หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1258

เซวียนจี้ชวนเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วหัวเราะเบา ๆ

“เสด็จอาหนุ่มช่างน่าสนใจจริงๆ”

“ในเริ่มแรกที่เหล่าผู้สืบสายเลือดของราชวงศ์แย่งชิงบัลลังก์กัน ฆ่าฟันจนบาดเจ็บนับไม่ถ้วน ตระกูลเซวียนอันยิ่งใหญ่ กลับหาผู้สืบทอดไม่ได้สักคน...”

“บรรดาขุนนางคุกเข่านอกวัดโบราณ ขอให้เสด็จอาหนุ่มลาสิกขาขึ้นครองราชย์ ช่วยชีวิตชาวเมืองตงหลิง”

“เสด็จอาหนุ่มมุ่งมั่นในพุทธไม่ข้องเกี่ยวกับทางโลก บัดนี้ ไม่มีผู้ใดเชิญเจ้า กลับออกจากภูเขาด้วยตนเอง” หางตาของเซวียนจี้ชวนแดงเล็กน้อย อดกลั้นความดุร้าย

สีหน้าของเสด็จอาหนุ่มเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“จี้ชวน เหตุใดเจ้าจึงคิดเช่นนี้? บัดนี้ราชวงศ์เหลือเพียงเจ้าข้าที่พึ่งพาได้ หากไม่คอยช่วยเหลือกันและกัน ตงหลิงจะหัวเราะในวาระสุดท้ายได้อย่างไร?” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ราวกับถูกคำพูดของเซวียนจี้ชวนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส

เซวียนจี้ชวนมองเขาอย่างเกียจคร้าน

“ไม่หัวเราะในวาระสุดท้ายแล้วมีอันใดสำคัญเล่า? พินาศไปพร้อมกันเสียเลย ความเป็นความตาย มีสิ่งใดให้กลัว..." เขากล่าววาจาอันบ้าคลั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ใบหน้าของเสด็จอาหนุ่มกระตุกคราหนึ่ง

“เสด็จอาหนุ่ม ท่านคงไม่คิดว่า เราเป็นลูกพลับนิ่มรังแกง่ายกระมัง?” เซวียนจี้ชวนถึงกับหัวเราะออกมา

เหตุใดยังมีคนคิดว่าเขาเป็นคนจิตใจอีกเล่า? เขารู้สึกเพียงว่ามันน่าขำ

เซวียนจี้ชวนลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงไปหาเขาอย่างเนิบช้า

เสด็จอาหนุ่มฝ่าเท้าโงนเงย ถอยหลังไปก้าวหนึ่งทันที

เซวียนจี้ชวนกล่าวอย่างเรียบเฉย “ในตอนที่เรายังเคารพเจ้า เจ้าคือเสด็จอา หากเราไม่ยอมรับ เจ้าก็มิได้เป็นสิ่งใด...."

เขาเดินเข้าใกล้ทีละก้าวทีละก้าว บุรุษที่สวมอาภรณ์เขียวก็ค่อยๆ ถอยหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย

“ช่างเถิด เจ้าไม่รับน้ำใจก็แล้วไป ข้าเพียงแต่คิดถึงสายสัมพันธ์ของตระกูลอยู่บ้าง จึงออกจากภูเขามาช่วยเจ้า อย่างมากอาตมาก็แค่กลับไป...” เมื่อกล่าวจบ หันศีรษะต้องการเดินออกประตูไป

แต่เพิ่งจะหมุนตัว ยังไม่ทันเหยียบลงไปก้าวหนึ่ง

เซวียนจี้ชวนถือโอกาสชักกระบี่ยาวออกจากข้างเอวขององครักษ์ สะบัดกระบี่ฟันไปยังบุรุษผู้นั้น

เสียงดัง ตึง......

ศีรษะของบุรุษในอาภรณ์เขียวร่วงลงพื้น ดวงตาเบิกกว้าง ราวกับว่ายังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ทั้งยังมีสติเหลืออยู่หลายส่วน

“เสด็จอาหนุ่ม เราไม่ใช่คนจิตใจดีอะไร”

“วังแห่งนี้ ไม่ใช่ที่ที่เจ้าอยากมาก็มา อยากไปก็ไป...”

เสียงตึงหนึ่งเสียง ศพไร้ศีรษะก็ล้มลงทันที

เซวียนจี้ชวนทิ้งกระบี่ยาวลงอย่างส่งๆ ขันทีข้างหลังส่งผ้าเช็ดมือสีขาวหิมะให้ เขาเช็ดคราบเลือดออกจากมืออย่างเชื่องช้า ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มอยู่เล็กน้อย

ขันทีกรูกันออกมาจากมุมห้อง ทำความสะอาดคราบเลือดในตำหนักอย่างระมัดระวัง

การกระทำของเขาในตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะโหดเหี้ยม แต่ยังแฝงด้วยความอำมหิตหลายส่วน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน