หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1

ลู่เจาเจาตายแล้ว

ในฐานะบรรพชนของโลกแห่งการบำเพ็ญฌาน นางได้อุทิศดวงวิญญาณของตนเพื่อช่วยเหลือโลกหล้าและสรรพชีวิตทั้งปวง

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง นางรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังแช่อยู่ในน้ำอุ่น

ตรงหน้า มีแสงสว่างส่องประกายเจิดจ้า

และที่ข้างๆ หู คลับคล้ายคลับคลาจะได้ยินเสียงบางอย่าง “หายใจเข้า... หายใจออก...”

“ฮูหยิน พยายามอีกนิด กำลังจะเห็นหัวเด็กแล้ว”

ยังไม่ทันที่ลู่เจาเจาจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ตัวนางก็ไหลออกไปพร้อมน้ำอุ่นๆ รอบกาย แสงสีขาวตรงหน้าสาดประกายเจิดจ้าบาดตาจนนางต้องหรี่ตาลง

ปากน้อยๆ ของลู่เจาเจากำลังจะขยับ แต่กลับพบว่าลำคอของตนกำลังถูกบีบรัด

ตึง! ผู้คนทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้น

“ฮูหยิน เป็นคูณหนูน้อย แต่...” หมอตำแยอ้ำๆ อึ้งๆ ท่าทางลังเล

และแล้วเสียงทอดถอนใจก็ดังขึ้น “ทารกไม่หายใจ ทารกน้อยเสียชีวิตแล้ว!” ร่างกายของหมอตำแยที่คุกเข่าอยู่บนพื้นสั่นเทา แต่มือของนางกลับกำลังอุดจมูกและปากของลู่เจาเจาไว้

“น่าจะเพราะใช้เวลาคลอดนานเกินไป ทารกน้อยจึงขาดอากาศหายใจ” มามาที่คุกเข่าอยู่ข้างหลังหมอตำแยเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา

สีหน้าของฮูหยินที่อยู่บนเตียงซีดขาว แต่ดวงตาของนางในยามนี้กลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกและเศร้าสลดใจ “ทารกน้อยตายแล้ว? ข้าไม่เชื่อ! รีบอุ้มมาให้ข้าดูหน่อยสิ!”

สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ “ฮูหยิน อย่าดูเลยเจ้าค่ะ ถ้าดูแล้ว ท่านจะไม่มีวันลืม แล้วจะทำใจไม่ได้ไปตลอดชีวิต”

“ข้าผิดต่อหย่วนเจ๋อ ผิดต่อจวนโหว... ท่านแม่สู้อุตส่าห์สวดมนต์ขอพรให้เด็กคนนี้ได้เกิดมาอย่างปลอดภัยทุกวัน” นางให้กำเนิดบุตรชายสามคนแล้ว นี่เป็นบุตรีคนเดียวของนาง

สวี่ซื่อน้ำตาไหล หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดหลั่งรินอาบแก้ม

ลู่เจาเจากระหืดกระหอบพยายามหายใจ ใบหน้าน้อยๆ ที่ถูกอุดไว้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดง

หย่วนเจ๋อ? จวนโหว?

ลู่หย่วนเจ๋อ?!

นี่มันตัวละครในนิยายที่นางอ่านฆ่าเวลามิใช่หรือ

บุตรสาวบุญธรรมได้รับมรดกทั้งหมดของนาง ทั้งยังได้แต่งงานกับพระเอก ครองรักกันอย่างสงบตราบชั่วนิรันดร์

ลู่เจาเจา: อ้อ ข้าก็คือทารกหญิงที่เสียชีวิตตอนแรกคลอดนี่เอง

เกิดใหม่เท่ากับตายหรือนี่!

“ฮูหยิน ทารกที่ตายแล้วจะไม่ได้เข้าสู่สุสานบรรพชน ข้าน้อยจะนำไปฝังเอง ฮูหยินจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดใจ” มามาก้มศีรษะ แล้วค่อยๆ ถอยหลังออกนอกประตูไป

ลู่เจาเจาพยายามดิ้นรน แต่กลับถูกมือเหล่านั้นควบคุมไว้จนไม่อาจขยับได้ ทั่วทั้งร่างกายเริ่มกลายเป็นสีเขียวคล้ำ

แก้มน้อยๆ เริ่มดำคล้ำไปตามลมหายใจที่อ่อนแรงลงเรื่อยๆ

[ทารกที่ตายแล้ว? มารดาเจ้าสิ...ทั้งโคตรเจ้านั่นแหละ... ทารกที่ตายแล้วบ้าอะไร! ข้ายังมีลมหายใจอยู่นะ...]

[ท่านแม่...]

เสียงเด็กน้อยที่อ่อนแรงทำให้จงหย่งโหวฮูหยินลืมตาขึ้น