หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 361

บทที่ 361 ฆ่าเขา

ในห้องน้ำ

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งจะเดินเข้ามา ตอนที่กำลังจะปัสสาวะนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบมาจากประตูห้องน้ำ จากนั้นเสียงพูดไปด่าไปของหูคัยไท่ก็ดังเข้ามา "บ้าเอ๊ย ไอ้เด็กนี่ ฉันเพิ่งจะบอกกับแกไป วันนี้ตอนเย็นฉันจะตีขาสุนัขของแกให้หัก ตอนนี้แกเชื่อหรือยัง? "

เสียงพูดคุยหลุดมา หูคัยไท่กับชายร่างยักษ์สองคนก็พุ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างดุดัน จ้องมองไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างโหดเหี้ยม

ลู่เสี้ยงหยางใส่กางเกงอย่างจนใจ ในใจไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง

บ้าชะมัด ยังกลั้นปัสสาวะอยู่ ในใจยังกำลังโมโหมากพอดี อีกทั้งตนเองยังไม่ได้ไปหาเรื่องไอ้โง่นี่ด้วย ไอ้โง่นี่ก็มาถึงประตูเองแล้ว

ไม่สั่งสอนมันให้เป็นบทเรียนเสียบ้าง คงจะคิดว่าตนเองรังแกได้ง่ายจริงๆ?

หัวเราะแล้วลู่เสี้ยงหยางก็มองหูคัยไท่ ถามว่า "แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? "

หูคัยไท่หัวเราะเสียงดังกล่าวว่า "ฉันขี้เกียจจะสนใจว่าแกเป็นใคร ยังไงคืนวันนี้แกก็ต้องตายแล้ว"

รอยยิ้มบนหน้าของลู่เสี้ยงหยางกดลึกขึ้น พูดกลับ "แกเพิ่งจะคุยโวโอ้อวด จะทำลายเฟยหยางกรุ๊ปของฉัน ตอนนี้ฉันให้โอกาสแกครั้งหนึ่ง ทำลายฉันให้ได้ก่อน"

รอยยิ้มบนหน้าของหูคัยไท่แข็งค้าง ได้สติกลับมาทันที ลู่เสี้ยงหยางเป็นประธานของเฟยหยางกรุ๊ป

ลือกันว่าประธานของเฟยหยางกรุ๊ปเอาแน่เอานอนไม่ได้ เป็นเศรษฐีลึกลับคนหนึ่ง แต่กลับคิดไม่ถึง ว่าจะเป็นคนจนคนหนึ่ง

"ฮ่าๆ " หูคัยไท่เงยหน้าหัวเราะเสียงดังขึ้นมา มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะกล่าว "ฉันยังคิดว่าประธานของเฟยหยางกรุ๊ป เป็นคนใหญ่คนโตที่ไม่ธรรมดาอะไร คิดไม่ถึงว่าเป็นไอ้เด็กที่ไม่รู้ความอย่างแก ตอนฉันหาเงิน แกยังใส่กางเกงเปิดก้นอยู่เลยมั้ง? วันนี้ฉันจะตีแกให้พิการก่อน ค่อยให้แกดู ว่าฉันจะกลืนกินบริษัทของแกทีละก้าวๆ ยังไง"

พูดจบเขาก็โบกมือ พูดกับชายร่างยักษ์ทั้งสองว่า "เข้าไป จัดการมัน"

"รับทราบ ประธานหู" ชายร่างยักษ์ทั้งสองแสยะยิ้ม เดินไปทางลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าท่าทางโหดเหี้ยม ไม่ต้องคิดก็รู้ ว่าต่อมาลู่เสี้ยงหยางจะต้องถูกทุบตีจนกระดูกหักเอ็นฉีก คุกเข่าขอให้ยกโทษให้

ไม่ทันได้หายใจ ชายร่างยักษ์ทั้งสองก็มาถึงข้างกายของลู่เสี้ยงหยางแล้ว ค่อยๆ กำหมัดขึ้นมา ทุบไปทางลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางดวงตาหรี่ลง ด้วยกำลังของนักบู๊ระดับเจ็ดอย่างเขา คิดจะจัดการกับชายร่างยักษ์ทั้งสองคนนี้ ง่ายยิ่งกว่าเหยียบมดตายหนึ่งตัวเสียอีก

ขาขวายกขึ้น เตะไปข้างหน้าสองเท้า

ถึงแม้จะปล่อยมาทีหลัง แต่กลับไปถึงก่อน

เสียงปักๆ สองครั้ง ชายร่างยักษ์ทั้งสองถูกเตะกระเด็นออกไป อีกทั้งหนึ่งในชายร่างยักษ์นั้น ยังตกลงไปบนร่างของหูคัยไท่อีกด้วย

หูคัยไท่หน้าหงายล้มลงบนพื้น ปากร้องเสียงหลง

ให้ตายเถอะ พื้นในห้องน้ำสกปรกเกินไปแล้ว ตนเองเพิ่งจะล้มลงบนพื้น ชุดราคาแพงที่จ่ายเงินซื้อมาหลายแสนนั้น ก็ถูกน้ำบนพื้นทำให้เปียกโชกแล้ว แถมจมูกยังได้กลิ่นเหม็นน่าอาเจียนเข้าอีก

ตนเองเป็นถึงผู้จัดการใหญ่ของคับไท่กรุ๊ปที่สง่าผ่าเผย ฐานะทางสังคมหลายหมื่นล้าน เคยไร้ประโยชน์ขนาดนี้ตอนไหนกัน?

