หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 106

“ไม่ได้เขียนมาหลายปีแล้ว รู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคย อวิ๋นเหนียง ข้าคิดถึงปีนั้นวันที่พวกเรามีความสุขร่วมกัน” ลู่หย่วนเจ๋อกอดเอวนางเบา ๆ

“ใช่แล้ว ตอนพวกเราแต่งงานกันตอนนั้นยังคุกเข่าสาบานใต้แสงจันทร์กันอยู่เลย”

“ถ้าหากทอดทิ้งอีกฝ่ายไป จะต้องมีจุดจบไม่ตายดี ท่านพี่ลู่ ท่านจะหลอกข้าหรือไม่?” ความอบอุ่นอันแผ่วเบาของสวี่ซื่อถ่ายทอดออกมา

ลู่หย่วนเจ๋อกอดนางเอาไว แต่จิตใจกลับวอกแวก ไม่ได้สนใจสิ่งที่นางจะพูดเลย

“ไม่หรอก ถ้าหากข้าหลอกเจ้า ข้าขอให้ไม่ได้ตายดี”

สวี่ซื่อเผยรอยยิ้มตื่น ๆ ออกมา ท่านพี่ลู่ ท่านต้องทนรับมือให้ดี ๆ ล่ะ

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ได้ใกล้ชิดกับสวี่ซื่อมาเก้าเดือนแล้ว

เมื่อก่อนมักจะรังเกียจสวี่ซื่อที่ไม่อ่อนหวานเท่ากับเผยเจียวเจียว แต่ตอนนี้...

กลับค่อนข้างคิดถึงความเชื่อฟังและเป็นเด็กดีของสวี่ซื่อ

เมื่อนึกถึงความโกรธที่เขาได้รับมาตอนที่อยู่ข้างนอกในวันนี้ ลู่หย่วนเจ๋อก็รู้สึกหัวร้อนอย่างมาก เขาเสียหน้าเพราะเผยเจียวเจียวหลายครั้งหลายคราติดต่อกัน เขาจึง...คิดถึงภรรยาผู้รู้ความที่อยู่ที่จวนขึ้นมา

ตั้งแต่ที่สองมือของเขาโอบกอดไปที่สวี่ซื่อ ร่างกายของสวี่ซื่อก็แข็งทื่อไปเล็กน้อยและขนลุกชันขึ้นมาอย่างหนัก นางรู้สึกอยากจะอาเจียนอย่างมาก

เขาอาศัยอำนาจตระกูลสวี่ปีนขึ้นมา และยังอาศัยมือของตัวเองทำลายตระกูลสวี่อีก สวี่ซื่อกดปลายลิ้นเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย กัดจนมีกลิ่นคาวเลือดออกมา

ยังไม่ถึงเวลาที่จะฉีกหน้ากัน

“อ๊อก...” เมื่อแก้มของลู่หย่วนเจ๋อเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ สวี่ซื่อก็ปิดปากเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะอาเจียนลมออกมา

ลู่หย่วนเจ๋อตกใจเล็กน้อย

สวี่ซื่อรีบผลักเขาออกไป พร้อมกับทำสีหน้ารู้สึกผิด “ท่านโหว...เมื่อครู่ข้าได้กลิ่นอะไรเหม็น...” นางปิดจมูกแล้วอาเจียนลม ๆ ออกมา

“คนในใต้หล้าก็โง่เขลานัก นางสามารถแอบมีชู้ ออกมาขโมยผู้ชายได้เช่นนี้ ยังจะไปเชื่อกันอีกว่านางจะสร้างปาฏิหาริย์ได้? ครั้งนี้จึงเละไปด้วยขี้นก เฮ้อ แม้แต่สวรรค์ก็ยังทนดูไม่ได้เลย” สวี่ซื่อพูดอย่างใจเย็น

และดูเหมือนว่าจะไม่เห็นสีหน้าที่แข็งทื่อยิ่งขึ้นของลู่หย่วนเจ๋ออยู่ในสายตา

“อวิ๋นเหนียงพูดเช่นนี้ ทำไมใจร้ายจัง?” ลู่หย่วนเจ๋อเลิกคิ้วแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย

สวี่ซื่อเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ท่านโหวพูดเช่นนี้ได้อย่างไร? ข้าเป็นภรรยาหลวงนะเจ้าคะ ในใต้หล้านี้มีภรรยาหลวงคนไหนที่ชอบอนุกันบ้าง?”

“อีกอย่าง เผยซื่อคนนั้นเสื้อผ้าก็ถูกคนอื่นเปลือยหมดแล้ว และยังมาเป็นอนุของคนอื่นอีก นางทำตัวหน้าไม่อายเช่นนี้ยังกลัวคนอื่นจะพูดว่าด้วยหรือ?”

“ข้าว่านะ ชู้รักของนางคนนั้นคงมีความสามารถมากทีเดียว คาดไม่ถึงว่าจะปิดบังภรรยาหลวงมาได้ตั้งหลายปี คิดดูแล้วก็เป็นเรื่องที่ทำร้ายจิตใจเหมือนกันนะ” สวี่ซื่อบ่นออกไปหนึ่งประโยค

“เพียงแต่น่าเสียดายที่ลู่จิ่งไหวก็เป็นลูกนอกสมรส ชิชะ...” น้ำเสียงชิชะที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง