หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 179

เน่ย์เก๋อราชบัณฑิตใหญ่ “ยืมเงินหลานสาวกระหม่อมไปสามร้อยตำลึง ให้ยันต์เวหา บอกว่าเรียกลมเรียกฝนได้ หลานสาวกระหม่อมเชื่อสุดๆ รักและหวงแหนมาก ห้ามหม่อมฉันทำเสีย ต้องเอากลับไปคืน”

ดังนั้น เขาไม่ได้ให้หวังกงกง

ผู้ช่วยเจ้ากรมคลังและเจ้ากรมพิธีการต่างได้ยันต์เพิ่มอายุขัยเคราะห์หนึ่งใบ

“เด็กน้อยบอกว่า ยันต์ใบนี้สามารถเพิ่มอายุขัยสามปี เด็กน้อยหลอกคนเก่งจริงๆ” สองคนต่างยื่นให้หวังกงกงแล้ว

ฮ่องเต้จับยันต์กระดาษสี่ใบ กระแอมเสียงเบาๆแล้วพูดว่า “ยันต์นี่เป็นหลักฐาน เราก็เก็บไว้แล้ว”

“อ้ายชิงทุกท่านลงไปเถอะ” มุมปากยิ้มอย่างห้ามไม่ได้

เจ้ากรมพิธีการผมขาวทั้งหัว เขามองฮ่องเต้อย่างสงสัย รู้สึกขณะนี้ฮ่องเต้มีความสุขแปลกๆ

แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดมาก เพียงแต่ออกพระราชวังไปด้วยกัน

ห้องทรงพระอักษรกับประตูพระราชวังยังมีระยะทางหนึ่ง

แต่วันนี้ฝนตกหนักเหมือนฟ้ารั่วอีกแล้ว

บนพื้นยังมีกองหิมะ เสริมให้ใจคนยิ่งหงุดหงิด

“ฝนนี่นะ ตกเจ็ดวันติดต่อกันแล้ว หลินลั่วส่งข่าวด่วนมาหลายครั้ง เกรงว่าอุทกภัยจะยิ่งรุนแรงขึ้น” เจ้ากรมถอนหายใจ

ใต้เท้าหลิวเน่ย์เก๋อราชบัณฑิตจับยันต์กระดาษอยู่ พูดคล้อยตามว่า “ใช่แล้ว หากหยุดฝนได้ แดดออกสองสามวันจะดีแค่ไหน”

เพิ่งพูดจบ ก็รู้สึกเจ็บและร้อนฝ่ามือ

“เฮ้ย!!!” เขาตกใจสะบัดมือ

ก็เห็นยันต์สีเหลืองนั้นเผาไหม้เองในสายฝน

ยันต์สีเหลืองตกพื้นเผาไหม้ขึ้น

แค่เวลาชั่วพริบตา ยันต์สีเหลืองก็เผาไหม้จนหมด

แต่ที่ทำให้คนตกใจก็คือ

ในขณะที่ยันต์สีเหลืองไหม้หมด ขี้เถ้าตกพื้น

คิดไม่ถึงเริ่มจากตรงนี่ ฝนที่ตกติดต่อกันเจ็ดวัน ไม่คิดว่าจะ......

หยุดแล้ว!!!

เวลาแค่ชั่วพริบตา ฝนตกหนักอย่างฟ้ารั่วก็หยุดลงทันที

เมฆดำหายไป เผยดวงอาทิตย์ขึ้นสูง แสงแดดสาดส่องพื้นดินทีละน้อย

ขณะนี้ทุกคนยังจะยอมออกจากพระราชวังที่ไหน ทยอยกันย้อนกลับ

แต่เดินถึงหน้าประตูพระราชวัง ก็เห็นประตูตำหนักปิดสนิท หวังกงกงยืนยิ้มอยู่ตรงประตูตำหนัก “ฝ่าบาทเหนื่อยแล้ว พักผ่อนไปนานแล้ว ใต้เท้าทุกท่านเชิญกลับเถิด”

พูดจบก็พูดต่อว่า “ใต้เท้าทุกท่าน อะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด จะต้องเข้าใจ” ฮ่องเต้คิดจะปิดบังเอาไว้

เหล่าขุนนางอาวุโสเสียใจในการกระทำมาก

โกรธจนยืดขาออกไปหน้าประตูตำหนัก

เช้าตรู่แบบนี้ ฮ่องเต้พักผ่อนแล้ว หลอกใครกัน??!

ยันต์กระดาษนี่เป็นของจริง!!

ลู่หย่วนเจ๋อถูกยกกลับจวนไปแล้ว

หน้าผากมีเลือด ก้นถูกตีจนแตกแล้ว

“ไอ้เด็กสมควรตาย ไอ้เด็กสมควรตาย นางเป็นอริข้า!”

“ลู่เจาเจาเป็นอริข้า!” ลู่หย่วนเจ๋อโกรธจนตาทั้งสองแดง

นายหญิงใหญ่ได้ยินข่าว ตาแดงร้องไห้วิ่งออกประตูไปแล้ว