"ไอ้พวกบ้า พวกไม่เอาไหนทั้งสองคน เศษสวะคนหนึ่งยังจัดการไม่ได้ ดูท่าพวกแกคงไม่อยากจะอยู่อีกต่อไปแล้ว" หูคัยไท่ด่ากราดขึ้นมา

ชายร่างยักษ์ทั้งสองภายในใจอึดอัดไม่สบาย รีบลุกขึ้นยืน เตรียมที่จะโจมตีลู่เสี้ยงหยาง

พวกเขาทั้งสองเพิ่งจะถูกเตะกระเด็นออกมา พวกเขาไม่ได้คิดว่านี่เป็นพละกำลังอันแข็งแกร่งของลู่เสี้ยงหยาง แต่เป็นลู่เสี้ยงหยางแอบเล่นงานพวกเขา ใช้โอกาสตอนที่พวกเขาไม่ได้เตรียมตัวถึงได้ทำให้พวกเขาล้มลงได้

อย่างไรก็ตามผลลัพธ์นั้นคือความโหดร้าย ชายร่างยักษ์ทั้งสองคน ต่อมาก็ยังคงถูกสองเท้าของลู่เสี้ยงหยางเตะคว่ำไปบนพื้นเช่นเดิม

และครั้งนี้ บนขาของลู่เสี้ยงหยางเพิ่มแรงมากขึ้นไปอีก แล้วเตะพวกเขาคว่ำไปบนพื้นจนลุกไม่ขึ้น ทั่วร่างเจ็บระบม ราวกับกระดูกพังทลายเช่นนั้น

หูคัยไท่สายตาตกตะลึง ในที่สุด ตระหนักได้แล้วว่า ลู่เสี้ยงหยางเหมือนกับว่าไม่ใช่ลูกพลับนิ่มที่ใครๆ ก็บีบเล่นได้

คนหนึ่งลุกจากพื้นขึ้นมาอย่างทุลักทุเล อยากจะวิ่งออกไปข้างนอกร้องเรียกบอดี้การ์ดต่อ แต่เท้าแรกยังไม่ทันก้าวออกไป ก็ถูกลู่เสี้ยงหยางเตะไปที่ก้นหนึ่งเท้า

ภายใต้แรงปะทะที่ทรงพลัง เขาก็ล้มคว่ำหน้าไปกับพื้น

แต่หูคัยไท่ในตอนนี้นั้น อกเกือบจะแตกตายอยู่แล้ว ลู่เสี้ยงหยางถึงกับปัสสาวะใส่หน้าเขาตรงๆ นี่เป็นความอับอายที่สุดสำหรับเขา

ครู่หนึ่ง ยังจะอดกลั้นไหวที่ไหนกัน เปิดปากตะโกนด่าขึ้นมา "ไอ้เด็กหน้าเหม็น แกนี่มันมีชีวิตอยู่มาพอแล้วจริงๆ หลังจากฉันฆ่าคนทั้งบ้านของแกแล้ว ยังจะขุดเอาสุสานบรรพบุรุษของบ้านแกออกมาด้วย ทำให้แกรู้ว่าจุดจบของการล่วงเกินฉัน...โอ๊ย...ฟู่วๆ ...ไม่...แค่กๆ ..."

ประโยคแรกยังไม่ทันพูดจบ หูคัยไท่ก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

บ้าเอ๊ย เมื่อครู่ลู่เสี้ยงหยางถึงกับปัสสาวะเข้ามาในปากของตน

ในเวลาเดียวกัน

ซูเยียนรันและหลี่ซือซือที่ร้อนใจอย่างมาก ก็มาถึงห้องน้ำด้านนอกแล้ว

ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวด้านใน หลี่ซือซือก็ตื่นตระหนกยิ่ง มือคว้าจับมือของซูเยียนรันไว้แน่น กล่าวว่า "ประธานลู่คงไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอกนะ? "

ซูเยียนรันส่ายหัว น้ำเสียงสั่นระริกกล่าวตอบ "ไม่รู้สิ ไม่เช่นนั้นพวกเราเข้าไปดูเถอะ"

หลี่ซือซือหน้าแดงทันที กระดากอายอย่างที่สุดกล่าวว่า "เธอพูดอะไรกัน? ที่นี่คือห้องน้ำผู้ชาย พวกเราเข้าไปเหมาะสมที่ไหน"

"......" ซูเยียนรัน ถึงเพิ่งจะมีสติกลับมา เมื่อครู่ตนเองเพิ่งจะพูดอะไรออกไป ทันใดนั้นใบหน้าก็ซับสีแดงระเรื่อ

แต่ไม่นานเธอก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ส่ายหน้ากล่าวว่า "พวกเราเข้าไปในห้องน้ำผู้ชายแล้วอย่างไร? ประธานลู่เข้าไปนานมากแล้วยังไม่ออกมาเลย ถ้าเขาเกิดเหตุร้ายที่คาดไม่ถึง พวกเราไม่อาจแบกรับความรับผิดชอบนี้ไหว"

ได้ฟังคำพูดนี้ หลี่ซือซือก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ในเวลานี้ ความปลอดภัยของลู่เสี้ยงหยางถึงจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ

"ได้ งั้นพวกเราสองคนเข้าไปด้วยกัน" หลี่ซือซือกัดริมฝีปากตอบกลับ เหมือนกับว่าปลุกปั่นความกล้าหาญเพียงพอแล้วจึงมีการตัดสินใจนี้

"อืม" ซูเยียนรันพยักหน้า กล่าวเสียงอ่อน

ในเวลานั้น สองสาวผู้งามล่มเมือง ก็บุกเข้าไปในห้องน้ำชายอย่างเปิดเผยเช่นนี้