หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 24

“คุณชายน้อยล่ะ?” สวี่ซื่อนวดขมับและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา

สาวใช้ที่อยู่ข้างกายก้าวออกมารายงาน “วันนี้เป็นวันพักผ่อน คุณชายน้อยต้องกำลังอ่านหนังสืออยู่ที่สวนทิงหลานอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

สวี่ซื่อจึงพาคนอื่น ๆ มุ่งหน้าไปที่สวนทิงหลาน

ข้างนอกประตูฉุยฮวามีเด็กรับใช้คนหนึ่งยืนอยู่ เมื่อเด็กรับใช้คนนั้นเห็นคนกลุ่มใหญ่แห่เดินมาจากระยะไกลจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที

[เด็กรับใช้เข้าไปรายงานแล้ว]

[พี่ชายที่แสนดีของข้าคงกำลังทำเรื่องงามหน้าอยู่แน่ ๆ...] เสี่ยวเจาเจาโบกมือเล็ก ๆ ของตัวเองด้วยใบหน้าตื่นเต้น

ฝีเท้าของสวี่ซื่อจึงเร็วขึ้นทันที “ขวางเด็กรับใช้คนนั้นเอาไว้” ทันทีที่นางเอ่ยสั่งก็มีคนวิ่งพุ่งตัวเข้าไปแตะเด็กรับใช้คนนั้นให้ล้มลงไปกับพื้น แล้วตรึงตัวไว้ที่พื้นไม่ให้ขยับได้

“เมื่อเห็นฮูหยินแล้ว ทำไมต้องลุกลี้ลุกลนวิ่งหนีด้วยเล่า?” เติงจือกล่าวถามด้วยความโกรธ

เด็กรับใช้คนนั้นตัวสั่นเทาและมีสีหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย สวี่ซื่อไม่พูดอะไร แต่นางก้าวเท้าและพุ่งเข้าไปทันที

ตอนที่เดินไปอยู่ข้างนอกประตู ก็จะได้ยินเสียงกดถูไถไปมาเบาๆ

“ออกสูงออกสูง...”

“สูง สูง สูง!”

เด็กรับใช้ที่ถูกคุมตัวไว้มีสีหน้าเขียวคล้ำและขาสั่นเทาไปหมด

เติงจือจะเดินเข้าไปเคาะประตู แต่สวี่ซื่อยกมือขึ้นห้ามไว้ ไหนเลยยังจะสนใจภาพลักษณ์ความเป็นนายหญิงของตระกูลได้อีก ตอนนี้นางเป็นแม่คนหนึ่งที่โกรธมาก

ทันทีที่ยกเท้าขึ้นก็ถีบใส่ประตูทันที

“อยากตายรึไง ใครมันมาทำให้ข้าตกใจเดี๋ยวพวกเองได้เห็นดีแน่!”

“เป็นใครกันที่รนหาที่ตาย? ระวังข้าจะ...” มือข้างหนึ่งของลู่หยวนเซียวจับลูกเต๋าเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างจับเงินเอาไว้ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ ดูท่าทางเหมือนกับพวกนักพนัน

พอเขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นสีหน้าที่อึมครึมของสวี่ซื่อกำลังมองมาที่เขาอย่างเย็นชา

ตึงตัง

“เล่นพนันมานานแค่ไหนแล้ว?” น้ำเสียงของสวี่ซื่อกำลังสั่นเครือ และดีที่มีเติงจือเข้ามาช่วยประคองนางเอาไว้ นางถึงได้ฝืนตัวนั่งลงได้

ลู่หยวนเซียวไหนเลยจะเคยเห็นท่านแม่เป็นแบบนี้ สายตาของท่านแม่ดูผิดหวังและตกใจ จนทำให้เขาไม่อาจปิดบังได้อีก

เขาเปิดปากก็ร้องไห้ “ท่านแม่ เป็นลูกเองที่ผิดไปแล้ว ลูกเรียนมาแค่สามวันเท่านั้น” เมื่อสามวันก่อนเด็กชายยังมีใบหน้าแดงเลือดฝาดอยู่เลย ตอนนี้เบ้าตาดำคล้ำ มุมปากแห้งกรัง แม้แต่เส้นผมที่เคยสะอาดชุ่มชื้นอยู่ตลอดเวลา ก็เผยให้เห็นเป็นสีเทาๆ

“เจ้าอยากสนุกสนานอยากซน หรือเจ้าจะเกเรยังไง แม่ก็เห็นว่าเจ้ายังเด็กจึงไม่เคยจะว่าอะไรเจ้า แต่เจ้าอายุยังน้อย ทำไมถึงไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการพนันได้?”

“ของสิ่งนี้มันเป็นสิ่งที่ทำร้ายคน เหตุใดเจ้าถึงกล้า!” สวี่ซื่อแทบจะกัดฟันกรอด

“เป็นใครกันที่สอนเจ้า?” สวี่ซื่อโกรธจนหัวใจด้านชา เด็กรับใช้สองคนที่อยู่ข้างกายเขาและเด็กสองคนที่เป็นเพื่อนเรียนล้วนถูกคัดเลือกมาจากคนหลายพันคนเลยนะ

ที่มุมห้อง มีเด็กรับใช้คนหนึ่งที่ถูกมัดเอาไว้ร้องครวญครางขึ้นมา

ที่ปากยังมีผ้าขนหนูก้อนหนึ่งยัดเอาไว้อยู่ เจวี๋ยซย่าจึงรีบก้าวเข้าไปแก้มัดให้เขาทันที

เด็กรับใช้คนนั้นมีผมเผ้ายุ่งเหยิงและคุกเข่าลงกับพื้นทันที “ฮูหยิน เป็นชิงอวี่กับชิงเหยียนขอรับ”