หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 212

เมื่อเห็นเสื้อผ้าเรียบร้อยดี พวกนางถึงได้โล่งใจ

การนอนในครั้งนี้ช่างดีเหลือเกิน ความเหนื่อยล้าและหวาดกลัวถูกขจัดจนสิ้น

ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมา

“ข้านึกว่าตัวเองจะนอนไม่หลับเสียอีก ที่ไหนได้หลับสนิทเสียยิ่งกว่าตอนอยู่บ้าน” ความหวาดกลัวและกังวลของเมื่อวาน หายไปบางส่วน

เสวียนอินพยักหน้า

“ดูเหมือนด้านนอกจะมีฝูงหมาป่านะ?” เสวียนอินเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ

เพราะบนเขาฝูเฟิงเต็มไปด้วยสัตว์ป่ามากมาย

ด้านนอกเริ่มมีเสียงดังโวยวาย ดูเหมือนพวกโจรจะวิ่งหนีและส่งข่าวให้กัน

ลู่เจาเจาอายุเพียงหนึ่งขวบ แล้วยังอ้วนท้วนจ่ำม่ำ ขณะนี้นางกำลังสวมเสื้อผ้าให้ตัวเองอย่างไม่ถนัด ใส่จนเหงื่อแตกก็ยังใส่ไม่ได้

ทำให้ลู่เจาเจาหัวเสียจนกัดฟันกรอด

นางสามารถย้ายภูเขาถมทะเล สามารถสยบสัตว์ร้ายควบคุมทุกสิ่ง แต่กลับสวมเสื้อผ้าไม่ได้

ลู่เจาเจาสีหน้าหงุดหงิด นางยังพูดไม่ค่อยคล่อง

จึงพูดจาตะกุกตะกัก ตอนเดินก็สั่นโยกไหวคลอน

“บ่าวช่วยนะเจ้าคะ” หญิงสาวทั้งสามคุ้นเคยกับฐานะของตนอย่างรวดเร็ว จึงเข้าไปช่วยลู่เจาเจาใส่เสื้อผ้าและล้างหน้า

ลู่เจาเจานั่งอยู่หน้าโต๊ะอย่างว่าง่าย

นางมองดูพวกนางอย่างรอคอย

พวกนางหันไปสบตากัน แล้วรู้สึกมึนงง

ยังดีที่เมื่อวานเสวียนอินได้ยินไม่กี่คำ ขณะนี้จึงเอ่ยขึ้นเป็นการหยั่งเชิง

“ขออวยพรให้ท่าน...สุขสันต์วันเกิดเจ้าค่ะ?”

ลู่เจาเจายิ้มหน้าบานทันที

นางเอามือเข้าไปตรงหน้าอก พลันเจอเงินหนึ่งอีแปะ

หืม หนึ่งเหรียญหรือ

ทว่าด้านบนมีบุญบารมีของนางอยู่นะ

นางยื่นให้เสวียนอิน

“ของดี ของวิเศษอย่างดี” แล้วชี้ไปที่เงินอีแปะ

“ท่านพ่อ เพื่อนของข้ามาแล้ว”

ขณะนี้ซ่งอวี้ไม่มีเวลาสนใจนาง จึงเอ่ยเสียงต่ำ

“ให้พวกเขาเข้ามาได้เลย ทางหมู่บ้านได้เตรียมอาหารไว้แล้ว”

เจาเจาจ้องเขาเขม็ง จากนั้นตอบรับอย่างเชื่องช้า

เมื่อออกมาจากห้องรับแขก พลันได้ยินหยวนหม่านเรียกขาน

“พี่เด็กน้อย พี่เด็กน้อย รอข้าด้วย”

หยวนหม่านได้ยินเสียงเห่าหอนจากรอบด้าน ทำให้รู้สึกกลัวอย่างมาก แต่เขารู้ดี มีเพียงอยู่ข้างกายลู่เจาเจา ถึงจะปลอดภัยที่สุด

“พี่เด็กน้อย เจ้าเป็นคนเรียกมาหรือ?”

“เพื่อน วันเกิด” แล้วชี้ไปที่ตัวเอง เพื่อบอกว่ามาฉลองวันเกิด

หยวนหม่านตอบรับ

“พี่เด็กน้อย ข้าไม่มีสิ่งใดมอบให้เจ้า รอให้ข้าถูกช่วยออกไปแล้ว ค่อยมอบของขวัญให้เจ้านะ”

ลู่เจาเจา (เจ้าช่างวาดฝันเก่งนัก)