หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 298

“ท่านแม่ ท่านแม่?” ลู่เจาเจารู้สึกถึงลมหายใจของสวี่ซื่อ ก็พบว่าสวี่ซื่อเพิ่งหลับไป จึงแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

นางตะโกนไปรอบๆ บ้านอีกครั้ง ถึงได้พบว่าทุกคนหลับไปแล้วเช่นกัน

องค์ชายสี่กอดอก “หนาวจังเลย...หนาวจัง เจาเจา ข้าหนาวมาก”

ดวงตาของลู่เจาเจากดลง นางยื่นนิ้วออกมาก็มีแสงดีดเข้าไปกลางคิ้วของเขา

ความหนาวเย็นในร่างกายขององค์ชายสี่จางหายไปราวกับกระแสน้ำไหล

ความอบอุ่นทั่วร่างกายทำให้เขาเริ่มได้สติ

เซี่ยจวินอันมองไปที่เจาเจาทันที

ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ

ลู่เจาเจากลับไม่มองไปที่เขา ใบหน้าน้อยๆ นั้นดูตึงเครียด

บรรยากาศตึงเครียดมาก ลู่เจาเจาอยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า

“หมาของข้าล่ะ”

องค์ชายสี่?

“หมาเจ้าหลับไปแล้ว...”

ดวงตาของลู่เจาเจามองไปที่เขา องค์ชายสี่ก็เบิกตากว้างแล้วชี้มาที่ตัวเอง??

ลู่เจาเจาพยักหน้า

ตบขาสั้นๆ ของตนแล้วพูดว่า “ขาสั้น ขยับไม่ได้...”

องค์ชายสี่ลูบที่หัวโล้นของเขา แล้วคุกเข่าลงอย่างเงียบๆ ยอมให้นางขี่หลังของตน

“ไปไหนล่ะ?”

ลู่เจาเจาชี้ไปที่นอกประตู

องค์ชายสี่ไม่ลังเล ความสามารถของลู่เจาเจานั้นไม่ต้องสงสัยเลย นางแค่ถูกขังอยู่ในร่างเล็กๆ นี้เท่านั้น

แน่นอนว่าเมืองหลวงเงียบสงบมาก

ราวกับว่าสวรรค์และโลกได้หลับใหลไปแล้ว

พวกเขาทั้งสองตะโกนไปรอบๆ และใบหน้าขององค์ชายสี่ก็เคร่งขรึม “หลับไปหมดแล้ว”

“ทั้งเมืองหลับใหลไปหมดเลย”

องค์ชายสี่มองไปยังวังหลวงอย่างกังวล

นางไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย

องค์ชายสี่ส่ายหัว “หนังสือเล่มนี้บันทึกเฉพาะย่อหน้านี้เท่านั้น ให้คนรุ่นต่อๆ ไปได้อ่านเท่านี้”

“ส่วนอื่นๆ ถูกฉีกออกจากกันและสูญหายไปนานแล้ว”

วันนี้เขามาที่เมืองหลวงของเปยเจ่าแล้ว

ถ้าเขาทำลายล้างทั้งเมือง เกรงว่า...

เปยเจ่าคงตกอยู่ในหายนะแน่

“ตรงนั้นมีเสียง? ไปดูกัน” องค์ชายสี่แบกลู่เจาเจาวิ่งไป แต่เขาอายุเพียงหกเจ็ดขวบเท่านั้น ดังนั้นจึงเปลืองแรงขาเล็กๆ ของเขามาก

วิ่งได้สักพักก็หยุดพัก

“บัณฑิตที่ขับไล่วิญญาณชั่วร้ายหรือ?”

เมื่อลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น นางก็เห็นบัณฑิตล้มกองอยู่กับพื้น

และผู้ที่อยู่ข้างหน้าก็คือลู่จิ่งไหว

ใบหน้าของเขาซีดเผือด ไม่รู้ว่าอยู่หรือตาย