หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 237

“ข้าเป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านโหว” ลู่จิ่งเหยามีจิตวิญญาณความเป็นผู้ใหญ่ ย่อมปีนขึ้นไปคว้าโอกาสเอง

ตูม...

ทุกคนมองนางด้วยความประหลาดใจ

และสวี่ซื่อร่างก็โอนเอนเหมือนถูกฟ้าผ่า

“เผยเจียวเจียวเป็นบ้านเล็กบ้านน้อยของท่านโหวที่เลี้ยงไว้นอกจวนหรือ?”

“แล้ว...แล้วแบบนี้ไม่เท่ากับว่าลู่จิ่งเหยา ลู่จิ่งไหว เป็นลูกชายลูกสาวแท้ๆ ของเขาด้วยหรือ? มิน่าล่ะท่านโหวถึงได้สนับสนุนลู่จิ่งไหวขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นสายเลือดของตระกูลลู่เขานี่เอง”

“จะว่าไปแล้ว ลู่จิ่งไหวก็มีส่วนคล้ายกับลูกของตระกูลลู่จริงๆ ที่แท้ก็เป็นพี่น้องกันนี่เอง”

ทุกคนประหลาดใจมาก นึกถึงลู่จิ่งไหวและลู่เยี่ยนซูที่มีอายุเกือบจะเท่ากัน

มองไปที่สายตาของสวี่ซื่อด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ

ความรักสิบแปดปี มันเป็นเรื่องหลอกลวงหรือ?

คู่สามีภรรยาที่รักใคร่กันในเมืองหลวง กลับเปราะบางเช่นนี้

“น่าอับอายขายหน้ายิ่งนัก! ที่แท้ก็วางมาดภูมิฐานนี่เอง!” องค์หญิงใหญ่ใบหน้าถมึงทึง ก่นด่าออกมาต่อหน้ากลุ่มคน องค์หญิงใหญ่ตรวจพบเบาะแสตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วแต่น่าเสียดายที่สวี่ซื่อยังจมอยู่ในนั้น ไม่สามารถเอาตัวออกมาได้

ตอนนี้ดูสิ กลัวแต่ว่าสวี่ซื่อคงได้ตัดสินใจแล้วกระมัง

ลู่หย่วนเจ๋อไม่กล้ามองไปที่น้ำตาร้อนผ่าวของสวี่ซื่อ

วันนี้คนที่ควรจะถูกจับได้ว่ามีชู้ ควรจะต้องสวี่ซื่อ

“นี่คืออาการลมบนหลังม้า!”

“อาการลมบนหลังม้า ก็คืออาการหมดสติจากการเล่นสวาทรุนแรง หากรักษาไม่ทันกาล เกรงว่าคงต้องตายอยู่บนหนังท้องของสตรี” มีคนเข้าใจการแพทย์ คนหนึ่งพูดขึ้นมา และยิ่งทำให้ลู่หย่วนเจ๋อกระวนกระวายจนแทบจะหมดสติไป

อาการหมดสติจากการเล่นสวาทรุนแรง

ลู่หย่วนเจ๋อที่แค่คิดดู ก็แทบจะตายเสียเดี๋ยวนั้น

เผยเจียวเจียวกุมหน้า นางอยากได้ดีก็จริง แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีเช่นนี้

สวี่ซื่อหมดสติไปแล้ว

ทิ้งความยุ่งเหยิงนี้ไป แล้วล้มลงต่อหน้าทุกคน

ช่างน่าขันจริงๆ นางรู้สึกอับอายขายขี้หน้ายิ่งนัก

เมื่อสวี่ซื่อล้มลง ทุกคนก็ทำอะไรไม่ถูกทันที

หากฝืนบุ่มบ่ามแยกออกจากกันละก็ เกรงว่าคงได้ตายคาที่เป็นแน่

แม้ว่านายหญิงใหญ่จะชอบเผยเจียวเจียว แต่เวลานี้กลับเกลียดเข้าไส้แล้ว

ไม่ว่าเผยซื่อจะดีแค่ไหน แต่ไหนเลยจะเหมาะกับลูกชายของนาง หากลูกชายของตนตาย นางก็ไม่เหลืออะไรแล้ว

หลานชายก็ยังสอบราชการไม่ผ่าน

“ยังไม่รีบเอาจิ่งเหยาออกไปอีก นี่หาใช่ที่ที่นางอยู่ได้หรือ?” หากเรื่องแพร่ออกไป มันจะใช่คำพูดดีๆ หรือไม่? นายหญิงใหญ่โกรธจนตัวสั่น

สาวใช้ถึงได้อุ้มจิ่งเหยาออกไป

แต่เมื่อรู้ว่านางคือสตรีที่ท่านโหวเลี้ยงไว้นอกจวน ก็ไม่ได้ให้ความเคารพเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

ทั้งตระกูลโหว ล้วนเป็นคนที่สวี่ซื่อเลี้ยงมาทั้งนั้น

“นายหญิงใหญ่ หมอมาแล้วเจ้าค่ะ” นายหญิงใหญ่อายุมากแล้ว แต่ก็ยังต้องมาติดตามผลลัพธ์ของเรื่องในเรือนลูกชายตน

“สวี่ซื่อฟื้นหรือยัง?” นายหญิงใหญ่เอ่ยถาม

นางถึงขั้นลืมว่าสวี่ซื่อต้องมาจัดการปัญหาให้ลู่หย่วนเจ๋อเอง