนาดนี้ ไม่แม้แต่ดิ้นรนหาโอกาสทำงานเลย

โจวอานถอนหายใจแล้วทำท่าเป็นห่วงลู่เสี้ยงหยาง “หรือไม่ก็ให้เขาไปทำงานที่บริษัทผมสิ ผมจะให้ค่าตอบแทนเดือนละ 6000 หยวน เพื่อจะแก้ปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายของเขาได้ เฮ่อ อันที่จริงตามความสามารถของเขาแล้วควรได้รับ 2000 หยวนต่อเดือนเท่านั้น แต่ช่วยไม่ได้เพราะเราเป็นเพื่อนกัน อีกอย่างพนักงานในบริษัทอาจจะคิดว่าผมไม่ยุติธรรมก็ได้ แต่ผมจะยอมรับมัน” เป็นคำพูดที่หน้าไหว้หลังหลอกอย่างที่สุด