เมื่ออยู่บนต้นไม้ มันก็คือไม้ประดับ
ทว่าพอใบมันร่วงหล่นสู่พื้น ก็จะกลายเป็นสมุนไพรชนิดหนึ่ง
ซึ่งจวนจงหย่งโหวก็มีต้นไม้ชนิดนี้อยู่พอดี
"บ่าว บ่าวบังเอิญเห็นแม่นางหว่านอี้ไม่ระวังทำห่อยาหกลงใต้ต้นไม้" สาวใช้คนหนึ่งคุกเข่าลงที่พื้นพลางกล่าวอย่างระมัดระวัง
ลู่หย่วนเจ๋อกล่าวขึ้นมาในทันที "หว่านอี้ เจ้ากลับตระกูลกู้เสียเถิด!"
ครั้งนี้นายหญิงใหญ่เกือบจะสิ้นชีวีแล้ว
ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ในใจ
นายหญิงใหญ่หายใจแผ่วเบา รู้สึกเหมือนนางใกล้จะสิ้นใจ
ไม่สนด้วยว่าลู่หว่านเหยาจะร้องไห้ฟูมฟายไม่อยากไปยังไง นางเหนื่อยล้าจนไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น
นางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหลายปี จนจิ่งไหวสอบผ่านได้เป็นขุนนาง ได้เป็นราชครูขององค์รัชทายาท
ลู่หว่านอี้ถูกลากตัวไป สวี่ซื่อชะงักเล็กน้อย
นางกล่าวเสียงค่อย "ท่านแม่ หว่านอี้เป็นที่รักของทุกคนได้รับการทะนุถนอมมาอย่างดี นางจะมีความสามารถดูแลผู้ป่วยได้ที่ไหนกัน?"
นายหญิงใหญ่เบิกตาโต
"ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องแล้วไม่ต้องแล้ว" นายหญิงใหญ่ปฏิเสธซ้ำๆ
นายหญิงใหญ่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางถึงกับถดตัวถอยไปข้างหลัง ไม่กล้าเข้าใกล้สวี่ซื่อเลย
สวี่ซื่อถอนหายใจ สีหน้าท่าทางดูหดหู่เล็กน้อย
ลู่หย่วนเจ๋อยังพูดโน้มน้าวนางต่ออีกหน่อย
เป็นไข้หวัดหนึ่งครา ดูแลรักษาหนึ่งครั้ง ในที่สุดก็มีเพียงนายหญิงใหญ่ที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งบรรลุความสำเร็จแล้ว
ลู่เจาเจาอาศัยความชุลมุนวุ่นวายมในช่วงเช้า แอบติดตามออกจากจวนไป
ไม่มีใครสังเกตเห็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลัง
นางกับเด็กชายตัวน้อย ถูกโยนเข้าไปในรถม้าทันที
"เหตุใดถึงพาเด็กกลับมาสองคนเล่า?" ในรถม้ายังมีเด็กสาวอยู่อีกสองสามคน ซึ่งทุกคนกำลังหลับใหลอย่างสงบอยู่
"เด็กสองคนนี้หน้าตาดีมาก เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ จะต้องได้ราคาดีอย่างแน่นอน หญิงคนนั้นยิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยประกายแวววาว
"ดูแล้วเหมือนลูกคนรวย คงจะไม่เป็นการหาเรื่องใส่ตัวหรอกนะ?" ชายที่เป็นหัวหน้าขมวดคิ้ว มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่พาดผ่านทั้งใบหน้า
"จะเกิดเรื่องอะไรได้ เด็กชายก็แค่สี่ขวบ เด็กหญิงก็แค่หนึ่งขวบ"
"ต่อให้ร่ำรวยแล้วจะอย่างไร? ขนาดองค์หญิงเป่ยเจา เมื่อขึ้นไปอยู่บนเขาฝูเฟิงของพวกเรา ก็กลับไปไม่ได้แล้ว" พวกเขาหัวเราะออกมาเสียงดัง
เขาฝูเฟิง เป็นที่กบดานของพวกโจพเนจร
เป็นสถานที่ที่ป้องกันง่ายโจมตียาก ทางราชสำนักพยายามปราบปรามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ
"จะว่าไป เด็กนี่ก็ไม่มีทางเป็นองค์หญิงไปไดั" พวกเขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ขีดเขียนไปบนใบหน้าของคนเหล่านั้น ในไม่ช้า ใบหน้าก็เปลี่ยนไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์
บท 613 ไม่ลงแล้วหรือค่ะ...
ไม่ลงต่อแล้วเหรอคะ...
อ่านบทที่ 613 กันที่ไหนคะ...
รอค่ะ แต่ช้าจัง สนุก รอค่ะ...
รอตอนต่อไปค่าา...
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ...
อ้าว ลงไม่จบอีกแล้ว...
สนุกมากค่ะ...
โอ๊ยสนุกค่ะ อัพเยอะๆเลยนะคะเรื่องนี้...
ขอบคุณสนุกมากค่ะ...