หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 319

【ลู่จิ่งไหวสั่งให้เผยเย่าจู่ฆ่าคน ตอนนั้นเขาเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง】

【หลังจากจบเรื่อง เขายังขุดเอาลูกตาของเผยเย่าจู่ และยังตัดลิ้นของเขาอีกด้วย】

ลู่เยี่ยนซูค่อยๆ ซึมซับเสียงในใจของเจาเจา

ตอนนั้นเขายังเป็นวัยรุ่นที่กำลังสนใจเรื่องสนุก อยู่ๆ พิการติดเตียง ก็ยากที่จะยอมรับความจริง

เขาเองก็ต่อต้านกับความทรงจำในช่วงระยะเวลานั้น

หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาเองก็ไม่กล้าที่จะหวนคิด

บางทีนึกถึงความทรงจำในช่วงนั้นก็มีความเลือนราง หมอเองก็เคยบอกว่า การที่เขานั้นปิดกั้นกับความทรงจำในช่วงนั้น ก็เป็นการอีกหนึ่งชีวิตที่ช่วยตนเอง

อยู่ๆ ตอนนี้นึกขึ้นมาได้ ในใจของเขายังคงยากที่จะสงบสุข

ริมฝีปากของเขาสั่นเทา มองสวี่ซื่ออยู่นานแต่ก็พูดอะไรไม่ออกเลย

สวี่ซื่อนั้นตาแดงก่ำ “แม่ส่งเผยเย่าจู่ไปที่ตระกูลสวี่แล้ว แต่น่าเสียดาย เรื่องผ่านมาเป็นสิบปี ไม่สามารถที่จะหาหลักฐานที่ลู่จิ่งไหวจ้างวานฆ่าคนแล้ว”

“ความผิดของแม่เองที่มองคนไม่ขาด ทำให้พวกเจ้าต้องเจอกับเรื่องแบบนี้”

“ท่านแม่ ชีวิตของพวกเราดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่พูดถึงเมื่อก่อนแล้ว”

“ความลำบาก การหลอกลวงและความอัปยศอดสูที่เคยได้รับ จะต้องเอาคืนทีละอย่างๆ ให้ได้!” ลู่เยี่ยนซูจับมือของน้องสาวเอาไว้ แอบตัดสินอะไรบางอย่างในใจ

“พรุ่งนี้ลูกจะไปแจ้งคดี”

“เวลาผ่านไปนาน ไม่มีหลักฐานในการจ้างวานฆ่าคนแล้ว แต่...”

“สามารถยุแหย่ให้จวนโหวแตกแยก ใส่ความให้ลู่จิ่งไหวได้...”

ลู่เยี่ยนซูปิดความอาฆาตแค้นไว้ในใจ

【สารเลวแต่กำเนิด ลู่จิ่งไหวสารเลวแต่กำเนิดจริงๆ!】

ลู่เจาเจาด่าในใจด้วยความโกรธ

เช้าวันต่อมา

ลู่เยี่ยนซูไปแจ้งคดีที่สถานราชการด้วยตนเอง สวี่ซื่อจับกุมเอาเผยเหย่าจู่มา

ลู่เยี่ยนซูฟ้องความว่าลู่จิ่งไหวจ้างวานฆ่าคน ฟ้องความเผยเหย่าจู่ และเรื่องนี้สร้างความโกลาหลอย่างมาก

และคนที่ตามมาด้วยนั้นยังมีนายหญิงใหญ่ด้วย

เมื่อนายหญิงใหญ่เข้ามาในสถานว่าความ ก็ร้องออกมาด้วยความเศร้าและโผล่เข้าไปหาเผยเหย่าจู่

“เหย่าจู่ เหย่าจู่! ข้าคือพี่สาว ใครหน้าไหนที่มันขูดตาของเจ้าไป!”

เมื่อเผยเหย่าจู่ได้ยินเสียงก็อ้าปากร้องออกมาทันที น้ำตานั้นไหลพราก

กอดนายหญิงใหญ่แล้วร้องไห้ฟูมฟาย

“ลิ้น ลิ้นของเจ้าล่ะ เหย่าจู่! เจ้าเป็นรากฐาน เป็นผู้สืบทอดของตระกูลเผยนะ!” นายหญิงใหญ่กอดเผยเหย่าจู่ไว้แล้วร้องไห้อย่างเจ็บใจ

ลู่จิ่งไหวมองด้วยความเยือกเย็น เพิ่งจะสอบการสอบระดับมณฑลเสร็จ เขายังรู้สึกอ่อนเพลีย

ได้แต่เอามือมาประสานกันแล้วพูดกับใต้เท้าจงว่า

“ข้าไม่เคยจ้างวานใครให้ฆ่าคน อีกอย่าง ตอนนั้นจิ่งไหวเพิ่งจะอายุแปดปีเอง!”

“พี่ใหญ่โกรธแค้นที่จิ่งไหวเข้าจวนโหว จิ่งไหวเองก็รู้ว่าฐานะของตนนั้นไม่งามนัก ผิดต่อพี่ใหญ่ จึงอดทนยอมพี่ใหญ่ตลอดมา แต่ทำไมพี่ใหญ่จะต้องใส่ความจิ่งไหวแบบนี้ด้วย”