หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 301

ลู่เจาเจาได้ยินเหมือนเสียงถอนหายใจ ซึ่งไม่แน่ใจว่ามาจากไหน

หรือจะเป็นว่าเสียงของวิญญาณ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่

นางเงยหน้ามองฟ้า

แต่ร่างนั้นก็ได้หายไปนานแล้ว

จู่ๆ ก็มีเสียงไก่ขัน และท้องฟ้าก็ปรากฏแสงอาทิตย์ขึ้นมา

ปีศาจและสัตว์ประหลาดจำนวนมากที่กำลังออกล่าอาหารในตอนกลางคืนต่างพากันกรีดร้องเมื่อเจอเข้ากับแสงแดด

ก่อนจะกลายร่างเป็นควัน แล้วหายไป

ลู่เจาเจาเกาศีรษะ

“แล้วมันเป็นใครกันเล่า”

เทพเจ้าที่คนบูชากันในตอนนี้ ส่วนใหญ่เคยเป็นลูกศิษย์ของนาง

แต่ว่า...

นั่นมันก็ตั้งแต่ตอนที่นางยังเป็นเด็ก

ตอนนี้หากได้เจอหน้ากัน ก็คงจะต้องไล่จับกันวุ่นวายน่าดู

สีหน้าที่ดูจริงจังของลู่เจาจา “อย่าให้ข้ารู้นะว่าเป้นใคร ข้าจะจับถลกหนังให้หมดเลย”

เมื่อแดดเริ่มส่องแสง

ความสงบเงียบในเมืองเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความครึกครื้น

องค์ชายสี่กำลังเดินกลับบ้าน พลางเอามือจับที่ท้ายทอยของตัวเอง “เมื่อวานข้าสลบไปเหรอ ทำไมวันนี้ถึงได้รู้สึกปวดหัวขนาดนี้”

ลู่เจาจา?

อ๋อ ข้าโดนตีจนสลบนี่นา

แต่ข้าไม่กล้าบอกใครหรอก

“เร็วเข้า เหลียงฉินใกล้จะฟื้นแล้ว” ลู่เจาเจาเดินบิดก้นไปมา

เก่งไปจะมีประโยชน์อันใด

ด้ามไม้ขนไก่ของท่านแม่นั้นตีเจ็บสุดๆ

กล้าตีก้นเทพได้ยังไงกัน

ลู่เจาเจารีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอน พร้อมกับเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย และเอนตัวนอนลงบนเตียง

พร้อมกลับแกล้งทำเป็นหลับ

“ท่านพี่รัชทายาท ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ...” ลู่เจาเจาเอามือจับก้นของตัวเอง แล้วซ่อนตัวหลังเขา

สวี่ซื่อที่วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ “เจ้าจะแอบหนีออกไปอีกมั้ย”

ลู่เจาเจาทำหน้าเศร้า “ท่านแม่รู้ได้ยังไงกันเจ้าคะ” ก็ข้ายกมือขึ้นแล้วไง

“ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าแกล้งหลับ” นางบอก

ข้าพลาดอะไรไปตรงไหน ทำไมนางถึงจับได้กันเล่า

สวี่ซื่อโกรธมาก “เจ้าไม่ต้องรู้หรอกว่าข้ารู้ได้ยังไง แต่เจ้ามากับข้านี่ก่อน”

องค์รัชทายาทยกมือขึ้นขัดไว้ “ฮูหยินสวี่ นางยังเด็กนัก ยังไงก็ค่อยๆ บอกค่อยๆ สอนกันน่าจะดีกว่า”

“ข้าจะค่อยๆ สอนนางเอง ฮูหยินสวี่วางใจเถอะ”

สวี่ซื่อโค้งคำนับให้องค์รัชทายาท พร้อมกับแอบเหลือบมองเจาเจา และนางต้องยอมถอยล่าไป

“เด็กนี่เหมือนจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเลย...” สวี่ซื่อบอกอย่างกังวล ว่าถ้าเจาเจาโตขึ้นแล้วนางจะปกป้องยังไง

องค์รัชทายาทอุ้มเด็กน้อยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ “เจาเจาคือดวงจันทร์บนท้องฟ้า ดังนั้นเจ้าควรมีชีวิตอยู่โดยปราศจากความกลัวใดๆ”

“พาเจาเจาออกไปข้างนอกหน่อยได้มั้ยเพคะ”