หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 236

บทที่236 ฆาตกรรมต่อเนื่อง

แต่ก่อน ลู่เสี้ยงหยางไม่เคยแอบเล่นโทรศัพท์ของผู้หญิงเลย ต่อให้เป็นโทรศัพท์ของเย่สวน เขาก็ไม่มีโอกาสได้เล่น ตอนนี้จึงรู้สึกทั้งตื่นเต้น ทั้งประหม่า

ฮ่าฮ่า นี่มันเป็นการถ้ำมองความลับของคนอื่นนะ

เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดเสียง ถูกเย่สวนเห็นเข้า เขาจึงปรับโทรศัพท์เข้าโหมดเงียบ

ลู่เสี้ยงหยางในใจมีความคิดชั่วร้าย อยากที่จะดู ว่าหวังเสว่อยู่คนเดียวจะถ่ายรูปลับส่วนตัวหรือเปล่า เขาจึงกดไปที่อัลบั้ม

ที่ทำให้เขามีความพูดไม่ออกคือ ในอัลบั้มไม่มีรูปลับส่วนตัวซักรูปเดียว แม้แต่รูปเซลฟี่ของหวังเสว่ก็ไม่มี กลับกัน ทั้งหมดล้วนเป็นรูปภาพที่มีข้อมูลเกี่ยวข้องกับคดี กับรูปสถานที่เกิดเหตุของคดี

ลู่เสี้ยงหยางเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความผิดหวัง แต่ไม่ช้าความคิดก็แล่น อยากดูในวีแชท มีอะไรทะลึ่งไหม

ฮ่าฮ่า น่าตื่นเต้นจริงๆ

ลู่เสี้ยงหยางกดเปิดวีแชท

แม่ง! ไม่นานอ่างน้ำเย็นก็เทลงมาจากศีรษะของเขา ทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บตั้งแต่หัวจรดเท้า

ในมือถือของหวังเสว่ ประวัติการสนทนาในวีแชททั้งหมดถูกล้างจนเกลี้ยง สะอาดสะอ้าน

เชี่ย ผู้หญิงคนนี้ระวังตัวเกินไปแล้ว ไม่แปลกใจที่เป็นหัวหน้าหน่วยอาชญากรรม

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีความสนใจอะไร ก็คิดจะวางโทรศัพท์ลง

แต่ในตอนนี้เอง มือถือของหวังเสว่ก็สั่นขึ้นทันที คำเชิญวิดีโอคอลปรากฏบนหน้าจอ

คนที่ส่งวิดีโอคอลมาคือผู้หญิง หน้าตาบริสุทธิ์ผ่องใส

คำประกอบคือลูกพี่ลูกน้อง

เชี่ย ลูกพี่ลูกน้องของหวังเสว่ส่งวิดีโอคอลมา

ลู่เสี้ยงหยางแขนสั่น มือถือแทบจะหล่นลงไป

เดิมทีอยากจะกดปุ่มปฏิเสธสีแดง แต่เหมือนผีเข้าสิง เขากดปุ่มเชื่อมต่อสีเขียวไป

อย่างรวดเร็ว หน้าจอมือถือของหวังเสว่ก็เปลี่ยนไปทันที เหมือนกับอยู่ภายในห้อง

หญิงสาวไร้เดียงสาอายุประมาณยี่สิบปี นอนอยู่บนเตียงหันหน้ามาทางโทรศัพท์ ท่าทางยั่วยวน

เชี่ย แล้วในตอนนี้เอง สมองของลู่เสี้ยงหยางก็ว่างเปล่า ตาโตจ้องเขม็งอย่างอดไม่ได้

สาวสวยไร้เดียงสาในโทรศัพท์ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ใส่แค่ชุดรัดรูป ผิวขาวเนียนส่วนใหญ่ถูกเผยให้เห็น

ฉากนี้สร้างความตกตะลึงให้แก่สายตา ลู่เสี้ยงหยางคิดไม่ถึงว่า เมื่อกี้เชื่อมต่อวิดีโอ จะได้เห็นฉากที่หอมหวนแบบนี้

อึก!

ลู่เสี้ยงหยางกลืนน้ำลายหนึ่งอึก แล้วก็จ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง

เฮ้ยเฮ้ย หุ่นแบบนี้ถูกต้องมาก.....

“อ้ะ! ไอ้จิ๊กโก๋บ้า แกเป็นใคร? ” ในขณะเดียวกัน สาวสวยไร้เดียงสาในโทรศัพท์คนนั้น ก็ส่งเสียงร้องตกใจกลัวออกมา มือทั้งคู่รีบบังหน้าอกไว้

นาทีต่อมา เธอก็พบว่าไม่ถูกต้อง มือบังหน้าอกจะช่วยอะไรได้ รีบเอื้อมมือไปกดตัดสายวิดีโอทันที

“ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของลูกผู้พี่ฉันไม่ใช่หรอ? ทำไมไปอยู่ในมือเขา หรือว่าเขาคือพี่เขยของฉัน? ” สาวสวยไร้เดียงสาร้องไห้ไม่มีน้ำตา

แต่ว่าพี่เขยเธอคนนี้ ดูถ่อยเกินไปหรือเปล่า ลูกผู้พี่ของเธอจะหาแฟนแบบนี้ได้ยังไง?

