หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 550

ลู่เสี้ยงหยางนึกไม่ถึงเลย ว่ารองเจ้าสำนักเทียนจะไล่ตามมาได้เร็วถึงขนาดนี้ ชายหนุ่มหันกลับไปที่จู๋หวินด้วยความตื่นเต้น

จู๋หวินในตอนนี้ยังเหมือนเสมือนกับพระที่เข้าฌาน ร่างบางนั่งอยู่บนโขดหินนิ่งไม่ไหวติง

แต่พลังงานที่อ่อนแอที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ สามารถอยู่ได้เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น และถูกพลังงานที่แข็งแกร่งกลบกลืนอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกันพลังงานสีดำที่เผยขึ้นบนใบหน้าของเธอเอง ก็อยู่ได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น เสมือนกับแฟลช เพียงชั่วพริบตาก็ถูกแสงรัศมีสีข่าวกลบกลืนจนสิ้น

ลู่เสี้ยงหยางรู้ดีว่าการปิดผนึกในร่างกายของเธออ่อนแอลงทุกที แต่ก็ยังไม่ได้สูญเสียไปซะทีเดียว

ผนึกเหล่านี้เสมือนกับโรคมะเร็ง หากไม่กำจัดเสียให้สิ้นซาก ยังไงซะก็จะก่อให้เกิดหายนะ

รองเจ้าสำนักเทียนเหมินจับจ้องไปที่จู๋หวิน ด้วยใบหน้าแห่งความอาฆาต

หากเขาคาดไม่ผิด จู๋หวินยังต้องใช้เวลาอีกหนึ่งนาทีในปากเปิดผนึก

และในหนึ่งนาทีนี้ การที่เขาจะทำการสังหารไอ้หมอนี่ทิ้งเสีย นั้นมากพอแล้ว

ถึงตอนนั้นค่อยสังหารจู๋หวินซะก็ง่ายยิ่งกว่าง่าย

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รองเจ้าสำนักเทียนเหมินไม่คิดจะหยุดนิ่ง เขาเตรียมลงมือทำตามแผนการในทันที

แขนขวาง้างขึ้น เลื่อนไปทางหน้าอกอย่างเบามือ พลังงานสีดำมากมายนับไม่ถ้วนไหลทะลักออกมาจากฝ่ามือของเขา จับกลุ่มกันจนกลายเป็นแสงเงาสีดำ

ภายในแสงเงาสีดำนั้น ใบหน้าที่น่ากลัวปรากฏขึ้นมากมาย ดุจดั่งนรกใต้พิภพ พลอยทำให้ผู้คนที่พบเห็นจำต้องหัวชาไปตามๆ กัน

ลู่เสี้ยงหยางรูม่านตาขยาย ในสถานการณ์ตอนนี้ เขาไร้ทางเลือกอื่นใด ได้แต่กัดฟันสู้

ปัง!

ปราณในร่างกายแผ่ออก ปราณเสมือนกับแม่น้ำใหญ่ ที่วนเวียนอยู่รอบกายลู่เสี้ยงหยาง

เสียงฟ้าร้องดังก้องจากร่างของลู่เสี้ยงหยาง ราวกับสายน้ำบนฟากฟ้าไหลผ่าน

ลู่เสี้ยงหยางเป็นฝ่ายขยับฝีเท้า พุ่งเข้าไปที่รองเจ้าสำนักเทียนเหมิน

ชายหนุ่มมีความว่องไวขีดสุด เสมือนกับสายฟ้า ประชิดร่างของรองเจ้าสำนักเทียนเหมินอย่างรวดเร็ว

ปัง!

ดุจดั่งสายฟ้าฟาดในอากาศที่แจ่มใส ลู่เสี้ยงหยางง้างหมัดขึ้น เหวี่ยงไปที่รองเจ้าสำนักเทียนเหมิน

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเป็นเพียงนักบู๊ระดับแปดเท่านั้น จึงไม่สามารถปราณแผ่รังสีได้

แต่หมัดของเขาเสมือนกับกลายเป็นพลังอันแข็งแกร่งที่บ้าคลั่ง เสมือนกับสายธารที่พุ่งไปทางรองเจ้าสำนักเทียนเหมิน

ปัง!

