หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 139

จากการได้รับการเอาอกเอาใจ

เขายินดีจะคอยรับใช้ดูแลเจาเจาและทำให้ฐานะของเจาเจาสูงยิ่งขึ้นไป

จนเมื่อเจาเจารับประทานอาหารเย็นและกลับไปที่จวน เขายังคงยืนรออยู่ที่ประตูรอให้เจาเจาจากไปโดยไม่กล้าหันหลังกลับ

เมื่อนั่งบนรถม้า เจาเจาก็ปีนขึ้นไปหลับในอ้อมแขนของพี่ชายคนรองอย่างลู่เจิ้งเย่ว์

“เจาเจา วันนี้เกิดอะไรขึ้นที่ตำหนักองค์รัชทายาทงั้นหรือ” ลู่เยี่ยนซูถาม

เจาเจาย่นปากเล็กน้อย “กิงน่องไก่！”

ลู่เยี่ยนซูหนังตากระตุก

“นอกจากน่องไก่แล้วยังมีอย่างอื่นให้กินอีกไหม”

ลู่เจาเจาชะงักไปอยู่นานก็จะพูดอย่างกระมิดกระเมี้ยนว่า “นกพิราบ...” ครั้งนี้ยังได้กินนกพิราบย่าง

“นอกจากกิน！” ลู่เยี่ยนซูทำให้นางโกรธจนปวดหัว

เด็กน้อยขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่นาน “ร้องไห้ ร้องไห้ ท่านพี่รัชทายาทร้องไห้”

หลังจากนั้นก็จิ้มไปที่ศีรษะเล็กๆ “ปึก ปึก...” เพื่อสื่อถึงการโขกศีรษะ

ลู่เยี่ยนซู หรือว่าเจ้าจะบ่นในใจสักหน่อยดีไหม

และในเวลานี้เสียงในใจของนางก็กรีดร้องออกมา [อาหารที่ตำหนักองค์รัชทายาทดีมาก！！]

[นกพิราบย่างอร่อยมาก พอเข้าปากไปแล้วก็ละลาย อร่อยจริงๆ]

[หม้อน้ำแกงคืนนี้ก็อร่อยมาก โอย แน่นท้องไปหมดเลย ทำไมข้าถึงไม่มีสองกระเพาะกันนะ]

[ขาแกะย่างของคืนนี้ข้าก็ไม่ได้กิน น่าเสียดายมาก ได้กลิ่นหอมๆ ...ก็น้ำลายสอแล้ว]

[ฟันงอก ฟันงอก ฟันงอก ฟันรีบงอกเร็วเข้า...]

ลู่เยี่ยนซูปิดหูอย่างเงียบๆ

ช่างเถอะ เขาไม่ฟังก็ได้

เมื่อรถม้ากลับมาถึงจวนจงหย่งโหวก็เป็นเวลาตกกลางคืนแล้ว

วันนี้ลู่หย่วนเจ๋อยังคงอยู่ที่เรือนของซูจื่อชิง

ลู่เยี่ยนซูนั่งอยู่บนรถเข็นด้วยสายตาเย็นเยียบ

“อย่างลู่จิ่งไหวสามารถประพันธ์กลอนระดับนี้ออกมาได้งั้นหรือ” ลู่เจิ้งเย่ว์ได้ฟังกลอนนี้แล้วก็แทบยืนตกใจอยู่ตรงนั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นข้างนอก

ลู่เจาเจาหาวอยู่หลายหวอด [น้องสาวของเขาครอบครองมรดกที่สืบทอดมากว่าห้าพันปีของหัวซย่า！]

[มีจำนวนมากให้เขาลอกเลียนแบบ แน่นอนว่าเขาย่อมสามารถแต่งมันออกมาได้]

มือทั้งสองข้างของลู่เจิ้งเย่ว์กำหมัดแน่น

ลู่เยี่ยนซูพูดเสียงเรียบว่า “การสอบเคอจวี่จะเป็นแค่แต่งกลอนไม่ได้”

ความไม่สบายใจของลู่เจิ้งเย่ว์ค่อยๆ ลดลงราวกับว่าทุกสิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ใหญ่แล้วเป็นเรื่องง่าย

ตกดึก

เจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋ซยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาบอดลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่ให้ลูกศิษย์มองฟ้าแทน

องค์ชายสี่ยังเป็นเณรตัวน้อย ตอนนี้เขากำลังเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว