หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 194

นางคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง

คราวนี้นางยอมคุกเข่าอย่างเต็มใจ

"เจาเจา เจาเจา เจ้ามีวิธียับยั้งสิ่งชั่วร้ายใช่ไหม"

"เจ้าช่วยพี่จวินอันได้ไหม เขาอายุเพียงหกขวบ จึงต้องอยู่กับพระพุทธรูปโบราณตลอดชีวิต ขอร้องล่ะเจาเจา เจ้าช่วยเขาได้ไหม"

"ป้าขอร้อง ป้าจะเป็นดุจวัวม้า ป้าจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตตอบแทนบุญคุณของเจ้า" เสียนกุ้ยเฟยกระวนกระวายใจจนทำอะไรวุ่นวายไปหมด นางไม่คิดอะไรเลย เพียงแค่อยากช่วยลูกชาย

"ป้าและฮู่กั๋วกงฟู่ จะขอติดตามเจาเจาไปตลอดชีวิต"

เซี่ยจวินอันตกตะลึง ไม่คิดว่าเจาเจาจะเก่งขนาดนี้

ลู่เจาเจาเอียงหัว "สิ่งชั่วร้าย?"

นางมีบุญนับไม่ถ้วนและยับยั้งสิ่งชั่วร้ายได้โดยธรรมชาติ

แม้แต่เส้นผมก็ล้วนเป็นกลิ่นอายของบุญบารมี

นางดึงผมออกมาสองสามเส้นอย่างสบายใจด้วยหน้าตาบิดเบี้ยว "นี่ ให้ท่านเพคะ"

[แต่มันไม่สามารถต้านทานสิ่งชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่ได้ สิ่งชั่วร้ายทั่วไปไม่มีปัญหาหรอก]

"เส้นผม? เส้นผมสามารถต้านทานสิ่งชั่วร้ายได้หรือ" รัชทายาทถาม

เสี่ยวเจาเจาพยักหน้า

"อ่อ ดาวสิ่งชั่วร้าย!" นางตบหน้าอกด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

เซี่ยจวินอันถือเส้นผมหลายเส้นไว้ในมือ แค่รู้สึกว่ากลิ่นอายอันมืดมนรอบตัวเริ่มจางหายไป

เสียนเฟยครุ่นคิด รัชทายาทก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ใส่ในเครื่องรางไว้ บอกว่าพบสิ่งที่มีอิทธิฤทธิ์ยับยั้งสิ่งชั่วร้ายได้"

"ห้ามเปิดเผยข่าวของเจาเจาเด็ดขาด"

"เสียนเฟยเหนียงเหนียง ท่านรู้วิธีการของฝ่าบาท" รัชทายาทมีน้ำเสียงเข้ม เสียนเฟยเสียวสันหลังวาบอย่างเข้าใจ

ไม่แปลกใจเลยที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานเจาเจา

"รัชทายาททรงวางใจได้ว่า เจาเจาและจวินอันมีบุญคุณยิ่งใหญ่ ข้าจะไม่เนรคุณเพคะ" เสียนกุ้ยเฟยจับมือลูกชายไว้แน่น

ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น

รัชทายาทดูแลนางด้วยตัวเอง คลุมผ้าห่มให้นางแล้วจึงออกจากตำหนัก

เช้าวันรุ่งขึ้น

ก่อนรุ่งสาง สวี่ซื่อจึงเข้าไปในตำหนักเพื่อรับคนมาด้วยตัวเอง

หลังจากที่ลู่เจาเจากินอาหารเสร็จ ก็เห็นมารดามาจึงรีบเข้าไปหาทันที

"ท่านแม่ เจาเจาคิดถึงท่าน..." เจ้าตัวเล็กกอดสวี่ซื่อ

เมื่อวานสวี่ซื่อนอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน พอเห็นนางมีสีหน้าดีใจ จึงรู้ว่าไม่ได้รับความไม่เป็นธรรมอะไร ก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก

"ยังรู้จักคิดถึงข้านะ ข้าว่าเจ้าคงเล่นอย่างมีความสุข?" สวี่ซื่อล้อเลียนนาง

ลู่เจาเจายิ้มยิงฟันอย่างมีความสุข อาหารในตำหนักอร่อย

สวี่ซื่อได้ยินเสียงหัวใจของนางก็พูดไม่ออก