หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 311

เขาลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ แต่กลับล้มลงไปกับพื้น

เขานั้นรู้สึกได้ถึงสายตาเยาะเย้ยที่มองมาจากรอบๆ แต่เขานั้นไม่สนใจ

เขาค่อยๆ ปีนขึ้นไป “ไม่เกี่ยวกับองค์หญิง...”

พูดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงใสขององค์หญิงน้อยดังมาจากข้างบน “ท่านพ่อฮ่องเต้... รักษาให้เขา!”

“เขาไม่สบาย” ลู่เจาเจาชี้ไปที่ตัวประกัน

เซวียนจี้ชวนนั้นมีสีหน้าที่ร้อนรน

ยัยซื่อบื้อ

จะถูกฮ่องเต้เกลียดชังได้นะ

แต่นึกไม่ถึงฮ่องเต้จะ “เรียกข้าว่าอะไร เรียกข้าว่าอะไรนะ เรียกอีกครั้งสิ เรียกอีกครั้งสิ!”

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น “ท่านพ่อฮ่องเต้ ท่านพ่อฮ่องเต้...”

ฮ่องเต้นั้นดีใจอย่างมาก “รักษาๆๆ” ท่านโบกมือ

“เชิญหมอหลวงมารักษาให้ตัวประกันหน่อย” ฮ่องเต้ยิ้มอย่างร่าเริงดีใจ

เจาเจาเรียกข้าว่าท่านพ่อฮ่องเต้แล้ว

“เจาเจาเรียกข้าว่าท่านพ่อ ให้รางวัลเลย ให้รางวัลหนักๆ เลย”

“ไปเปิดพระคลังส่วนตัวของข้า เลือกของที่ชอบกลับไป” ฮ่องเต้อุ้มลู่เจาเจาเอาไว้ บนใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

องค์ชายหกนั้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขานั้นเข้าไปกอดขาของฮ่องเต้เอาไว้

“ท่านพ่อฮ่องเต้...”เขาบีบจมูกแล้วพูดออกมาอย่างเสียงอ่อน

รอยยิ้มบนใบหน้าของฮ่องเต้หายไป จากนั้นก็มองเขาด้วยสีหน้ามืดมน

“ยังจะพูดซ้ำคำ เจ้าดูตนเองสิว่ามันสมควรไหม กลับไปสำนึกผิดเลย!”

องค์ชายหกถึงกับงง

เหล่าองค์ชายที่คิดจะลองนั้นต่างพากันหดหัวนิ่งเอาไว้

เสด็จพ่อลำเอียง!

“ท่านพ่อฮ่องเต้...”

“เขาอยากจะเป็นองครักษ์ให้ข้าเหรอ” ลู่เจาเจาชี้ไปที่ตัวประกัน

ฮ่องเต้นั้นโบกมือและไม่สนใจอะไร

“ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้าเป็นพ่อประสาอะไร”

“นางไม่ได้อยู่ในการลำดับศักดิ์ของวงศ์ตระกูล แถมไม่ได้กินข้าวของตระกูลลู่แม้แต่คำเดียว เจ้าคู่ควรที่จะเป็นพ่อด้วยเหรอ!”

“ไสหัวไป อย่ามาขวางทาง!” สวี่ซื่อนั้นไม่อยากเปลืองน้ำลาย นางพูดตะคอกแล้วก็จะจากไป

ลู่หย่วนเจ๋อยังคงคิดจะขวางต่อ แต่กลับได้ยินสวี่ซื่อพูดว่า “ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้ายังอยากจะถูกตบหน้าอีกเหรอ”

สีหน้าของลู่หย่วนเจ๋อนั้นมืดมน อารมณ์โกรธนั้นอัดอั้นอยู่ในใจ ได้แต่มองดูพวกนางจากไป

【หึ คิดอยากจะเอาเปรียบ! ฝันไปเถอะ!】

มหาโชคนี้เขาคงทำได้แค่ดูเท่านั้นแหละนะ

กลับมาถึงตระกูลลู่ในตอนกลางคืน หมอหลวงกำลังตรวจรักษาให้ตัวประกันอยู่

“ท่านอ๋องจะต้องนอนพักนานหลายวันหน่อย กระดูกซี่โครงหักจะต้องใช้เวลาพักฟื้น”

“แผลบาดเจ็บบนตัวก็ใช้ยานวดให้คลายออก ไม่นานก็จะหายบวม”

สวี่ซื่อเห็นว่าเขามีแผลเต็มตัว จึงให้บ่าวอยู่รับใช้เขาสองสามคน

ลู่หยวนเซียวรออยู่ในลานบ้านสักพักแล้ว