หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 457

บทที่ 457 ไม่สมควรจะเป็นผู้ชาย

ลูกสมุนพวกนั้นของหนุ่มรูปหล่อผลักไปบนร่างกายของโอหยางรั่วสุ่ยพร้อมกับจังหวะสิ้นสุดคำพูดของเขา คิดจะผลักเธอไปขึ้นรถ โอหยางรั่วสุ่ยยอมรับชะตาชีวิตแล้ว แต่อย่างไรเบื้องหลังเธอก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียง คุณหนูใหญ่ของตระกูลที่ทรงอิทธิพล ไม่อยากโดนดูถูกเหยียดหยามในมือของคนพวกนี้ ทำใจกล้าจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย

แต่ว่าในตอนนี้เอง อยู่ดี ๆ ก็มีชายคนหนึ่งส่งเสียงเย็นชาดังก้อง “เหอะ ๆ บังอาจมากจริง ๆ กลางวันแสก ๆ ยังกล้าทำเรื่องต่ำทรามยิ่งกว่าสัตว์พรรค์นี้ วันนี้ถ้าจับตัวพวกมึงทุกคนไม่ได้ บนโลกนี้จะยังมีความยุติธรรมอยู่อีกเหรอ?”

สิ้นเสียงพูด ผู้ชายคนหนึ่งก้าวเท้าเข้ามา

ทุกคนหันไปมอง เห็นเพียงชายคนหนึ่งที่บนศีรษะและบนหน้าผากโพกผ้าสีดำ มีแค่ดวงตาหนึ่งคู่ที่โผล่ออกมา

เครื่องแต่งกายแต่งได้ธรรมดายิ่งกว่า สินค้าแผงลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า

คนมากมายล้วนแต่มึนงง เจ้าหมอนี่มาจากไหนน่ะ? ดูเหมือนจะอยากแส่เรื่องชาวบ้าน

‘หืม? เขา... เขา... เขาเป็นใครน่ะ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าดวงตาของเขาคุ้นตาเหลือเกิน?’ โอหยางรั่วสุ่ยตกตะลึง มองชายที่ปิดหน้าอย่างงงงัน

แม้ว่าบนใบหน้าของเขาจะคลุมด้วยผ้าสีดำ แต่ว่าเธอสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคยจากดวงตาที่โผล่พ้นออกมา ตนจะต้องเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนแน่ ๆ แต่กลับนึกไม่ออก

ไหนเลยจะรู้ว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของโอหยางรั่วสุ่ยตอนนี้ก็คือลู่เสี้ยงหยาง ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลเย่ คนที่เธอดูถูกและคิดจะยุยงให้เย่สวนหย่าขาดมาโดยตลอด

ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น หลังจากลู่เสี้ยงหยางส่งมอบงานให้จ้าวฮวนฮวนเสร็จ ก็ออกจากอสังหาริมทรัพย์หลงซาน เตรียมจะกลับบ้าน แต่ระหว่างทางตอนผ่านร้านอาหารจายซิง ก็บังเอิญพบเห็นกลุ่มคนกำลังรังแกโอหยางรั่วสุ่ยเข้าพอดี

ถึงแม้ว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ได้มีความรู้สึกชอบพออะไรกับโอหยางรั่วสุ่ย แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาของตน เห็นคนกำลังจะตายจะไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยได้อย่างไร

อีกอย่างสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคนที่ใช้กำลังเพื่อทำร้ายผู้ที่อ่อนแอรังแกผู้หญิงที่อ่อนแอ

สองข้อนี้รวมกัน ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ลังเลเลยสักนิด เตรียมตัวจะลงมือ

และเกือบจะในเวลาเดียวกัน ชายรูปหล่อและลูกสมุนในมือของเขาก็สาดสายตาไปบนร่างกายของลู่เสี้ยงหยาง หลังจากงุนงงกันอยู่หลายวินาทีก็ตั้งสติขึ้นมาได้

วู้ว นักเลงหัวไม้จากไหนโผล่มาอีกเนี่ย? ไอ้พวกยึดมั่นคุณธรรมนี่ก็อยากจะมาอวดเก่งใช่ไหมนี่? ฮ่า ๆ ไม่รู้จักความเป็นความตายเอาเสียเลย

หนุ่มรูปหล่อยิ่งหัวเราะเสียงดัง มองลู่เสี้ยงหยางและพูดขึ้นว่า “แกน่ะ รู้จักประเมินตัวเองบ้างไหมเนี่ย? แม้แต่เรื่องของกูยังกล้าเขามาสอด ชีวิตมันเรียบง่ายเกินไปใช่ไหม? คุกเข่าแล้วโขกหัวคารวะกูสามครั้งเสียตอนนี้ หยุดมือเองเสียตอนนี้ กูยังพอปล่อยให้มึงไสหัวออกไปได้”

ได้ยินคำนี้ ในใจของลู่เสี้ยงหยางไม่มีคลื่นใดๆ และก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าไปหาหนุ่มหล่อ หนุ่มรูปหล่อเดือดดาล เพียงแค่กวักมือและพูดกับลูกสมุนของตนว่า “จัดการมัน อัดมันให้พิการ เสร็จแล้วค่อยเอามันไปด้วย วันนี้กูจะเอามันไปทรมานด้วยกัน ให้มันลิ้มรสรสชาติของการอยู่ไม่สู้ตาย”

“ครับ คุณชาย” ลูกสมุนหลายสิบคนขานรับเป็นเสียงเดียว แล้วก็พากันพุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง

