หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 365

บทที่ 365 คนจนคนหนึ่ง

ได้ยินคำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน ลู่เสี้ยงหยางก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ทำไมไปที่ไหน ที่นั่นก็ล้วนมีคนโง่ที่ดูถูกคนอื่นกันนะ

อารมณ์บนใบหน้าอึมครึมลง มองที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน พูดเย็นชาว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อซื้อบ้าน"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนเผยรอยยิ้มเยาะ พูดอย่างเย็นชาว่า "ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองว่าตัวเองมีบุคลิกอะไร บ้านพักในเขตบ้านพักตากอากาศหลงซาน เป็นนายที่สามารถซื้อไหวหรือไง? "

ตลกจริงๆ ไอ้หมอนี่น้ำเข้าสมองจนโง่แล้วสินะ เขตบ้านพักตากอากาศหลงซาน ที่แย่ที่สุดหลังหนึ่งก็ต้องการสองถึงสามสิบล้านแล้ว ไอ้หมอนี่ถึงจะเอาเงินทั้งตัวมาซื้อ ก็ซื้อหลังหนึ่งไม่ไหว

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วจนเป็นเส้นตรง ควักโทรศัพท์มือถือออกมา เตรียมจะส่งข้อความหาซุนเซียงเซียง สุนัขสองตัวของอสังหาริมทรัพย์หลงซานอวดดีขนาดนี้ เช่นนั้นเขาก็จะซื้ออสังหาริมทรัพย์หลงซานมาเสีย

บ้าเอ๊ย ไม่ใช่แค่เสแสร้งหรอกหรือ ใครจะทำไม่ได้?

ตอนที่ลู่เสี้ยงหยางส่งข้อความ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนยังคงเยาะเย้ยเสียดสี เขา

จากนั้นสักพัก ลู่เสี้ยงหยางก็เก็บโทรศัพท์ และก็เป็นในตอนนี้ หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

หญิงสาวคนนี้หน้าตางดงามอ่อนหวาน ด้านบนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ด้านล่างสวมกระโปรงสั้น ด้านล่างกระโปรงสั้นเป็นเรียวขายาวคู่สวย เสื้อเชิ้ตสีขาวรัดอยู่ใต้กระโปรงสั้น มองไปแล้วมีเสน่ห์ล่อลวงผู้คน

แม้ว่าแต่งกายชุดนี้จะดูสวยงามทันสมัย แต่ก็ล้วนเป็นเสื้อผ้าข้างทาง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนถึงจะตะลึงในความงามและรูปร่างของหญิงสาวคนนี้ แต่ด้วยหน้าที่การงานในตอนนี้ ก็ขวางเธอเอาไว้เช่นกัน

ผู้หญิงคนนี้แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนจน ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในอสังหาริมทรัพย์หลงซานของพวกเขา

ในเวลานี้หญิงสาวมีความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย รีบร้อนอธิบายว่า "พี่ชายทั้งสอง ฉันมาที่นี่ไม่ได้จะมาซื้อบ้าน ฉันเป็นสถาปนิกนักออกแบบ ได้ยินมาว่าบ้านพักที่อสังหาริมทรัพย์หลงซานสร้างนั้นมีความสร้างสรรค์แปลกใหม่มาก ฉันตั้งใจจะมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์สักหน่อย หวังว่าพี่ชายทั้งสองจะให้ความสะดวกด้วย"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนยิ้มเยาะเสียงหนึ่ง "ในเมื่อไม่ได้มาซื้อบ้าน เช่นนั้นก็ยิ่งเข้าไปไม่ได้แล้ว"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร่างสูงเอ่ยขึ้น "บริษัทของเรามีกฎ คนนอกและหมาไม่อาจเข้าได้ " พูดถึงตรงนี้ ตาของพวกเขาก็กวาดมองบนร่างของทั้งลู่เสี้ยงหยางและหญิงสาว เย้ยหยันกล่าวว่า "ทุกวันมีคนจนแบบพวกเธอสองคน อยากจะมากินฟรีดื่มฟรีที่อสังหาริมทรัพย์หลงซานของพวกเรา คนที่ถ่ายรูปหลอกลวงพวกเราเจอมาเยอะแล้ว"

ในระหว่างที่มาดูบ้านที่อสังหาริมทรัพย์หลงซาน เป็นการกินดื่มฟรี อีกทั้งอาหารก็ไม่เลว ดังนั้นจึงมักจะมีคนที่อ้างชื่อการมาดูบ้าน อยากจะมากินอาหารมื้อใหญ่ฟรีที่นี่

สิ่งนี้เป็นการเพิ่มภาระความรับผิดชอบของพนักงานในอสังหาริมทรัพย์หลงซาน และยังเป็นการกระทบต่อภาพลักษณ์ของอสังหาริมทรัพย์หลงซานอีกระดับหนึ่งด้วย ดังนั้นเบื้องบนจึงออกกฎมา มีเพียงแค่คนมีเงินเท่านั้นที่สามารถเข้าไปดูบ้านได้

ถัดมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกคนก็พูดขึ้น "คนจนอย่างพวกเธอสองคน ดิ้นรนทั้งชีวิตก็ไม่แน่ว่าจะได้เหยียบเข้าประตูใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์หลงซาน ตอนนี้พวกเธอสองคนก็รีบไสหัวไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเธอ"

ได้ฟังคำพูดนี้ ใบหน้าอ่อนหวานของหญิงสาวแดงอย่างที่สุด แทบอยากจะหาหลุมมุดลงไป

มองลู่เสี้ยงหยางรอบหนึ่ง เพียงรู้สึกว่าเขากับตนเองมีหัวอกเดียวกัน เอ่ยปากถามอย่างลืมตัว "คุณก็เรียนสถาปนิกหรือ? อยากมาหาแรงบันดาลใจที่นี่"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า

เฮ้อ!

