หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 112

เติงจือได้ยินเสียง หัวใจถึงหล่นดังตุบ

เห็นท่าทางเบะปากของคุณหนูน้อย ถึงพบว่าเด็กน้อยระบายความโกรธแทนฮูหยิน

นางถอนหายใจ แล้วอุ้มคุณหนูน้อยเข้าประตูลานบ้าน

“ฮูหยินโปรดอภัย เมื่อครู่บ่าวไม่ทันระวังชนเข้ากับต้นหอมหมื่นลี้ ทำให้คุณชายรองได้รับความเย็นแล้ว” เติงจือเอ่ยขอโทษไปทางคุณชายรอง แล้วก็อุ้มเจาเจาเข้าประตู

ลู่เจิ้งเย่ว์กำลังปัดกองหิมะให้ซูจื่อชิงด้วยความสงสาร

สายตาหยุดบนตัวลู่เจาเจา ก็ละสายตาไม่ได้แล้ว

เป็นเด็กน้อยที่น่ารักจริงๆ

“ท่านแม่......” นางเอ่ยปาก สายตาลู่เจิ้งเย่ว์ก็เหมือนเห็นผีอย่างนั้น

นี่มัน……

เป็นเสียงในสมองเขาไม่ใช่หรือ

เมื่อครู่ เมื่อครู่เป็นเสียงในใจของนางหรือ?

สวี่ซื่อมองลู่เจิ้งเย่ว์หนึ่งครั้งอย่างอารมณ์เสีย “นี่เป็นน้องสาวเจ้าเจาเจา”

ลู่เจิ้งเย่ว์เคยได้ยินเรื่องของเจาเจา สวี่ซื่อแบ่งปันเรื่องน่าสนใจของน้องสาวกับเขาบ่อยๆ อย่างเช่น นางชอบดูดนิ้วมือที่สุด เจอเพื่อนที่ใจตรงกัน ยังยื่นนิ้วมือที่เต็มไปด้วยน้ำลายให้คนเขา

น้องสาวน่ารักกว่าในจินตนาการเขาอีก

“เจาเจา ข้าเป็นพี่รอง......” เขายังคุกเข่าอยู่บนพื้นหิมะ ขานเรียกชื่อตาปริบๆ

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น “คน......คนโง่”

【คนโง่จะเป็นพี่ชายของข้าไม่ได้……】

【ไอ้หยา คนคลั่งรักแพร่เชื้อได้หรือเปล่า?】

ลู่เจิ้งเย่ว์ไม่เข้าใจคนคลั่งรักหมายความว่าอะไร แต่เดาดู เขาเดาได้แปดเก้าส่วนสิบ

เห็นความรังเกียจที่แสดงออกบนใบหน้าเด็กอายุสิบเดือน ลู่เจิ้งเย่ว์อดไม่ได้ที่จะปวดใจ

“เติงจือ เจ้าพาแม่นางซูไปหมิงซินหยวนเถอะ”

ซูจื่อชิงท่าทางอาลัยอาวรณ์ มองลู่เจิ้งเย่ว์แล้วพยักหน้า ถึงได้ตามเติงจือไปแล้ว

รอซูจื่อชิงจากไป สวี่ซื่อก็ไม่ได้ทรมานบุตรชายต่อ แค่ยกมือให้เขาลุกขึ้น

“ท่านแม่ ลูกรู้ท่านสงสารลูก” ลู่เจิ้งเย่ว์ยิ้มตาหยี เข่าแข็งและชาอยู่บนพื้นหิมะ ทำเสียงซูดปากเบาๆ ถึงยันเข่าลุกขึ้น

อิ้งเสวี่ยรีบยกชาร้อนให้เขา “อบอุ่นร่างกาย อย่าปล่อยให้เป็นโรคเรื้อรัง”

รูปโฉมเด็กหลายคนของตระกูลลู่นับได้ว่าดีเยี่ยม ลู่เจิ้งเย่ว์ย่อมจะไม่แย่อยู่แล้ว

เขาเดินกะโผลกกะเผลกเข้าประตูไป

“ท่านแม่ ข้ากับชิงชิงรักกันจริงๆ” น้ำเสียงลู่เจิ้งเย่ว์จริงใจ

สวี่ซื่อพูดด้วยความโกรธ “เจ้ามีสมองหรือไม่กันแน่ ข้าดูนางเป็นแค่คนหลอกลวงคนหนึ่ง”

ลู่เจิ้งเย่ว์พูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านแม่ ใต้หล้ามีคนมีเงินมากมาย เหตุใดนางต้องหลอกข้าเพียงคนเดียวเล่า?”