หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 548

บทที่ 548 ทะลุแดน

หลังจากนั้นจู๋หวินจ้องมองการทะลุแดนของลู่เสี้ยงหยาง

ส่วนลู่เสี้ยงหยางจดจ่ออยู่กับการทะลุแดน จึงไม่รู้เลยว่าจู๋หวินกำลังจับจ้องเขาอยู่

ตอนนี้พลังปราณของลู่เสี้ยงหยางแผ่ซ่านออกมาไม่หยุด ดานเถียนของเขาเสมือนกับภูเขาไฟที่มีชีวิต มีเปลวไฟมหึมาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

ปราณเหล่านี้ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขา ทุกที่ที่ไหลผ่าน จะเกิดความเจ็บปวดอย่างมาก

ราวกับถูกหักกระดูก และงอกขึ้นมาใหม่ กล้ามเนื้อถูกขยายจนฉีกขาด ประสานกลับไปใหม่ เส้นเลือดถูกยืดออก

ความเจ็บปวดยากที่จะอธิบาย ลู่เสี้ยงหยางแทบจะเป็นลมหมดสติ แต่ลู่เสี้ยงหยางรู้ดี ตอนนี้เป็นช่วงสำคัญที่เขาจะได้ทะลุแดน จะหมดสติไปไม่ได้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้น เขาก็จะพ่ายแพ้ เพราะงั้นเขาต้องใช้สมาธิอย่างมากเพื่อให้ตัวเขารู้สึกตัวอยู่

อันที่จริงการบำเพ็ญนี้เป็นการขัดต่อกฎแห่งสวรรค์อยู่แล้ว มันขัดต่อการพัฒนาตามกฎระเบียบของหลักวิทยาศาสตร์

เพราะงั้นในขณะที่ทะลุแดน จึงจำต้องมีข้อแลกเปลี่ยน

ยังดี ที่ความเจ็บปวดนี้อยู่ไม่นาน เพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น

ความเจ็บปวดของร่างกายลู่เสี้ยงหยางหายไปสิ้น แทนที่ด้วยความสบายตัวอย่างบอกไม่ถูก

ร่างกายรู้สึกอบอุ่น เสมือนกับแช่น้ำแร่

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ดานเถียนของเขาใหญ่ขึ้นหนึ่งรอบ

ก่อนหน้านี้ ดานเถียนของเขามีขนาดใหญ่เท่ากำปั้นของทารก แต่ตอนนี้กลับใหญ่เท่ากับกำปั้นของเด็กน้อย

ปราณในดานเถียน โหมกระหน่ำเหมือนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่

ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้น ในที่สุดตอนนี้เขาก็มาถึงนักบู๊ระดับแปดตอนกลางจนได้

จู๋หวินที่นั่งอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วแน่น เธอรู้สึกว่าการทะลุแดนของลู่เสี้ยงหยางจะสามารถก้าวไปไกลกว่านี้

เธอรับรู้ได้ โอกาสในการทะลุแดนของลู่เสี้ยงหยางยังมีอยู่ หากปล่อยให้สิ้นเปลืองไปเฉยๆ ก็น่าเสียดายแย่

แต่ดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงพอที่จะลองรับนักบู๊ระดับแปดตอนปลายได้

เพราะงั้น ลู่เสี้ยงหยางจึงเลือดที่จะละทิ้งไป ไม่เช่นนั้น เขาเองก็ไม่อยากทิ้งโอกาสไปดื้อๆ อยู่แล้ว

“ฮ่าฮ่า ฉันจะช่วยตายเอง” จู๋หวินหัวเราะออกมา เรียวแขนอันบอบบางหยิบเม็ดยาสีทองออกมา

เม็ดยาสีทองนี้มีขนาดใหญ่เท่ากับลูกพลัม ลักษณะสีทอง ราวกับว่าถูกกลั่นด้วยทองคำ มีลวดลายประหลาดบนนั้น ดูแล้วช่างมีเสน่ห์ที่ลึกล้ำน่าค้นหา

ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ยาธรรมดา

ซวบ!

เพียงแค่ดีดเบาๆ เม็ดยาสีทองก็ลอยไปอยู่เหนือหัวของลู่เสี้ยงหยาง หมุนรอบตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

ซวบซวบซวบ!

ลำแสงสีทองทอประกายออกมาจากเม็ดยา สาดส่องลงไป ตกอยู่ที่ร่างของลู่เสี้ยงหยางทั้งหมด ห่อหุ้มร่างของเขาเอาไว้ เสมือนกับว่าเป็นลำแสงที่ทอดลงมาจากสวรรค์ครอบตัวของเขาเอาไว้

ลู่เสี้ยงหยางยังไม่รู้ตัว ปราณในดานเถียนที่เพิ่งสงบลงเกิดปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง พวยพุ่งเข้าไปที่ดานเถียนต่อเนื่อง

อะไรกัน? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เมื่อสักครู่เขามัวแต่จดจ่ออยู่กับร่างกายตัวเขาเอง จึงไม่รู้ว่าในสิ่งที่จู๋หวินทำลงไปทั้งหมด

ความเจ็บปวดของกระดูกถูกหัก กล้ามเนื้อถูกสร้างขึ้นใหม่ อวัยวะในร่างเจ็บปวดทรมาน ก่อนที่จะกลับเข้าที่เข้าทาง

คราวนี้ความเจ็บปวดต่อเนื่องยี่สิบนาที เป็นสองเท่าเมื่อสักครู่

ลู่เสี้ยงหยางเจ็บปวดทรมานจนแทบหมดสติ ดีที่เขามีจิตที่แข็งแกร่ง กัดฟันแน่นทนต่อไป

เปี๊ยะ!

เมื่อความเจ็บปวดทั้งหมดหายไป ร่างของลู่เสี้ยงหยางส่งเสียงคำรามดังลั่น รู้สึกสบายตัว ร่างกายมีพลังอันกล้าแกร่ง

ลู่เสี้ยงหยางมีความรู้สึก เหมือนว่าหมัดของเขาจะต่อยทะลุเขาได้ทั้งลูก

นักบู๊ระดับแปดตอนปลาย

ภายในระยะครึ่งชั่วโมง ลู่เสี้ยงหยางก้าวไปอีกขึ้นจนได้

เอ๋? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

จู๋หวินสังเกตเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางหยุดอยู่ที่นักบู๊ระดับแปดตอนปลาย ไม่ได้ไปถึงนักบู๊ระดับเก้าอย่างที่เขาคิดเอาไว้

ใบหน้าที่งามสง่าตกตะลึง

ตามหลักแล้ว ปราณในร่างกายของลู่เสี้ยงหยาง เพียงพอที่จะไปให้ถึงนักบู๊ระดับเก้าแล้วแท้ๆ

ถ้างั้นก็มีเพียงอย่างเดียว ดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางแตกต่างจากดานเถียนของคนอื่น

ปริมาณปราณที่เท่ากันคนอื่นสามารถทะลุไปให้ถึงระดับเก้า แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยาง ผลักเขาไปได้แค่นักบู๊ระดับแปดตอนปลาย

น่าเหลือเชื่อ สิ่งนี้ทำให้จู๋หวินสนอกสนใจเข้าไปใหญ่ นายหมอนี่ไม่ธรรมดา