หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 341

บทที่ 341 ต้องแย่งชิงความดีความชอบอีกครั้ง

ในเวลานี้ฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิงที่อยู่ในพุ่มไม้ได้กระชากเสื้อคลุมของหวังเสว่และเย่สวนขาดหมดแล้ว และกำลังจะกระชากชุดชั้นในของพวกเธอออก

แต่ในขณะนั้นเองพวกเขาก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวมาจากทางรถประจำทางรวมไปถึงเสียงกรีดร้องของฟ้านเจี้ยนหัว

ทั้งสองรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกเขากระโดดขึ้นจากพื้นแล้วกวาดสายตามองย้อนกลับไปก็เห็นฟ้านเจี้ยนหัวนอนนิ่งอยู่บนพื้น รวมถึงลู่เสี้ยงหยางที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขา

“แม่ง! รนหาที่ตาย!” ฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิงมองหน้ากัน เห็นเจตนาฆ่าที่ยากจะอธิบายในดวงตาของกันและกัน

เท้าทั้งสองกระทืบลงบนพื้น ยิงไปทางลู่เสี้ยงหยางราวกับกระสุนปืนใหญ่

ทันใดนั้นรูม่านตาของลู่เสี้ยงหยางก็หดตัวลงอย่างรวดเร็วพลันหันหลังวิ่งไปทางอื่น

แต่ในเวลานี้ฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิงได้ชักปืนพกที่เอวออกมาแล้วและพร้อมที่จะยิงเขา

แต่ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้โง่ ดังนั้นเขาจะไม่พุ่งเข้าหาปากกระบอกปืน อย่างที่ภาษิตกล่าวไว้ ไม่ว่าฝีมือจะดีแค่ไหนก็ต้องกลัวมีดหั่นผัก แล้วนี่ก็ไม่ใช่มีดหั่นผัก แต่เป็นปืนจริงกระสุนจริง

ต่อให้ปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างเทพเทียนหัวมาอยู่ที่นี่ ก็สามารถทำให้เขาล้มลงได้ด้วยกระสุนเพียงนัดเดียว

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนดังขึ้นติดต่อกันหลายนัด ปืนในมือของฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิงเล็งไปที่ลู่เสี้ยงหยางและกราดยิง

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!

เสียงกระสุนพุ่งเข้ามาอันเล็กแหลมดังก้องอยู่ในหูของลู่เสี้ยงหยาง

ทันใดนั้นกระสุนจำนวนมากก็พุ่งผ่านศีรษะและเท้าของเขาไป

หัวใจของลู่เสี้ยงหยางเข้ามาจุกอยู่ที่ลำคอ ศักยภาพของเขาก็ถูกปลุกเร้าออกมาอย่างเต็มที่ เขาวิ่งด้วยความเร็วราวกับเกิดลมกรรโชกอยู่ใต้เท้า

แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีกระสุนนัดหนึ่งยิงเข้าที่ต้นขาของเขา

เลือดพุ่งกระฉูดออกมาทันที

ลู่เสี้ยงหยางเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

“ฮ่าฮ่า เจ้าหนุ่มนี่โดนยิงแล้ว เรายิงเขาให้ตายไปเลย” ฟ้านเจี้ยนจงหัวเราะร่าแล้วเหนี่ยวไกปืนในมือ

ลู่เสี้ยงหยางวิ่งต่อไปไม่ไหว ได้แต่กลิ้งไปบนพื้นอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่เขากลิ้งไปที่ด้านหลังของล้อรถประจำทางได้อย่างรวดเร็ว กระสุนปลิวว่อนกระทบเข้ากับขอบล้อ

“แม่งเอ๊ย ไอ้เด็กระยำ ดูซิว่าแกหลบอยู่ตรงไหน?” ฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิงไม่ยอมเลิกรา ถือปืนวิ่งไปทางที่ลู่เสี้ยงหยางซ่อนตัวอยู่ พร้อมที่จะฆ่าเขา

ลู่เสี้ยงหยางซ่อนตัวอยู่หลังล้อรถ เอามือปิดต้นขาตรงตำแหน่งที่โดนยิง หัวใจขึ้นมาจุกอยู่ลำคอ สมองก็ทำงานอย่างรวดเร็วเช่นกัน คิดหาวิธีแก้ไขวิกฤตในตอนนี้

โชคดีที่ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ กงหยู่หนิงเก็บปืนพกที่ฟ้านเจี้ยนหัวขว้างออกไปเมื่อครู่ได้ เธอยิงออกไปสองนัดในตอนที่ฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิงไม่ทันได้ระวังตัว

ปัง ปัง!

