หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 173

เขานั้นมีสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

เขาและข้าราชการกว่าร้อยยืนอยู่ด้านนอกตำหนักจินหลวน รอให้ขันทีหวังเรียกเข้าพบ

“ใต้เท้าลู่ ครั้งนี้จะได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว ข้าขอยินดีกับใต้เท้าลู่ล่วงหน้าเลยนะ...” มีใต้เท้าบางคนเริ่มที่จะยินดีล่วงหน้าแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อพูดว่า “ยังต้องรอให้ฝ่าบาทนั้นเลื่อนตำแหน่งก่อน”

แม้จะพูดอย่างถ่อมตน แต่ในใจนั้นกลับดีใจอย่างมาก

ผู้คนนั้นเข้าไปยังตำหนักจินหลวนตามยศตำแหน่ง

ลู่หย่วนเจ๋อเพิ่งจะก้าวเท้าซ้ายเข้าไปในตำหนักจินหลวน ก็ได้ยินเสียงที่น่าเคารพยำเกรงดังมาจากบนบัลลังก์ว่า “จงหย่งโหว ไปยืนอยู่นอกตำหนัก”

ลู่หย่วนเจ๋อนั้นมีสีหน้าที่มึนงงอย่างมาก

เรื่องที่เขารับสินบนนั้นถูกรู้เข้าแล้วเหรอ

เรื่องที่เขานั้นมีชู้ถูกคนเปิดโปงแล้วเหรอ

ในหัวของจงหย่งโหวนั้นคิดถึงทุกเรื่องราวผิดที่ได้ก่อเอาไว้!

เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ฮ่องเต้มองดูน้ำมันทาเล็บสีแดงที่ล้างไม่ออกบนมือก็รู้สึกโกรธอย่างมาก

“เป่ยเจานั้นถือขวาเป็นใหญ่ เจ้าก้าวขาขวาเข้าตำหนัก ทำไม คิดจะให้ข้าเคารพนับถือเจ้ารึ”

วันที่สามของปีใหม่

จงหย่งโหวถูกฮ่องเต้ต่อว่าเพราะก้าวเท้าขวาเข้าตำหนัก

เขาไม่มีหวังที่จะได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อยืนอยู่ข้างนอกหนาวจนหน้าชาไปหมดแล้ว

เขาทำอะไรผิด

ฮ่องเต้บอกมาสิ

หลังจากที่เข้าเฝ้าเสร็จ เหล่าใต้เท้าต่างเดินเลี่ยงเขาไป กลัวว่าจะถูกเกี่ยวโยงไปด้วย

นี่เริ่มปีใหม่ก็ทำให้ฝ่าบาทกริ้ว ซวยจริงๆ ใครจะกล้าไปสนใจเขา

รับโทษแทนลูกสาว เป็นธรรมดี!

ลู่หย่วนเจ๋อเห็นเขายิ้มอย่างไม่อาจคาดเดาได้ มันยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจ

ลู่หย่วนเจ๋อกลับมาที่จวนอย่างล่องลอย และได้พบกับท่านผู้นำตระกูลที่กลับบ้านเกิดโดยบังเอิญ

“เงินสามพันตำลึงยังต้องแบ่งให้เป็นสามครั้ง จวนโหวที่ใหญ่โตแบบนี้ไม่มีเงินให้หรือไงกัน”

“ทำไม พวกเจ้าร่ำรวยแล้วก็มาดูถูกญาติยากไร้อย่างพวกเราเหรอ หาว่าพวกข้าเป็นพวกเกาะกินหรือ” ท่านผู้นำตระกูลนั้นด่าด้วยความโกรธ

“ใจกว้างสู้ภรรยาเจ้าไม่ได้เลย!” ท่านผู้นำตระกูลพูดด่า

“ลู่หย่วนเจ๋อ ก่อนหน้านี้พ่อเจ้าออกไปทำมาหากินข้างนอก เขาพาชายหนุ่มวัยรุ่นทุกคนในตระกูลไปจนหมด! แถมยังเอาเสบียงอาหารและตั๋วเงินไปอีก”

“หากไม่ได้คนในตระกูลช่วยเหลือ พวกเจ้าจะมีอย่างทุกวันนี้ไหม”

“เจ้าอย่าอกตัญญูลืมบุญคุณเชียว!” สีหน้าของท่านผู้นำตระกูลแย่มาก

พวกคนในตระกูลที่ตายอยู่ต่างถิ่นนั้น ทุกๆ ปีจะต้องได้เงินบำนาญสิบตำลึง ไม่อย่างนั้นจะเลี้ยงดูเด็กกำพร้าพ่อและหญิงหม้ายยังไง

สีหน้าของลู่หย่วนเจ๋อนั้นมืดมน เขาพยายามไม่โมโหและพูดว่า “หลังจากสามวัน ข้าจะให้คนไปส่งที่ชิงซี จะไม่ให้น้อยเลยแม้แต่ตำลึงเดียว!”