หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 126

ตอนที่เข้ามาในวัง ทั้งๆ ที่นางรู้เรื่องโรคระบาด แต่ก็ยังพาลู่เจาเจาเข้ามาด้วย

ลู่เจาเจาอายุแค่สิบเอ็ดเดือน สวี่ซื่อรักนางราวกับไข่มุก แต่กลับยินยอมพานางมาเจออันตราย

เขาคิดว่า หรือจริงๆ แล้วทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ลู่เจาเจา

เขานึกถึงองค์หญิงใหญ่อีกครั้ง คนที่นับถือบูชาเทพเจ้าโกรธจนไม่นับถืออะไร แต่กลับมานับถือลู่เจาเจา

เสด็จพี่หญิงไม่ใช่คนที่จะไร้เหตุผล

“เจาเจา มานี่” ฮ่องเต้ที่ดูอ่อนแรงกวักมือเรียกลู่เจาเจา

เขาคิดว่าตนเองต้องบ้าไปแล้ว

หมอหลวงบอกว่าไทเฮาไม่มีทางช่วยได้แล้ว แต่เขากลับเชื่อทารกอายุแค่สิบเดือน

ลู่เจาเจาสวมหมวกไหมพรม เดิมทีนางอยู่ในอ้อมแขนของเติงจือ แต่เมื่อนางดีดขาก็ไหลลงมาด้านล่าง

นางคลานอยู่กับพื้น

แล้วคลานอย่างรวดเร็วเข้าไปหาฮ่องเต้

ขาสองเดินข้างแกว่งไปมามีหรือจะเร็วสู้ใช้สองแขนสองขาเดิน

เมื่อคลานไปถึงตรงเท้าของฮ่องเต้ นางก็ยื่นแขนออกมา…

ทั้งสองคนสบตากัน

สวี่ซื่อกังวลใจ นั่นคือฮ่องเต้ที่แม้แต่องค์รัชทายาทก็ไม่เคยอุ้มมาก่อน

ยัยเด็กคนนี้…

นางยังอยากจะก้าวไปข้างหน้า แต่เห็นฮ่องเต้ก้มลงมาอุ้มเจาเจาไว้ในอ้อมแขน

ลู่เจาเจายิ้มตาหยี กอดคอของเขา ท่าทางสนิทสนมกันมาก

แม้แต่ฮ่องเต้เองยังตกใจ

ท่าทางของเขา มีองค์ชายไหนที่จะไม่กลัว

อย่าว่าแต่อุ้มเลย แต่มองเพียงนิดเดียวก็ตกใจร้องไห้กลัวกันหมด

เด็กคนนี้ ไม่กลัวเขาสักนิด

ดวงตาของเด็กน้อยโค้ง นางพยักหน้ารัวๆ

ฮ่องเต้ยิ้มบางๆ เด็กนี่ฉลาดจริงๆ ฟังรู้เรื่องด้วย

เขาไม่รอช้า เดินออกไปด้านนอกม่านทันที

ลู่เจาเจายกมือขึ้นมา ยาอายุวัฒนะลักษณะคล้ายหยกมีกลิ่นหอมของหญ้าปรากฏบนฝ่ามือของนาง ยามีขนาดเท่ากับนิ้วมือ เมื่อปรากฏออกมาทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นยา

ฮ่องเต้สูดหายใจลึก ความเหนื่อยล้าหายไปหมด

หนังตาของเขากระตุก

เป็นอย่างที่เสด็จพี่หญิงพูดจริงๆ!

ลู่เจาเจานำยาอายุวัฒนะวางไว้ข้างๆ ริมฝีปากของไทเฮา ยาอายุวัฒนะระเหยเป็นไอสีเขียวก่อนจะซึมเข้าไปในร่างกายของไทเฮา

กลิ่นหอมจางหายไป ฮ่องเต้ได้ยินเสียงลู่เจาเจาตะโกน “โครก…”

เขาหันกลับมา เห็นเจาเจา ชี้นิ้วไปที่พุงกลมๆ “โครกคราก…”

“มัน…โครกคราก…”