หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 410

บทที่ 410 ฉันชอบแย่งของแก

ชายเจ้าของร้านหน้าลามกเมื่อได้ยินคำของคุณชายหยาง เขาแอบเสียดายอย่างมาก หากไอ้หมอนี่มาช้าอีกสักนิดเดียว พระพุทธรูปหยกนี่ เขาก็จะขายได้ราคาเป็น2000

น่าเสียที่ตอนนี้ เขาตกลงขายพระพุทธรูปหยดนี่ให้กับลู่เสี้ยงหยางไปแล้ว แถมลู่เสี้ยงหยางยังโอนเงินให้กับเขาแล้วด้วย ตามกฎระเบียบ พระพุทธรูปนี้ได้เป็นของลู่เสี้ยงหยางแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจใดๆ ทั้งสิ้น

แม้ว่าเขาจะรู้สึกหดหู่อยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ยังคงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คุณชายหยาง อันที่จริงพระพุทธรูปหยกนี่ไม่มีอะไรดีเลย ไม่ว่าจะเป็นทางด้านวัสดุหรือฝีมือการแกะสลักก็ตามที เป็นของระดับล่างทั้งนั้น หากคุณชอบ ที่บ้านของผมยังมีอันที่ดีกว่านี้ เป็นงานชั้นเลิศเลย แถมยังมีที่มาที่ดีกว่า พรุ่งนี้ผมจะนำมาให้ แล้วคุณค่อยซื้อเป็นไง?”

คุณชายหยางหน้าบูดบึ้ง “เลิกพูดมากได้แล้ว ฉันชอบพระพุทธรูปอันนี้”

“คือว่า…..” พ่อค้าหนุ่มลำบากใจ พลันเหลือบมองลู่เสี้ยงหยาง กะพริบตาให้กับเขา เพื่อสื่อให้เขาสละให้กับคุณชายหยาง

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสสิ่งที่พ่อค้าหนุ่มสื่อสาร พลันเอื้อมมือรับพระพุทธรูปนั้นมาไว้ พร้อมหันไปทางคุณชายหยาง “ต้องขอโทษด้วยครับ เมื่อสักครู่พระพุทธรูปหยกนี่ได้กลายเป็นของผมเรียบร้อยแล้ว ต่อให้ตอนนี้คุณให้เงินหมื่นแก่พ่อค้า คุณก็ไม่สามารถเป็นเจ้าของมันได้”

เอ๋?

ประโยคที่หลุดออก ทำให้สายตาของคุณชายหยางตกไปอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง พลางพิจารณาจากบนลงล่าง อย่างไม่สบอารมณ์

ให้ตาย เขาคิดว่าคุณชายจากตระกูลไหน ถึงได้พูดจาอวดดี แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแต่ไอ้กระจอก

บ้าเอ๊ย ไม่รู้ว่ามันเอาความกล้ามาจากไหนในการสร้างภาพ

“ฮ่าฮ่า ไอ้โง่” เขาหัวเราะออกมา คุณชายหยางหันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “นี่แก ฉันชอบของของแก ทางที่ดีแกเอาออกมาซะจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็รอฉันกระทืบแกให้พิการ แล้วแย่งมาจากมือแกเอง”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วสงสัย เอ่ยอย่างนุ่มนวล “ฟังดูน้ำเสียงแกเก่งจังเลยนะ”

คุณชายหยางระเบิดหัวเราะลั่น พร้อมตอกกลับอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ “ฉันเก่งของฉันมาตั้งนานแล้ว ฉันอยู่ในแวดวงของเก่าโบราณมานาน แกไม่รู้หรือไง ถนนขายของเก่าโบราณนี้มีเจ้าของร้านคนไหนบ้างที่ไม่ให้เกียรติฉัน”

“นั่นสิ คุณชายหยางพูดถูก” ชายเจ้าของร้านอวยเสริม เริ่มเยินยอ “ตระกูลหยางธุรกิจใหญ่โต คุณพ่อของคุณเป็นใหญ่ในถนนขายของเก่าโบราณนี่ ใครที่กล้าไม่ไว้หน้าท่านบ้าง”

คุณชายหยางชอบใจนัก กับประโยคสรรเสริญ พลันตบบ่าชายเจ้าของร้าน “คน ชั้นต่ำอย่างแกสิเข้าใจง่าย ฉันให้โอกาสแกตีสนิทฉัน แกไปเอาพระพุทธรูปหยกนั่นที่เพิ่งขายออกไปขายให้ฉันใหม่”

เอ่อ!

ประโยคที่เอ่ยไป ทำให้ชายเจ้าของร้านหน้าถอดสี ของที่ขายออกไป น้ำที่สาดออกไป ในเมื่อเขาขายให้กับลู่เสี้ยงหยางไปแล้ว ก็ตกเป็นของลู่เสี้ยงหยาง หากเขาเปลี่ยนใจเอากลับคืนมา ต่อไปเขาจะอยู่ที่นี่ต่อไปยังไง?

เอ่อ คุณชายหยางคงตั้งใจหาเรื่องเสียแล้ว

หากแต่คำสั่งของคุณชายหยาง เขาไม่กล้าขัด พลันลากลู่เสี้ยงหยางไปอีกทาง “นี่แก พระพุทธหยกรูปที่เพิ่งซื้อไป แกจ่ายแต่250หยวนเองไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้แกขายต่อให้กับคุณชายหยาง1000 แกก็กำไรแล้วตั้งหลายเท่า อย่าโง่ไปหน่อยเลย ขายได้แล้ว”

“ไม่ขาย” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ ไม่ยอมขายต่อ

คุณชายหยางภูเขาไฟปะทุขึ้นทันที ไม่รู้ว่าไอ้กระจอกลู่เสี้ยงหยางเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าต่อกรกับเขา? หากวันนี้ไม่สั่งสอนเขาสักหน่อย ไฟแค้นในใจยากที่จะดับมอด

แต่ก่อนที่จะสั่งสอนลู่เสี้ยงหยาง ของต้องปราบปรามลู่เสี้ยงหยางเสียก่อน เพื่อเหยียบย่ำความภาคภูมิใจของเขาสักหน่อย

“เหอะ” เขาหัวเราะออกมาอย่างเป็นนัย คุณชายหยางเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้ขี้กาก ดูก็รู้ว่าแกไม่เคยเข้าสังคม แกรู้ไหมว่าอะไรคือของเก่าโบราณ? แกคิดว่าของที่อยู่ในมือแกนั่นมีมูลค่าหรือไง ฉันถึงได้แย่งชิงกับแกนักหนา? ตลกสิ้นดี ฉันไม่ขัดสนเงินทอง ฉันซื้อของจามอารมณ์เสมอ ฉันอารมณ์ดี ก็เลยนึกอยากแย่งกับแกก็เท่านั้น”

คุณชายหยางพับแขนเสื้อไปด้วย เมื่อเอ่ยประโยค และก็ได้พบกับของเก่าโบราณที่สวมเอาไว้บนข้อมือ

แขนซ้ายสวมด้วยประคำ ส่วนข้างขวาสวมสร้อยข้อมือเอาไว้

“ฮ่าฮ่า” คุณชายหยางหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนแดกดันลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้หนู ฉันจะให้แกดู ว่าอะไรที่เรียกว่าของเก่าโบราณ ประคำอันนี้มาจากประเทศไท่ ได้ผ่านการลงมนต์กับอาจารย์Azanมาแล้ว เป็นของแท้แน่นอน ฉันซื้อมาด้วยราคาล้านกว่า”

“ส่วนสร้อยข้อมือนี่ ทำมาจากไข่มุกแท้ใต้มหาสมุทร สวมมันไว้ส่งผลต่อการนอนหลับที่ดี ฉันได้มันมาด้วยราคา5ล้านกว่า”

ชายเจ้าของร้านอิจฉาหนัก เมื่อได้ยินประโยค ดวงตาจ้องไปที่ประคำและสร้อยข้อมือนิ่ง!

เป็นไปตามนั้น นี่ต่างหากถึงจะเรียกว่าของเก่าโบราณที่แท้จริง ในตอนนี้ รอบข้างเป็นไปด้วยผู้คนรุมล้อม ซึ่งมีเจ้าของร้านขายของเก่าโบราณปะปนอยู่ด้วยไม่น้อย ตอนนี้ พวกเขาจับจ้องคุณชายหลายด้วยความอิจฉา ให้ตาย สมแล้วที่เป็นถึงคุณชายของตระกูลหยาง ไม่ขาดแคลนเงินทองเลยสักนิด เพียงแค่ของเก่าโบราณที่สวม ก็มูลค่าหลายล้านเข้าไปแล้ว

และในเวลานี้เอง ลู่เสี้ยงหยางกลับหัวเราะออกมา ด้วยความเยาะเย้ย “ก็แค่ของปลอมสองชิ้นเท่านั้น ไม่รู้ว่าแกเอาความกล้าในการโอ้อวดมาจากไหน ไม่รู้สึกขายขี้หน้าหรือยังไง”