หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 171

นางยังไม่ได้หย่านมก่อนนอน

“ท่านรัชทายาท ส่งเจาเจามาให้ข้าเถอะ” ลู่เจิ้งเย่ว์พูดเสียงเบา

รัชทายาทส่ายหัวแล้วพูดอย่างระวังว่า “เจาเจายังหลับไม่สนิท ระวังจะทำให้นางตื่น ข้าส่งพวกเจ้าออกจากวังเอง”

“นั่งเกี้ยวของข้าเถอะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันประตูวังปิด”

เจาเจานั้นห่มเสื่อคลุมสีขาวเอาไว้ ตัวของเจ้าเด็กน้อยอบอุ่นมาก นางนอนหลับสบายเลย

ลู่เจิ้งเย่ว์มีความสงสัยในใจ

ท่าทีที่รัชทายาทมีต่อเจาเจานั้น มันช่างเกรงอกเกรงใจเหลือเกิน

จวนจงหย่งโหวนั้นมีหน้ามีตาขนาดนี้เลยเหรอ

“เย็นนี้เจาเจากินไปไม่น้อย อย่าให้นางกินอะไรอีก กลับไปดื่มน้ำอุ่นหน่อยก็พอแล้ว”

เมื่อรัชทายาทพูดกำชับเสร็จ ลู่เจิ้งเย่ว์ก็รอที่จะรับเด็กมา

แต่รัชทายาทยังคงจ้องมองเขานิ่ง

“รัชทายาทมีอะไรจะสั่งเพิ่มเติมไหมพ่ะย่ะค่ะ” ลู่เจิ้งเย่ว์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม

รัชทายาทนั้นราวกับว่าทำตัวไม่ถูก ผ่านไปสักพักจึงได้พูดว่า “พวกเจ้าถือสาที่จะเปลี่ยนพ่อไหม”

รัชทายาทนั้นจริงจัง

นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาปรึกษากับเสด็จพ่อ

หากอยากจะให้เจาเจามาอยู่ในการปกครองของตนอย่างถูกหลัก ก็จัดการลู่หย่วนเจ๋อไปซะ จากนั้นก็แต่งงานกับสวี่ซื่อ มันก็จะถูกต้องตามหลัก

ตุ้บ...

ลู่หยวนเซียวถึงกับล้มลงไปกับพื้นหิมะ

ส่วนลู่เจิ้งเย่ว์ก็ราวกับถูกฟ้าผ่า ไม่ได้สติอยู่นาน

หิมะตกอยู่บนหัวของเขา และเขาก็มองรัชทายาทด้วยความตกตะลึง

รัชทายาทโบกมือๆ “เอาเถอะๆ ข้าเลอะเลือนเอง คำพูดในวันนี้ถือว่าข้าไม่เคยพูดก็แล้วกัน”

และเขาก็พูดอย่างจริงจังว่า “แต่ลู่หย่วนเจ๋อไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อของเจาเจา”

ลู่เจิ้งเย่ว์พยักหน้า “ท่านแม่ก็คิดแบบนี้ขอรับ”

“ถือว่าราบรื่นดี” นอกจากไปทะเลาะกับสุนัขของเสียนเฟยเหนียงเหนียงมา

หลังจากที่พวกเขานั้นพูดคุยกันเสียงเบา ก็ได้อุ้มลู่เจาเจากลับไปล้างตัวง่ายๆ จากนั้นก็พานางกลับไปที่ห้อง

ลู่เจิ้งเย่ว์นอนทิ้งตัวบนเตียง แล้วก็นึกถึงซูจื่อชิง

นางกลายเป็นอนุของตระกูลลู่อย่างถูกต้องแท้จริง

เมื่อนึกถึงเวินหนิง

สายตาของเขานั้นลุกวาว มีความอ่อนโยนที่ตนนั้นก็ไม่ทันจะสังเกต

ในยามกลางคืน ราวกับว่าลู่เจิ้งเย่ว์ตกอยู่ในห้วงความฝัน

และได้ยินเสียงอ้อนวอนและขอร้อง “ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรดคุณช่วยตระกูลสวี่หน่อย ช่วยเจิ้งเย่ว์หน่อย”

“ตระกูลสวี่จะไม่หักหลังทรยศ ลูกหลานของตระกูลลู่นั้นก็เต็มไปด้วยคุณธรรม พวกเขาไม่มีทางหักหลังทรยศ”

“พวกเขาถูกใส่ร้าย ได้โปรดท่านตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย”

ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย เวินหนิงที่ใส่เสื้อผ้าเบาบางนั้นคุกเข่ากับพื้นหิมะอย่างหมดสภาพ ขวางทางรถม้าที่สัญจรไปมา