หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 192

"อย่าอยู่นานเกินไป รีบไปรีบกลับ ไม่ต้องกลัวเจาเจา"

ฮ่องเต้เห็นว่าเจาเจาอยากไปจึงไม่ได้ห้าม

ลู่เจาเจาเกาะอยู่บนตัวรัชทายาทไปยังตำหนักเสียนชิง

ในตำหนักเสียนชิงมีคนไม่มากนัก เจาเจาสงสัยเล็กน้อยจึงถามรัชทายาท "ด้วยท่าทางดุร้ายขององค์ชายสี่ ที่ดึงดูดสิ่งชั่วร้าย คนในตำหนักที่ปรนนิบัติอยู่ที่นี่ได้ ล้วนเป็นคนดวงเกิดพิเศษเพคะ"

ในอดีต แม้แต่คนในตำหนักก็ตกใจกลัว

เป็นไปตามคาดพอเข้าใกล้ก็รู้สึกถึงลมหนาวจริงๆ

กระทั่งเสียงร้องไห้ที่ดังอยู่ข้างหูเบาๆ

รัชทายาทจึงกุมมือเจาเจาไว้แน่น

องค์ชายสี่ไม่กล้าเลี้ยงไว้ในตำหนัก เพราะมีคดีที่ถูกใส่ร้ายป้ายสีอยู่มากในตำหนัก สิ่งชั่วร้ายมากมาย พวกเขาจึงได้รับแรงดึงดูด

ลู่เจาเจามองไปทางทิศตะวันออกอย่างสงสัยและมองอย่างละเอียด

[ว้าว ว้าว ว้าว มีผีน้ำอยู่ในสระด้วย...]

[ย๊า ย๊า ย๊า ในบ่อน้ำก็มี ฮ่าๆๆๆ พวกมันกําลังปีนออกไปข้างนอก]

[ว้า ยังมีร่างไหม้เกรียมที่ถูกเผาจนตาย ...] ลู่เจาเจาพูดถึงอยู่ตลอดอย่างคึกคัก จนรัชทายาทตกใจกลัวเลยยิ่งเดินเร็วขึ้น

เมื่อวิ่งเข้าไปในตำหนักใหญ่ รัชทายาทก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ระฆังที่ท่านเจ้าอาวาสส่งมาให้แขวนไว้ที่มุมทั้งสี่ในตำหนัก

สามารถป้องกันสิ่งชั่วร้ายได้

ในตำหนัก เสียนเฟยร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก

"หมู่เฟยหวังว่าจะสามารถรับมันแทนได้ ตั้งแต่เจ้าเกิดมาก็ปฏิบัติธรรมอย่างหนักอยู่ในวัด ไม่เคยมีวันที่ดีเลย"

"จวินอัน จวินอัน ทําไมเจ้าจึงไม่สงบสุขเล่า"

"เสียนเฟยเหนียงเหนียง..." รัชทายาทเอ่ยเสียงต่ำ

เสียนเฟยจึงยืนขึ้นและพยักหน้าให้กับรัชทายาท

"พี่ชาย..." องค์ชายสี่ทำความเคารพต่อเขา พี่ชายเคยออกจากตำหนักไปเยี่ยมเขาที่วัด ทั้งสองจึงคุ้นเคยกันอย่างมาก

"ข้าและเจาเจาจะมาหาเจ้า พรุ่งนี้เจ้ากลับวัด ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่" รัชทายาทเอื้อมมือไปข้างหลัง

รัชทายาทถึงกับตกใจ

เขาหันหลังกลับไป

ข้างหลังว่างเปล่า

"เจาเจาล่ะ" รัชทายาทตื่นตระหนก เมื่อกี้ยังอยู่ที่นี่อยู่เลย!

"แย่แล้ว ด้านนอกนั้นไม่สะอาด!" เสียนกุ้ยเฟยเช็ดน้ำตาและวิ่งไปที่ตำหนักหลังทันทีด้วยความตกใจกลัว