หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 331

บทที่ 331สถานที่อันตราย

หลังหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ทุกคนรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ทุกคนต่างลุกขึ้นยืน เดินไปตามริมน้ำ เพื่อออกกำลังกายหลังอาหาร และเพื่อตรวจสอบ ถึงที่มาของทะเลสาบสายนี้

ทิวทัศน์ระหว่างทางสวยงามมาก เพราะงั้นทุกคนจึงเดินเล่นเป็นเวลากว่าสองชั่วโมงด้วยกัน ในที่สุดก็มาถึงต้นสาย ตอนที่เมื่อฟ้ามืด

ทุกคนตกอยู่ในความตะลึงจนอ้าปากค้าง สิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเขาในตอนนี้ คือทะเลสาบขนาดใหญ่ ซึ่งมีความใหญ่มากกว่าสนามฟุตบอลห้าแห่งรวมเข้าด้วยกัน

หากเทียบทะเลสาบเมื่อครู่กับทะเลสาบตรงหน้า ดุจดั่งเด็กทารกกับผู้ใหญ่ที่โตเต็มวัย

ภายใต้ดวงตะวันสาดส่อง พื้นผิวทะเลสาบที่สุดลูกหูลูกตา ฉาบไปด้วยแสงสีแดงอ่อน สายลมที่พัดพลิ้ว ระยับวับวาว

ทิวทัศน์ที่งดงาม จนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคนพูดได้

ในเวลานี้เอง ใครบางคนได้ชี้ไปที่ใจกลางทะเลสาบพร้อมตะโกนขึ้น “ทุกคนดูนั่นสิ เหมือนว่าในนั้นจะมีเกาะอยู่ด้วย”

ทุกคนต่างจ้องมองไปตามสาย และได้พบกับเกาะหนึ่งที่ไม่ค่อยชัดเจนมากนัก

สะกิดต่อมความสงสัยของทุกคนให้อยากรู้มากขึ้นไปอีก ซุนยีเฉินเสนอให้ทุกคนว่ายน้ำข้ามไปยังเกาะนั่น เพื่อชมวิวที่น่าสนใจกว่านี้

เมื่อประโยคนั้นหลุดออก ทุกคนต่างหยักหน้าเห็นด้วย

การว่ายน้ำสำหรับลูกหลานเศรษฐีนั้น เป็นคาบวิชาที่จำเป็นที่จะต้องเรียนในวัยเด็ก เพราะงั้นโดยทั่วไปพวกเขาสามารถว่ายน้ำได้ทั้งหมด และไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา

ซุนยีเฉินมักชอบโอ้อวดต่อหน้าหวังเสว่ เขาจึงกระโดดลงไปเป็นคนแรก ด้วยความเร็วไปว่องไวที่สุด

พร้อมด้วยเซี่ยงหยู่โม่ และพวกไป๋เหวินปางที่ตามไปติดๆ

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ด้านหลังเย่สวนเอง ก็กระโดดลงน้ำ ว่ายอยู่ข้างๆ เพื่อปกป้องเธอ จากอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้น

ห้านาทีผ่านไป ทุกคนต่างมาถึงที่เกาะใจกลางทะเลสาบ

บนเกาะเต็มไปด้วยพุ่มไม้มากมาย ภายในพุ่ม มีดอกไม้หลายชนิด สีสันหลากหลาย แถมภายในพุ่มไม้ ยังมีก้อนหินประหลาดซ่อนอยู่

ทิวทัศน์ที่นี่ช่างแตกต่างจากทะเลสาบเมื่อสักครู่ ราวกับอยู่คนละภพกัน

ทุกคนต่างหยิบโทรศัพท์ออกมา เพื่อถ่ายรูปโพสต์ลงไทม์ไลน์ของตนเอง โอ้อวดวิวที่แสนสง่าตรงหน้า

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หลังทุกคนถ่ายรูปจนพึงพอใจ ในตอนนี้ ท้องฟ้าได้มืดสนิทลงแล้ว

ภารกิจหลังจากนี้ คือหาที่พักแรมภายในเกาะนี้ จะให้พักกลางแจ้งก็คงไม่ได้

ทุกคนต่างเปิดไฟฉายในโทรศัพท์ แบ่งออกเป็นหลายกลุ่ม เพื่อหาสถานที่พักแรมภายในเกาะ

แต่หลังจากที่เดินวนอยู่นาน แต่กลับไม่พบร่องรอยใดๆ ทั้งนั้น

ทุกคนได้แต่กลับไปยังที่เดิมของเกาะ เตรียมสร้างที่พักแรมชั่วคราว

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกว่า เกาะนี้มีความผิดปกติอยู่

