หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 108

ในเนื้อหยกสีขาวที่โปร่งใส ถึงขั้นมีเมฆมงคลล่องลอย คล้ายความจริงคล้ายความฝัน ไม่เหมือนสิ่งของในโลกมนุษย์

จี้หยกชิ้นนี้อุ่นเมื่อถือในมือ ทำให้คนสบายใจมาก

“เกรงว่าจะเอาไปเอาอกเอาใจนางแพศยาที่อยู่ข้างนอก” เติงจือด่าคำหยาบหนึ่งประโยค

สวี่ซื่อหัวเราะเยาะ “ฝันไปเถอะ! นี่เป็นของที่เก็บไว้ให้เจาเจาของข้า” ขณะนี้สวี่ซื่อนึกได้ เกรงว่าลู่หย่วนเจ๋อจะมาเพื่อจี้หยก

จี้หยกชิ้นนี้ หรือมีสิ่งที่มหัศจรรย์บางอย่าง?

แต่ของสิ่งนี้นางเล่นเป็นประจำ ก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกสักนิด

ลู่เจาเจานั่งอยู่บนตั่ง ปากก็กินมันเทศเผาอยู่ และดื่มน้ำแกงไปเล็กน้อย

ดวงตากลับหยุดอยู่บนตัวสวี่ซื่อ

นางเกาศีรษะอีกครั้ง หยกลายมังกรกับเมฆมงคล เอาแต่รู้สึกคุ้นหูนิดๆ

ไม่ใช่เห็นจากในหนังสือ เป็นความคุ้นเคยภายในจิตใจ

【ให้ข้าดูหน่อย ให้ข้าดูหน่อยซิ……】

【ท่านแม่รีบดูลูกสาวที่เรียบร้อยของท่านซิ……】ลู่เจาเจาทำหน้าคาดหวัง

สวี่ซื่อยิ้มบางๆ สาวน้อยคนหนึ่งขี้สงสัยมากจริงๆ

“ให้เจาเจาดู...” สวี่ซื่อก็ไม่แกล้งนาง ของสิ่งนี้ช้าเร็วก็ต้องส่งต่อให้เจาเจา

จี้หยกยัดมาในมือ ลู่เจาเจาค่อยๆ ก้มหน้าลง

เด็กน้อยตกใจในทันที เย้!!

【อา!!】ลู่เจาเจากรีดร้องในสมอง สวี่ซื่อตกใจปิดหู รู้สึกเพียงเจ็บหูมาก ไม่ได้ยินอะไรเลย

นี่ไม่ใช่ของนางหรือ?!!

พระเจ้า นี่เป็นจี้หยกสะสมของนางตอนอยู่โลกแห่งการบำเพ็ญฌาน กรี๊ดดด!!

ปีนั้นตอนนางอุทิศตน น่าเสียดายของมีค่าเหล่านี้ จึงถอดจี้หยกออก มันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร??

ขณะนี้ในปากนางก็สวดคาถาอย่างไม่รู้ตัว และรู้สึกพลังมหาศาลหนึ่งไหลจากจี้หยกเข้าสู่ภายในร่างกายของนาง

ดูเหมือนจะกัดคนอย่างนั้น

เจาเจาน้อยได้ยินเสียงของแม่ เมื่อเงยหน้าขึ้น สวี่ซื่อก็เห็นดวงตาที่เกิดจากความโกรธของนาง

“แงๆ...” สวี่ซื่ออุ้มนางขึ้นมา นางจึงร้องไห้แงๆ ออกมาแล้ว

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ......” ดวงตาจมูกลู่เจาเจาแดงก่ำ น้ำตาตกเม็ดใหญ่ๆ ตนน่าเวทนาจริงๆ

มิติเก็บของตน กลับระเหเร่ร่อนไปอยู่ในมือตัวปลอมแล้ว

มือเล็กนางชี้ท้องฟ้าสั่นๆ “เน้......ฉะหวาน......” ฮือ ฮือ ฮือ พระเจ้าชั่ว เจ้าไม่ใช่คนดี

ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้ง

“อะไรหวาน อะไรหวาน? อยากกินลูกอมแล้ว?” เติงจือปวดใจสงสาร รีบเข้ามาโอ๋

เสียงฟ้าร้องดังอยู่ไกลๆ แต่ไม่กล้าเข้าใกล้เมืองหลวงสักนิด

ลู่เจาเจานิ่งเงียบไม่พูดจา กอดคอของแม่นางไว้ ร้องไห้แงๆ