หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 215

น่าโมโหเสียจริง

“เจ้าเกี่ยวพันกับเชื้อพระวงศ์หรือ ช่างทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก” ซ่งอวี้เอ่ยเสียงต่ำ เห็นได้ชัดว่าทางราชสำนักให้ความสำคัญกับนางมาก

ลู่เจาเจาตาลุกวาว

“ท่านลุงฮ่องเต้...”

ซ่งอวี้??

ท่านลุงอย่างนั้นหรือ?

ฮ่องเต้อย่างนั้นหรือ?

“ท่านลุง ให้หยก” ลู่เจาเจาตาลุกวาว

“ต่อสู้ สามารถเรียกคนมาเยอะๆ...”

สีหน้าซ่งอวี้ชะงักไปทันที ป้ายหยกที่เป็นตัวแทนฮ่องเต้หรือ?

“เสด็จน้าองค์หญิง หยก”

“ท่านพี่ไท่จื่อ หยก”

“พระนางไทเฮา หยก”

นางวาดมือเป็นวงใหญ่ ใบหน้าน้อยๆดูเกินจริง

“หยกเยอะมากๆ...”

“ไม่อยากได้ เจาเจาไม่อยากได้...” นางเอ่ยพร้อมโบกมืออย่างรังเกียจ

ซ่งอวี้...

หัวหน้าหลายคนหันไปมองหน้ากัน

“ตกลงแม่ใหญ่ต่งพาตัวอะไรกลับมาเนี่ย? แม้แต่องค์หญิงก็คงไม่เป็นที่โปรดปรานเท่านาง” หัวหน้ารองเอ่ยขึ้น

“ทหารมาถึงเชิงเขาแล้ว รีบส่งนางกลับไปเถอะ” หัวหน้าสามเอ่ยขึ้นพร้อมสีหน้าถมึงทึง

หยวนหม่านดีใจ แต่ลู่เจาเจากลับเอ่ยขึ้น

“ไม่กลับไม่กลับ ข้าไม่กลับบ้าน”

“ข้าไม่ ข้าไม่ ข้าไม่ไป” ลู่เจาเจาโกรธจนขอบตาแดงก่ำ วันเกิดของนางยังฉลองไม่เสร็จเลย

น่าโมโห น่าโมโห

น้ำตาลู่เจาเจาคลอเบ้า

นางจะร้องไห้แล้ว

ซ่งอวี้ก็จะร้องไห้แล้วเหมือนกัน

ขณะนี้ถูกโจมตีทั้งสองด้าน ทำให้เขากลัดกลุ้มไม่น้อย

เสวียนอินเห็นเจาเจาถูกแบกลงเขา จึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“พวกเจ้าถือว่าโชคดีไม่น้อย ขึ้นมาบนเขาฝูเฟิง ยังสามารถกลับลงไปอย่างปลอดภัยได้” ชายที่เอ่ยขึ้นถุยน้ำลาย

หากไม่ใช่เพราะเชิงเขามีทหารรออยู่ พวกเขาคงจัดการนางทั้งสามไปนานแล้ว

หัวใจเสวียนอินกระตุกวาบ

โชคดีที่เป็นเรื่องเร่งด่วน พวกเขาจึงไม่ทันทำสิ่งใด เพียงแค่ผลักไสให้พวกนางลงเขาเท่านั้น

ส่วนลู่เจาเจา

ถูกส่งกลับเมืองโดยทางลัดนานแล้ว

นางรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในความฝัน ในฝันนั้นลำบากมาก คล้ายระหกระเหินมาทั้งคืน

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางตื่นขึ้นเพราะความเย็น

“ซี้ด...หนาวเหลือเกิน เจาเจาหนาวมาก” เจ้าตัวเล็กกอดแขนตัวเอง พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นที่หนาวเย็น

ตรงหน้าเป็นประตูเมืองที่สูงตระหง่าน

“พี่เสวียนอิน?” นางสะลึมสะลือ บนใบหน้ายังมีคราบน้ำลายติดอยู่

เหยือกนมหายไปแล้ว

รอบด้านมีแต่ความมืด แต่ภายในเมืองมีแสงไฟอยู่บ้าง