ในตำราโบราณ เกาะแห่งนี้ ในห้าธาตุแปดทิศบนตะวันตกเฉียงใต้ นี่เป็นสัญญาณเตือนของดินแดนอันน่าสยดสยอง

ลู่เสี้ยงหยางเกิดความเสียใจ เขาไม่ได้นำเข็มทิศฮวงจุ้ยของตนมาด้วย ไม่เช่นนั้น ก็จะสามารถแก้ข้อสงสัยของตนได้

ลู่เสี้ยงหยางยังคงมองไปโดยรอบ เพื่อตรวจสอบฮวงจุ้ย

เขายิ่งสังเกตคิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้าหากันแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

ไม่ว่าจะฮวงจุ้ยหรือห้าธาตุแปดทิศ ที่นี่ก็เป็นที่อันตราย ไม่ควรอยู่ที่นี่นานนัก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนโดยรอบต่างนิ่งไปอย่างฉงน พร้อมสบตากัน

บ้าเอ๊ย เพื่อความคิดสกปรกของมัน ถึงกับต้องกุเรื่องพันธ์นี้ขึ้นเลยหรือ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ยังมีฮวงจุ้ย กับห้าธาตุแปดทิศด้วยหรือ? ทำไมแกไม่บอกว่าเป็นเทพต้าหลัวที่ลงมาบนโลกมนุษย์ล่ะ”

ซุนยีเฉินหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง เหยียดหยามใส่ลู่เสี้ยงหยาง “ลู่เสี้ยงหยาง แกสวะ เห็นแกชอบพร่ำไปเรื่อย ดูไม่ออกเลย ว่าสวะอย่างแก จะมีความรู้ทางด้านฮวงจุ้ย และห้าธาตุแปดทิศด้วย หากแกโม้นานมากกว่านี้ แกคงได้กลายเป็นเทพไปแล้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะดังไปรอบทิศ ทุกคนจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสายตาที่จับจ้องไอ้ขี้แพ้

นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังงมงายอยู่อีก คิดว่าเอาฮวงจุ้ยและห้าธาตุแปดทิศมาอ้าง ก็จะทำให้พวกเขาเกรงกลัวได้อย่างนั้นหรือ

กู้รั่วไห่เดินออกมา ชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยางพร้อมด่ากราด “ให้ตาย ไอ้ขี้แพ้ แกได้ใช้สมองบ้างไหม? คิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์หรือไง ฮ่าฮ่าฮ่า ในเมื่อแกเก่งขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ได้ตรวจชะตาของตัวเองบ้างไหม ว่าในอนาคตแกจะเกาะผู้หญิงกิน เป็นเขยแต่งเข้า ถูกพวกเราเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงดังขั้นจากรอบทิศอีกครั้ง ไอ้เขยแต่งเข้านี่ตลกชะมัด ชอบหาเรื่องสร้างภาพอยู่เรื่อย

ไอ้สวะ คงขาดความอบอุ่นสินะ?

เซี่ยงหยู่โม่เย้ยหยัน จับจ้องที่ลู่เสี้ยงหยาง “หากแกกล้าพร่ำ สร้างเรื่องอีก ฉันจะกระทืบแกให้ขาหักไปเลยคอยดู แต่ก่อนนี้ แกลองดูให้หน่อยสิ ว่าฉันจะหักขาซ้ายแกหรือว่าขาขวาแกกันล่ะ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ทุกคนต่างหัวเราะจนน้ำตาไหล ไอ้เขยแต่งเข้านี่เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่มีชีวิตชัดๆ หากไม่ใช่เขาให้แดกดัน สีสันคงลดไปน้อยมาก

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจคนพวกนี้ หากแต่หันไปทางเย่สวนด้วยสายตาจริงจัง “เย่สวน ผมไม่ได้โกหกคุณ ที่ผมพูดเป็นเรื่องจริง คนอื่นผมไม่สนใจ แต่คุณเป็นภรรยาของผม ผมต้องรับผิดชอบในตัวคุณ คุณต้องไปจากเกาะนี่พร้อมกับผมตอนนี้เลย”

เย่สวนอับอาย คำพูดของลู่เสี้ยงหยาง เธอเองยังไม่เชื่อ แล้วคนอื่นจะเชื่อได้อย่างไร

“พอได้แล้ว นายเลิกพูดซะ จะได้ไม่ต้องเป็นตัวตลกของคนอื่นอีก” เย่สวนเอ่ยเสียงแผ่ว อย่างใจร้อนในไอคิวของลู่เสี่ยงหยาง

นายนี่ กากต้องการหลอกตนให้ออกห่างจากคนพวกนี้ เพื่อสร้างโอกาสที่เขาจะได้กลืนกินตน ก็ไม่รู้จักหาข้ออ้างที่ดีกว่านั้นหน่อย