กระสุนสองนัดพุ่งตรงเข้าที่หัวไหล่ของพวกเขาทั้งสอง ทำให้ปืนพกในมือของพวกเราตกลงกับพื้น

จากนั้นกงหยู่หนิงก็ยิงออกไปอีกสองนัด กระสุนทะลุเข้าที่ต้นขาของแต่ละคน

ตุ้บ ตุ้บ!

ทั้งสองล้มลงกับพื้นเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว เลือดไหลท่วมตัว ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

กงหยู่หนิงถือปืนพกในมือทั้งสองสลับกันเล็งไปที่ฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิง เดินเข้าไปหาพวกเขาทั้งสองคนช้าๆ

ในเวลานี้ นักเลงทั้งสามถูกจัดการอยู่หมัดแล้ว คนบนรถประจำทางล้วนเดือดดาล

ซุนยีเฉินที่เอาแต่หวาดกลัวมาตลอดนึกอะไรขึ้นได้ เขากระโดดลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปที่พุ่มไม้

เมื่อเย่สวนได้ยินว่าลู่เสี้ยงหยางถูกยิง ใจที่คิดโทษเขาก็เบาบางลงมากกลายเป็นความเป็นห่วงใยเขาแทน

แต่อย่างไรก็ไม่สามารถลบล้างความผิดหวังในใจของเธอได้

เซี่ยงหยู่โม่ยักคิ้วเบาๆ แล้วเติมเชื้อไฟต่อ “คุณเย่ เมื่อก่อนผมเคยบอกว่า ลู่เสี้ยงหยางทำอะไรไม่เป็นโล้เป็นพาย ถ้าคุณอยู่กับเขา เขามีแต่จะฉุดให้คุณถอยหลัง...”

ยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกเย่สวนขัดจังหวะ “แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเป็นสามีของฉัน ชั่วชีวิตของฉัน เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันยอมรับ”

“...” แววตาแห่งความเศร้าโศกฉายผ่านดวงตาของเซี่ยงหยู่โม่

เขาตกหลุมรักเย่สวนมาตั้งแต่แรกเห็น ต่อจากนี้ไปคงต้องกำจัดลู่เสี้ยงหยาง เขาถึงจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดเย่สวนและเอาชนะใจเธอได้

หลังจากนั้นไม่นาน

หลังจากกงหยู่หนิงจับฟ้านเจี้ยนจงและฟ้านเจี้ยนหมิงมัดทั้งตัวแล้วก็ก็มาที่พุ่มไม้ คลายจุดบนร่างกายของเย่สวนและหวังเสว่

เย่สวนเป็นห่วงลู่เสี้ยงหยาง เธอรีบเดินออกจากพุ่มไม้มาขึ้นรถประจำทาง

ในเวลานี้แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะพยายามห้ามเลือดเอาไว้แล้ว แต่เขาก็รู้สึกเวียนหัวเพราะเลือดออกมากเกินไป

คนพวกนั้นในละครทีวียังกระโดดโลดเต้นอยู่ได้หลังจากถูกยิงไปตั้งหลายนัด ทั้งหมดนี้แม่งเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

ในชีวิตจริงคนเราแค่ถูกยิงก็จะมีเลือดออกทั่วร่างกายทันที หากไม่ได้รับการปฐมพยาบาลอย่างทันท่วงที ต่อให้เป็นเทพก็ยากที่จะเยียวยา

เมื่อมองดูใบหน้าที่ซีดเผือดและริมฝีปากสีเขียวคล้ำของลู่เสี้ยงหยาง เย่สวนก็ร้องไห้ออกมาทันที

ลู่เสี้ยงหยางต้องการปลอบเธอ แต่เขาไม่มีแรงที่จะเอ่ยปากพูด

ซุนยีเฉินยิ้มเยาะ “ขยะยังไงก็เป็นขยะ ชั่งน้ำหนักตัวเองไม่เป็นว่ามีความสามารถแค่ไหน ฮ่าฮ่า ถ้าไม่ใช่เพราะผมกับคุณเซี่ยงพาคุณเย่และเสว่เอ๋อกลับมา พวกเธอก็ยังคงตกอยู่ในอันตรายในตอนนี้”

คำพูดนี้ช่างกำกวม เขาต้องการรวบรัดจัดการเรื่องทั้งหมดแล้วถือโอกาสเอาความดีความชอบไว้เอง