บางทีในสายตาของคนทั่วไป ลูกสมุนหลายสิบคนพวกนี้มีพลังทำให้คนตกใจกลัวอยู่พร้อม แต่ในสายตาของลู่เสี้ยงหยาง พวกเขาเป็นแค่มดตัวเล็ก ๆ

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางอยู่ในตำแหน่งนักบู๊ระดับเจ็ดขั้นสุดแล้ว ยิ่งเพิ่มวิชานรกอมตะก็เข้าสู่ประตูแห่งการฝึกตน ศักยภาพของเขาพอจะพูดได้ว่าพุ่งสูงขึ้นจนอยู่ในระดับที่น่ากลัวอยู่พอสมควร

ด้วยศักยภาพของเขาในตอนนี้ ต่อให้ต้องเจอกับนักบู๊ระดับแปดขั้นต้นฝีมือดีก็ยังสู้ไหว

แถมพวกลูกสมุนหลายสิบคนพวกนี้พวกเขายังไม่เคยฝึกวิชาบู๊เลยด้วยซ้ำ ในร่างกายไม่มีคลื่นพลังปราณอยู่เลยสักนิด คาดว่าน่าจะเป็นพวกอันธพาลข้างถนน

ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางจึงไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาแน่นอน

ลู่เสี้ยงหยางก็จัดการประมือกับพวกเขาอย่างรวดเร็วในทันใด

ลู่เสี้ยงหยางต่อยออกไปหนึ่งหมัด ต่อยชายร่างกำยำล่ำสันที่เข้าใกล้เขาที่สุดปลิวออกไป

โครม โครม โครม!

ร่างของเขาลอยกลับหัวอยู่กลางอากาศ เหมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่ลูกหนึ่ง ทำให้ชายกำยำหลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาโดนกระแทกปลิวไปด้วยกัน หลังจากร่วงลงบนพื้น ก็ล้วนพากันกระอักเลือดสดออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ตามกันไปติด ๆ ลู่เสี้ยงหยางเตะออกไปอีกครั้ง เตะเอวของชายคนหนึ่งจนแบ่งเป็นสองท่อน งอให้เห็นเป็นรูปตัว V

หนุ่มหล่อถูกทำให้หวาดกลัวจนปัสสาวะราดอย่างจัง เขาพาลูกสมุนมาหลายสิบคน นึกไม่ถึงว่าจะถูกเจ้าหมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าซัดหมอบอย่างง่ายดายเช่นนี้

“หา?” โอหยางรั่วสุ่ยมองลู่เสี้ยงหยางอย่างเหม่อลอย เพียงแต่รู้สึกว่าร่างกายของเขาดูแล้วก็ไม่ได้มีกล้ามเนื้ออะไรขนาดนั้น แต่กลับเต็มไปด้วยพลังที่ทำให้ผู้หญิงหลงใหลอย่างบ้าคลั่ง

เพียงแต่ ยิ่งมองดูลู่เสี้ยงหยาง เธอยิ่งรู้สึกว่าดวงตาของลู่เสี้ยงหยางนั้นคุ้นตาเหลือเกิน เห็นได้ชัดว่าเธอต้องเคยเจอเขามาก่อนแน่ ๆ แต่ว่ากลับนึกไม่ออก

เอ๋... นี่...

กลุ่มคนที่ล้อมวงกันดูอยู่ก็ตะลึงตาค้างกันทุกคน นี่กำลังเล่นหนังกันอยู่เหรอ? คนคนเดียวก็สามารถล้มคนร่างกายกำยำล่ำบึกได้ตั้งสิบกว่าคน

แม่มึงเถอะ ! นี่มันองอาจกว่าวีรบุรุษแห่งยุคในภาพยนตร์เสียอีกจริง ๆ

ตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจคนจำนวนมากที่กำลังตกตะลึงอยู่ สองมือไพล่หลัง เดินเข้าไปจนถึงข้างกายของหนุ่มหล่อ

ไม่ต้องให้ลู่เสี้ยงหยางลงมือ หนุ่มรูปหล่อก็โดนทำให้กลัวจนเข่าอ่อน ก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเทิ้ม ปากก็ร้องขอชีวิตว่า “ไว้ชีวิตข้าเถอะ ไว้ชีวิตข้าเถอะ ต่อไปข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”

“ฮึ” ลู่เสี้ยงหยางแค่นเสียงหึในจมูก พูดอย่างเยือกเย็นว่า “แดนมนุษย์อย่างแกไม่สมควรจะได้เป็นผู้ชาย”

ตอนที่พูดคำนี้ ปราณของลู่เสี้ยงหยางโคจรอยู่ที่คอหอย ปรับแก้ตำแหน่งคอหอยที่ส่งเสียง ดังนั้นเสียงของเขาก็ถูกเปลี่ยนไปเช่นกัน

นั่นรวมถึงประโยคแรกที่ลู่เสี้ยงหยางพูดตอนที่เพิ่งจะออกโรงก็ใช้ทักษะนี้เปลี่ยนเสียงเช่นเดียวกัน

ดังนั้น แม้แต่โอหยางรั่วสุ่ยที่ฉลาดหลักแหลมหาใดเปรียบยังจำลู่เสี้ยงหยางไม่ได้

เมื่อเสียงพูดของลู่เสี้ยงหยางจบลง เท้าก็ยกขึ้นเหยียบลงไปที่กล่องดวงใจของหนุ่มรูปงาม

“อ้าก!” กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหนุ่มหล่อบิดเบี้ยวในทันที เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าไข่ของตนแตกเสียแล้ว