หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 208

ซ่งอวี้ชะงัก

“เมื่อใดหรือ?”

ลู่เจาเจานับนิ้วมือตัวเอง แล้วเอ่ยขึ้นทันใด

“พรุ่งนี้ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของข้า”

ซ่งอวี้ลูบหัวของนาง

“เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจัดงานวันเกิดให้เจ้า”

“ข้าจะเชิญเพื่อนของข้า เพื่อนใหม่ของข้ามีมากมาย” ลู่เจาเจาดีใจจนวาดแขนขาไปมา

หยวนหม่านตัวเย็นเชียบ เขามองนางอย่างหวาดกลัว

มีเพื่อนใหม่มากมายหรือ?

เจ้าแน่ใจหรือ?

ซ่งอวี้พยักหน้าภายใต้สายตาหวาดกลัวของเขา

“ได้ได้ได้ ให้มาอวยพรวันเกิดเจ้าให้หมด เจ้าชื่อเจาเจาหรือ? ช่างไพเราะ” ซ่งอวี้คิดในใจ เด็กคนนี้คงเป็นสิ่งที่สวรรค์ประทานให้เขา เพื่อชดเชยลูกสาวที่เขาเสียไปสินะ

“หัวหน้าใหญ่ ตรงเชิงเขามีคนมา” ทันใดนั้น มีคนเข้ามารายงาน

แววตาซ่งอวี้เย็นเยือก

“หัวหน้าใหญ่ นายอำเภอและทางเมืองหลวงส่งสารมาขอรับ ครั้งนี้เกรงว่าพวกเราคงเดือดร้อนแล้ว” หัวหน้าสามสีหน้าขาวซีด มือที่ถือสารไว้สั่นเทาเล็กน้อย

พวกเขาสามารถอยู่อย่างสงบสุขบนเขาฝูเฟิงมาหลายปี ย่อมต้องมีสายอยู่ในราชสำนัก

กระทั่งนายอำเภอของที่นี่ก็ได้รับประโยชน์เช่นกัน

“กลัวอะไรล่ะ? ตอนนั้นปล้นสะดมขุนนางระดับสอง ยังไม่เห็นเจ้ากลัวเลย” ซ่งอวี้เหลือบมองเขา

“หัวหน้าใหญ่ เกรงว่าปัญหาคงเกิดจากเด็กสองคนนี้”

“เด็กชายผู้นี้เป็นหลานชายเพียงคนเดียวของหัวหน้าราชบัณฑิต ตระกูลนี้สืบสกุลลูกโทนมาสิบชั่วอายุคน เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล” หัวหน้าราชบัญฑิต ขุนนางระดับหนึ่ง

สีหน้าซ่งอวี้เย็นลงเล็กน้อย

“ส่งตัวเขากลับไปก็ได้แล้ว”

หัวหน้าสามยืนนิ่งไม่ไหวติง

“ลูกบอล เตะลูกบอลสนุก”

“เดี๋ยวพ่อค่อยเตะบอลกับเจ้า” ซ่งอวี้ใส่ใจลู่เจาเจามาก

ความใส่ใจนี้มอบให้ลูกสาวเขาที่ตายไปตั้งแต่เด็ก

ตอนลูกสาวยังเด็ก เขามักจะอยู่ข้างนอก มีเวลาอยู่กับลูกน้อยมาก

แม้แต่ตอนลูกสาวไม่สบาย เมียของเขาส่งสารด่วนไปถึงสามฉบับก็ไม่อาจเรียกให้เขากลับมา

กระทั่งลูกสาวฝืนรักษาลมหายใจเอาไว้รอให้เขากลับมา

ตัวเขาเปื้อนเลือด แล้วอุ้มเด็กน้อยที่หายใจรวยริน นางถึงได้จากไปอย่างสงบในอ้อมกอดของเขา

เมื่อคนตัวเล็กตัวน้อยหยุดหายใจ ทำให้เขาเจ็บปวดจนตัวสั่นเทิ้ม

ซ่งอวี้กอดเจาเจาไว้แน่น เขาไม่มีทางคืนนางกลับไปแน่นอน

ซ่งอวี้หาเวลาเตะบอลกับนาง

“เจ้าไปเก็บหัวกระโหลกมาจากที่ใด? ถึงได้เอามาเตะเล่นแทนลูกบอล...” ซ่งอวี้หัวเราะพร้อมเตะบอลออกไป ส่วนลู่เจาเจาวิ่งตามหัวกระโหลกไปทั่ว