อากาศสั่นสะเทือน อากาศถูกอัดเข้าอย่างจัง หมัดของลู่เสี้ยงหยางดุจดั่งหมัดโบราณ ที่เหวี่ยงพุ่งไปทางรองเจ้าสำนักเทียนเหมิน

รองเจ้าสำนักเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าไม่เจอเพียงไม่กี่วันความสามารถของลู่เสี้ยงหยางกลับพัฒนาขึ้นมาก

การฝึกฝนของเขา ช่างน่าทึ่งยิ่งนัก

หากแต่หลังจากที่เกิดความตกตะลึงเพียงเล็กน้อย สายตาของรองเจ้าสำนักเทียนเหมินกลับมาอาฆาตอีกครั้ง

คนแบบนี้ในอนาคตหากเติบโตขึ้นมา ต้องเป็นศัตรูตัวฉกรรจ์แน่ วันนี้ต้องฆ่าเขาให้ได้

ซวบ!

แขนขาดของรองเจ้าสำนักเทียนเหมินถูกง้างขึ้น ค่อยๆ สัมผัสลงกับพลังงานสีดำตรงหน้า

พลังงานสีแดงราวกับใบมีดที่ถูกโยนออกไปที่ลู่เสี้ยงหยางในตอนกลางคืน

ลู่เสี้ยงหยางรูม่านตาขยายอีกครั้ง เขารู้สึกได้ ว่าพลังงานสีดำนี้แข็งแกร่งจนสามารถตัดฟ้าตัดดินได้เลย อย่าว่าแค่ร่างกายที่เป็นเนื้อหนังอย่างเขา

หมัดที่ปล่อยออกไปเมื่อสักครู่เปลี่ยนทิศทาง พุ่งที่ไปพลังงานสีดำ

เมื่อสักครู่เขาเพียงโจมตีลู่เสี้ยงหยางด้วยพลังอันน้อยนิดเท่านั้น เพราะงั้นจึงไม่สามารถทำลายชุดเกราะได้ หากเขาใช้ความตั้งใจละก็ ชุดเกราะนี้ช่วยป้องกันอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

ยังไงซะในคราแรกที่อยู่บนตัวของจู๋หวิน ที่ใส่ขุดเกราะนี้เอาไว้ ก็ยังคงถูกเข็มสีดำนั่นแทงทะลุ เข้าไปในร่างกาย

อันที่จริง เกราะชุดนี้สามารถป้องกันได้กับนักบู๊ที่มีระดับต่ำกว่าปรมาจารย์ หากเผชิญกับปรมาจารย์นั้นไร้ค่าแต่อย่างใด

ก่อนหน้านี้จู๋หวินสวมใส่เอาไว้ตลอด นั่นมีความเกี่ยวข้องกับอดีตของเธอ

ชุดเกราะที่สวมเอาไว้บนร่างกาย เป็นความคิดถึงเท่านั้น

แต่หลังจากนั้นเกิดสถานการณ์ฉุกเฉิน เธอจำต้องถอดให้ลู่เสี้ยงหยางสวมใส่

ไม่นาน รองเจ้าสำนักเทียนเหมินปล่อยพลังการโจมตีทั้งหมด

เขายกมือขวาขึ้นราวกับมีดชี้ไปทางหน้าอกของลู่เสี้ยงหยาง ทำการตัดในอากาศ

ซวบ!

กลุ่มไอควันที่ดำก่อตัวขึ้น แสงที่ดำเข้มข้นที่หาที่เปรียบไม่ได้ ค่อยๆ ตกไปที่ลู่เสี้ยงหยาง อย่างรุนแรง

เปรี้ยง!

แสงสีดำนี้ช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน อากาศที่วาดผ่านถูกแยกออกเป็นรอยแตก พลังงานที่รุนแรงและบ้าคลั่ง กระเพื่อมออกมาจากช่องว่างเหล่านี้

ปฏิกิริยาที่น่าสะพรึงกลัวตรงหนี้ เสมือนกับว่าต่อให้มีภูเขาลูกหนึ่งขวางกั้นอยู่ตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง ก็สามารถทะลุฟันลู่เสี้ยงออกเป็นสองท่อนได้เช่นเดียวกัน

“ไม่!”

ลู่เสี้ยงหยางเหงื่อแตกโชกไปทั้งตัว คำรามในใจ เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ถึงความตายที่ห่อหุ้มเขาเอาไว้ จนไม่สามารถหนีรอดไปได้

และมีพลังที่แข็งแกร่งกดร่างของเขาเอาไว้ ทำไมเขาไม่สามารถขยับได้เลย ทำให้เขาดุจดั่งเนื้อปลาบนเขียง ที่ปล่อยให้คนฆ่าฟันอย่าง