ถึงขนาดว่ามีหลายครั้ง ที่เธอใส่ร้ายจางถิงว่าขโมยเงินของเธอ เรื่องนี้ทำให้ชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยของจางถิงเน่าเฟะอย่างรวดเร็ว เพื่อนๆ หลายคนต่างไม่กล้าเล่นกับเธออีก อีกทั้งเพราะเรื่องพวกนี้ เธอจึงพลาดทุนการศึกษาและทุนช่วยการศึกษา

อาจจะเป็นเพราะสาเหตุที่บ้านยากจน ตั้งแต่เด็กจางถิงจึงมีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับการเสียดสีของหวางเยว่ ก็ไม่กล้าที่จะต่อต้านมากเกินไป

แม้กระทั่งหวางเยว่ใส่ร้ายว่าเธอขโมยเงิน เธอก็เพียงแค่แอบมาร้องไห้คนเดียว

ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะเรียนจบมาสองปีแล้ว แต่ภายในใจของจางถิง หวางเยว่ยังคงเป็นฝันร้ายตลอดมา ดังนั้นตอนนี้เห็นเธอเข้า ในใจก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

ไม่นานนักหวางเยว่ก็จูงมือชายชราหัวล้านมาถึงที่ข้างกายจางถิง เธอกวาดสายตามองจางถิงบนล่างรอบหนึ่ง หัวเราะเสียงดังเอ่ยว่า "จางถิง เรียนจบมาสองปีแล้ว เธอยังคงเป็นเหมือนแต่ก่อน อยู่อย่างย่ำแย่ขนาดนี้ มองดูเสื้อผ้าบนตัวเธอสิ กระโปรงซักจนซีดขาวหมดแล้ว ฉันจำได้ว่าที่ตัวเธอสวมอยู่ คือชุดที่เธอซื้อเพื่อเข้าร่วมสัมภาษณ์ตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่ คิดไม่ถึงว่าใส่ครั้งหนึ่งก็สองปี จุ๊ๆ เธอนี่น่าสงสารจริงๆ นะ"

จางถิงไม่มีอะไรจะพูด เพียงแต่ก้มหน้าลงต่อไป น้อยเนื้อต่ำใจแทบไม่ไหว

ตอนนี้ถึงเธอจะทำงานแล้ว แต่ว่าสภาพความเป็นอยู่ของครอบครัวแย่เกินไป เงินเดือนทุกเดือนของเธอ ส่วนมากก็ส่งกลับไปที่บ้าน ดังนั้นเสื้อผ้ากระโปรงเธอล้วนไม่อาจตัดใจซื้อของดีๆ อีกทั้งเสื้อผ้ากระโปรงต้องใส่เป็นเวลานาน ปีสองปีก็มีบ่อยๆ

ชายชราข้างกายหวางเยว่กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง จางถิงนั้นงดงามกว่าหวางเยว่มากนัก ในเมื่อบ้านเธอยากจน เช่นนั้นตนเองใช่จะมีโอกาสเลี้ยงดูเธอหรือไม่?

ฮ่าๆ ดูจากรูปร่างเรียวขาแล้ว หญิงสาวคนนี้ยังบริสุทธิ์ จัดการขึ้นมาจะต้องมีความสุขมากแน่

เห็นว่าจางถิงไม่พูดจา หวางเยว่ยิ่งมีความสนุก หัวเราะอย่างมีความสุขกล่าวว่า "จางถิง ตอนนี้เธอรู้ว่าสังคมมันโหดร้ายแล้วใช่ไหม? ตอนนั้นเธอเรียนดี มีประโยชน์อะไร ตอนนี้ความเป็นอยู่ยังไม่สู้ฉันที่เรียนแย่ รู้ไหมว่าสามีฉันทำงานอะไร? "

พูดถึงตรงนี้ เธอมองไปที่ชายชราชายชราหัวล้านที่อยู่ข้างกาย ลำพองใจเป็นอย่างยิ่งเอ่ยพูดขึ้น "ฮ่าๆ สามีของฉันทำธุรกิจการค้าต่างประเทศ เงินที่ได้จากการเจรจาธุรกิจครั้งหนึ่ง เธอหาอย่างลำบากทั้งชีวิตก็หาไม่ได้ เขากำลังจะซื้อบ้านพักในเขตบ้านพักตากอากาศหลงซานให้ฉันหลังหนึ่ง คนจนอย่างเธอ ก็รออิจฉาไปเถอะนะ"