หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 324

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรนางก็ไม่เลือก ขอเพียงแค่บุตรชายได้ตบแต่ง

นางสามารถบูชาอีกฝ่ายได้เหมือนกับบูชาบรรพบุรุษ

ถ้าหากว่าอีกฝ่ายไม่อยากมีแม่สามีอยู่ที่บ้าน นางสามารถย้ายกลับไปยังบ้านเกิดที่อยู่ไกลเป็นพันลี้ได้

ต่อให้นางตายก็ยอม

“เห็นๆ อยู่ว่าเราก็ย้ายสุสานของบรรพชนแล้ว ฮวงจุ้ยได้เปลี่ยนไปแล้วทำไมถึงยังไม่แต่งงานอีกนะ”

“จะต้องเป็นที่การตั้งชื่อไม่ดีแน่ คำว่าเช่อมีสามขีดซึ่งแสดงถึงหยดน้ำและเป็นคำพยางค์เดียว จะต้องเป็นเพราะไม่ได้ตั้งชื่อไว้ดีแน่ ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนชื่อดีหรือไม่” ฮูหยินเฒ่าครุ่นคิดไปมา

สีหน้าของเจิ้นกั๋วกงจริงจัง “หรือว่าเป็นเพราะเพราะมีต้นหูเถาขึ้นในบ้านเรา”

“หรือเป็นเพราะมีไม้ใหญ่ขึ้นในบ้านเลยเป็นเหตุให้ขัดขวางโชคชะตาของเจ้ากัน”

หรงเช่อทำหน้าไม่ถูก “ท่านพ่อท่านแม่ ไม่เกี่ยวอะไรกับโชคชะตาหรอก ไม่เกี่ยวอะไรกับชื่อและไม่เกี่ยวกับต้นไม้ในบ้านหรอกนะขอรับ”

ฮูหยินเฒ่ายกมือขึ้นโบกไปมา “บุตรชาย เจ้าเดินทัพออกไปไกล เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

หรงเช่อเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เขาจึงไม่ได้พูดอะไรมากและกลับไปล้างหน้าล้างตาที่ห้อง

เขาเพิ่งเดินออกไป

ทางด้านฮูหยินผู้เฒ่าจึงพูดขึ้นว่า “เร็วเข้า เร็วเข้า รีบตัดต้นหูเถานั่นเสีย แล้วตัดต้นไม้ใหญ่ในบ้านให้หมด”

คืนนั้นจวนเจิ้นกั๋วกงก็ได้ตัดต้นไม้ตลอดทั้งคืน

เจิ้นกั๋วกงไม่พูดอะไรสักคำ เขาเดินไปที่หอบรรพชน

ชายชราผมสีขาวมีสีหน้าจริงจังและชี้ไปที่เหล่าบรรพบุรุษในศาลบรรพชน “พวกท่านไม่ได้คุ้มครองเช่อเอ๋อร์หรือเปล่า”

“พวกท่านพอที่จะหาเส้นสายระหว่างพวกท่านได้หรือไม่ ถ้าเช่อเอ๋อร์ยังไม่แต่งงานอีก ข้าจะขุดพวกท่านขึ้นมาให้หมด”

เหล่าบรรพบุรุษงั้นหรือ

ในจวนเจิ้นกั๋วกงเต็มไปด้วยความกังวล

แต่ทางนั้นตระกูลลู่นั้นเงียบสงบมาก

“ท่านแม่ นี่คือที่ท่านลุงหรงให้มา” ลู่เจาเจายกโหลกศีรษะในมือขึ้นสูงและรีบวิ่งเข้าไปหาสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อถลึงตาใส่หญิงรับใช้ เติงจือแลบลิ้นออกมาและไม่พูดอะไรอีก

สวี่ซื่อรู้สึกไม่ดีเมื่ออยู่ต่อหน้าบุตรสาว นางจึงพูดเพียงแค่ว่า “ตอนนั้นข้าเรียกเขาว่าพี่หรง ส่วนเขาเรียกข้าว่าน้องอวิ๋น”

“หลังจากนั้นเขาก็เอาแต่หลบหน้าข้า พอดีกับที่เขาถูกฮ่องเต้เรียกตัวด่วนและได้รีบออกเดินทาง ข้าจึงไม่เคยบอกความจริงกับเขาเลย”

หลังจากนั้น ตอนที่นางออกไปถวายธูปก็ได้พบกับโจร

และได้ถูกลู่หย่วนเจ๋อช่วยเอาไว้ หลังจากนั้นมานางก็รักเขาเป็นอย่างยิ่ง

“ดังนั้นเขาคิดว่าท่านแม่เป็นผู้ชายมาตลอดหรือขอรับ”

สวี่ซื่อพยักหน้าเล็กน้อย

[แม่ทัพหรงน่าสงสารจัง เขานึกว่าตัวเองชอบผู้ชาย！]

[ผู้ชายอกสามศอก เขากอดแผ่นป้ายของบรรพบุรุษเอาไว้และร้องไห้อย่างเงียบๆ เพราะรู้สึกผิดต่อบรรพบุรุษว่าเขาชอบผู้ชาย]

[ทุกครั้งที่เขาเห็นท่านแม่ เขาละอายใจที่ตัวเองมีความคิดแปลกๆ กับเพื่อน จึงไม่มีหน้าไปพบ]