หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 288

ตระกูลของตนได้รับความอับอายขายหน้า หากเรื่องไปข้องเกี่ยวราชวงศ์ เกรงว่าคงยุ่งยากแล้ว

เซียวกั๋วจิ้วที่มีผมหงอก เขาดื่มเหล้าจนเมา หลังจากยกดื่มไปอึกใหญ่ก็ตะโกนออกมาว่า “มา เอามาอีก...”

เด็กน้อยที่อยู่ตรงข้ามลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยกชามด้วยสองมือขึ้นมาอย่างช้าๆ

“ข้าดื่มหมดแล้ว เจ้าตามสบายเถอะ” เซียวกั๋วจิ้วดื่มเหล้าไปอึกหนึ่ง

ลู่เจาเจาดื่มนมไปหนึ่งอึก

“ฮือๆๆ อายุปูนนี้แล้ว ภรรยาและลูกก็หนีจาก ช่างไม่ยุติธรรมจริงๆ” แค่คิดถึงเรื่องนี้ เซียวกั๋วจิ้วก็เป็นชายชราที่เหลือตัวคนเดียวแล้ว

“ขอบคุณเจ้ามากจริงๆ ขอบเจ้าที่มาทวงหนี้ ตระกูลเซียวถูกทำลาย ภรรยาและลูกหนีจาก” เซียวกั๋วจิ้วร้องไห้กลั้วหัวเราะ

ลู่เจาเจาไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

แค่ลูบท้ายทอยแล้วเอ่ยว่า “ไม่ ไม่ต้องเกรงใจมั้ง?”

“เป็นสิ่ง เป็นสิ่งที่ข้าสมควรทำ”

น่าจะกำลังขอบคุณนางอยู่มั้ง?

“หายไปหมดเลย ลูกชายข้าก็หาย หลายชายข้าก็หาย ภรรยาของข้าก็สวมเขาให้ข้า ข้าต้องทนกับความทรมานนี้…” เซียวกั๋วจิ้วถอนหายใจอย่างหนัก

“ความหมายของชีวิตคืออะไรกันนะ?”

“พวกเขาต่างก็เป็นคนโกหก! ข้าช่างล้มเหลวจริงๆ รอบตัวข้าไม่มีใครจริงใจเลย” เซียวกั๋วจิ้วร้องไห้และหัวเราะราวกับเป็นคนบ้า

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฝ่าบาททรงจริงใจต่อท่านนะ”

“เขาจริงใจจริงๆ”

“เขาอยากให้ท่านมีอายุยืนยาว ฝ่าบาทจริงใจที่สุดแล้ว” ลู่เจาเจาเริ่มกังวลและรีบกล่าวคำดีๆ ถึงฮ่องเต้

เซียวกั๋วจิ้วก็ตะลึงงัน

น้ำตาปรากฏขึ้นที่หางตา

ในใจก็รู้สึกเหมือนได้รับคำปลอบโยน

“จริงหรือ? คิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะปฏิบัติต่อข้าด้วยความจริงใจขนาดนี้ กลับเป็นข้าในฐานะลุงของเขา กลับทำไม่ดีต่อเขา” เซียวกั๋วจิ้วรู้สึกละอายใจ

“ฝ่าบาททรงนึกถึงท่านเสมอ”

“มักจะถามหมอหลวงว่าสุขภาพของท่านเป็นยังไงบ้าง” เด็กน้อยพูดแล้วส่ายหัวดูน่ารักยิ่งนัก

“ชีวิตข้านี่ท่านช่างยากจริงๆ”

“นางวางยาพิษท่านทุกวัน”

“ลูกอนุตายแล้ว แต่ท่านยังไม่ตาย…” สีหน้าของลู่เจาเจาเหมือนกำลังพูดว่าท่านสุดยอดมาก

เซียวกั๋วจิ้วยกชามในมือไม่ได้แล้ว

เซียวกั๋วจิ้วที่เมาเหล้าก็นั่งตัวตรง

ทั้งแก้มและตาแดงก่ำไปหมด เขามองนางด้วยความตะลึง

เซียวกั๋วจิ้วเคยมีลูกอนุ แต่ทั้งสองก็ป่วยตายเมื่อหลายปีก่อน

เซียวกั๋วจิ้วยืนขึ้นอย่างโซเซและวิ่งไปที่ประตู จนสะดุดบนธรณีประตู

เขาล้มลงบนพื้นเสียงดังตุบ

“หมอหลวง... หมอหลวง หมอหลวง!!” เซียวกั๋วจิ้วตามหาหมอหลวงด้วยความตื่นตระหนก

ลู่เจาเจาถือชามแล้วจิบอย่างช้าๆ