สายโทรศัพท์ฝั่งนี้ ลู่เสี้ยงหยางที่นั่งอยู่ในรถ หัวใจเต้นรัว หันไปมองเย่สวนด้วยความรู้สึกผิด โชคดีที่ฉากเมื่อกี้ไม่ถูกเย่สวนเห็นเข้า

ลู่เสี้ยงหยางได้ฟังคำนี้ก็ไม่พอใจ นี่สงสัยว่ากูกับเย่สวนเป็นฆาตกรฆ่าคนหรอ?

หวังเสว่แสดงความกระอักกระอ่วน พูดขึ้น “ผู้เชี่ยวชาญเฉิน จุดนี้ฉันรับประกันได้ ตอนที่เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นที่นี่ ฉันอยู่กับพวกเขา พวกเขาไม่มีเวลาก่อเหตุ”

“หึ ใช่หรอ? หวังว่าจะเป็นแบบนั้น หลังจากนี้เรื่องแบบนี้หวังว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก” เฉินเหลยส่งเสียงหึในจมูก

เห็นท่าทางหยิ่งยโสของเขา หวังเสว่กับพวกเจ้าหน้าที่ทีมอาชญากรรมก็ไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา

คดีฆาตกรรมหลายคดีที่เกิดอย่างต่อเนื่องในเมืองไท่ผิง ยังไม่มีการไขคดีได้ แท้จริงแล้ว กรมตำรวจปินเหอยื่นขอการสนับสนุนด้านเทคนิคจากเบื้องบน

เฉินเหลยคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการวิเคราะห์ที่โยกย้ายมาจากเมืองหลวง

เฉินเหลยดูถูกคนพวกนี้ของทีมอาชญากรรมจากก้นบึ้งหัวใจ ดังนั้นจึงพูดจาทิ่มแทง

“ผู้เชี่ยวชาญเฉิน เวลาเร่งรัด ฉันยังคงคิดว่ามันสำคัญที่เราจะคุยกันเรื่องคดี” หวังเสว่พูดเบี่ยงเบนหัวข้อ

เฉินเหลยพยักหน้าอย่างเฉยเมย พูดขึ้น “แฟ้มคดีฆาตกรรมในเมืองไท่ผิง ฉันอ่านแล้ว คดีฆาตกรรมแรกที่เกิดขึ้นในเมืองไท่ผิง คือผู้หญิงอายุ35ปี ถูกทำร้ายระหว่างทางกลับจากที่ทำงาน แทงเข้าที่หลังด้วยมีด8แผล เสียชีวิตจากการเสียเลือด”

“คดีฆาตกรรมรายที่สอง เป็นผู้หญิงอายุยี่สิบห้าปี เธอเสียชีวิตกลางบ้าน ถูกแทงด้วยอาวุธมีคมเช่นเดียวกัน ทำให้เสียชีวิตจากการเสียเลือดมาก...”

ตอนนี้ เฉินเหลยได้ทำการทบทวนคดีฆาตกรรมทั้งหกครั้ง สุดท้ายถึงเริ่มสรุป “ฆาตกรเลือกผู้หญิงเป็นเป้าหมายในการฆ่า สันนิษฐานได้ว่า ฆาตกรอาจจะร่างกายค่อนข้างผอม หรือเขาเคยได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ดังนั้นจึงเลือกผู้หญิงที่ลงมือง่ายกว่า อีกอย่าง เหยื่อที่ถูกทำร้ายไม่มีจุดตัดใดๆ ระหว่างกัน สันนิษฐานได้ว่า ฆาตกรก่อคดีแบบสุ่ม ไม่มีเหตุจูงใจในการแก้แค้น”

“แล้วอีกอย่าง บาดแผลของเหยื่อทั้งหมดแทบจะรวมอยู่ที่หลัง บ่งชี้ว่าฆาตกรใช้วิธีลอบสังหารจัดการผู้ตาย นี่ยิ่งเพียงพอที่จะทำให้ข้อสรุปของฉันเมื่อกี้หนักแน่นขึ้น ว่ากำลังกายของฆาตกรไม่ดี ไม่เพียงเลือกลงมือกับกลุ่มที่อ่อนแอ แต่ยังใช้วิธีลอบโจมตี”

แปะแปะ!

พอเฉินเหลยสรุปเสร็จ หวังเสว่ก็นำปรบมือ ผู้เชี่ยวชาญเฉินสมแล้วที่เป็นทรัพยากรบุคคลทางเทคนิคที่ส่งมาจากเมืองหลวง การวิเคราะห์ของเขาช่างสมเหตุสมผล

“ฮ่าฮ่า” แต่ในตอนนี้เอง เสียงที่ไม่ถูกกาลเทศะก็ดังขึ้นมา “แม่ง พูดนั่นพูดนี่ ตอบไม่ตรงคำถามไร้เหตุผล ถ้าไปเสาะหาฆาตกรตามการวิเคราะห์ของนาย คาดว่าชั่วชีวิตนี้ก็หาไม่เจอ”

คนที่พูดก็คือลู่เสี้ยงหยาง