หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 273

สองมือของนางเท้าเอว พร้อมทำท่าท้าทายมาก

“ท่านขโมยใส่...อือ อือ อือ! ! ! ท่านปล่อยนะ ปล่อยข้า...”

ใต้เท้าโจวลุกพรวดทันที แล้วพุ่งไปปิดปากลู่เจาเจาเอาไว้

ตาแก่ที่ใจเย็นอย่างมาก ตอนนี้กลับลนลานไปหมด

“ช้าก่อน...เจ้ารอก่อน พวกเราไปคุยกันในห้อง” ใต้เท้าโจวอุ้มนางด้วยมือเดียว ชายชราที่สุขุมเยือกเย็น ขณะนี้แม้แต่ฝ่ามือยังสั่นเทา

“ยัยเด็กคนนี้พูดจาสามหาว เดี๋ยวข้าต้องสั่งสอนนางเสียบ้าง”

“เฮ้อ เด็กอายุยังน้อย ท่านอย่าทำให้นางตกใจ นางจะทวงหนี้ได้อย่างไร...” ทุกคนไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่

ฮูหยินใหญ่คล้ายได้ยินคำว่ากระโปรง แต่ได้ยินไม่ชัดเจน

พลันเห็นตาแก่พาลู่เจาเจาเข้าไปในห้องหนังสือ

ทันใดนั้นรีบปิดประตูห้อง

ลู่เจาเจาโมโหจนหน้าแดง

“ท่านชอบแอบใส่กระโปรง! ! !”

“ท่านยังถักเปียก แล้วก็ทาปาก...” เจ้าตัวเล็กตะโกนอย่างโกรธเคือง

ใต้เท้าโจวสิบนิ้วพนมมือ

“เสียงเบาหน่อย เสียงเบาหน่อย บรรพบุรุษ! ขอร้องล่ะ เสียงเบาหน่อย”

“ข้าเรียกเจ้าว่าบรรพบุรุษ พอใจหรือยัง? เสียงเบาหน่อยเถอะ”

เขารีบเปิดประตู

“ทุกคนไปรอนอกเรือน ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด”

“ไม่อย่างนั้น จะขายให้หมด” สีหน้าของเขาเข้มงวด

พอหันหลัง กลับเผชิญหน้ากับลู่เจาเจาด้วยสีหน้าสิ้นหวัง นางรู้ได้อย่างไร!

ลู่เจาเจาหันมองนกตรงหน้าต่าง

สายลมที่พัดผ่าน นกน้อยที่บินผ่าน ทุกสรรพสิ่งใต้หล้าล้วนบอกข้าได้หมด

เจ้ากรมขุนนางที่อายุเกินหกสิบปี ตอนยังหนุ่มมีนิสัยประหลาด คือชอบใส่ชุดสตรีอย่างมาก

แต่เขาไม่กล้าเปิดเผยเรื่องนี้แม้แต่น้อย แม้แต่เมียเอกที่ร่วมเรียงเคียงหมอนมาสี่สิบปีก็ไม่เคยรู้

สองมือเจาเจาน้อยล้วงกระเป๋า แล้วมองดูเขาอย่างองอาจ

“คืนเงินมา”

ใต้เท้าโจวทำหน้าเสีย คล้ายลังเลเล็กน้อย

ใต้เท้าโจวสีหน้าสลด อยากจะร้องไห้ออกมา ความลับเปิดเผย แม้แต่เงินยังรักษาไว้ไม่ได้หรือ?

“ไม่ให้ จะบอกท่านย่า บอกลูกชายท่าน...”

“บอกลูกสะใภ้ท่าน ท่านขโมยของ...” ใต้เท้าโจวปิดปากนางอีกครั้ง

ก็แค่ขโมยกระโปรงตัวหนึ่งของลูกสะใภ้ไม่ใช่หรือ

“คืน คืน คืน!”

“ข้าคืน เจ้าไปเถอะ ไปเถอะ ไปเถอะ” ใต้เท้าโจวกัดฟันกรอด แล้วรีบคืนเงินทันที

ลู่เจาเจาเบือนหน้าไปทางอื่น

“ฮึ!”

“ให้เจ้าห้าหมื่น สามหื่นคืนหนี้ อีกสองหมื่นข้าบริจาค! ข้าบริจาคดีหรือไม่?” ใต้เท้าโจวแทบจะวิงวอน

“เจ้าอย่าพูดออกไปเด็ดขาด ขอร้องล่ะ เจ้าห้ามพูดออกไปเด็ดขาดนะ”

เขาอายุปูนนี้แล้ว เป็นถึงท่านปู่แล้ว

ขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในโลงแล้วด้วยซ้ำ จะให้เสียหน้าได้อย่างไร

ลู่เจาเจาเข้าจวนมาเพียงครึ่งชั่วยาม